Դոն Լուիջի Մարիա Էպիկոկոյի 2 թվականի փետրվարի 2021-ի պատարագի մեկնաբանությունը
Տաճարում Հիսուսի շնորհանդեսի տոնը ուղեկցվում է Ավետարանից մի հատված, որը պատմում է պատմությունը: Սիմեոնեին սպասելը պարզապես չի պատմում այս տղամարդու պատմությունը, այլ պատմում է այն կառուցվածքի մասին, որը յուրաքանչյուր տղամարդու և կնոջ հիմքն է: Այն սպասողական հաստատություն է:
Մենք հաճախ ինքներս մեզ բնութագրում ենք ՝ կապված մեր սպասումների հետ: Մենք մեր սպասելիքներն ենք: Եվ առանց դա գիտակցելու, մեր բոլոր սպասումների իրական նյութը միշտ Քրիստոսն է: Նա այն իրականի կատարումն է, ինչ մենք կրում ենք մեր սրտերում:
Բանը, որ թերեւս բոլորս պետք է փորձենք անել, Քրիստոսին փնտրելն է ՝ վերակենդանացնելով մեր սպասելիքները: Հեշտ չէ հանդիպել Քրիստոսին, եթե ակնկալիքներ չունես: Կյանքը, որը սպասելիքներ չունի, միշտ հիվանդ կյանք է, կյանքով լի կյանք և մահվան զգացում: Քրիստոսի որոնումը համընկնում է մեր սրտում մեծ սպասման վերածննդի ուժեղ գիտակցության հետ: Բայց երբեք, ինչպես այսօրվա Ավետարանում, Լույսի թեման այսքան լավ չի արտահայտվել.
«Լույս ՝ ձեր Իսրայելի ժողովրդի ազգերն ու փառքը լուսավորելու համար»:
Լույս, որը ցրում է խավարը: Լույս, որը բացահայտում է խավարի պարունակությունը: Լույս, որը մթնում է խավարը շփոթության ու վախի բռնապետությունից: Եվ այս ամենը ամփոփվում է երեխայի մեջ: Հիսուսը մեր կյանքում որոշակի խնդիր ունի: Այն խնդիր ունի միացնել լույսերը, որտեղ միայն խավար է: Քանի որ միայն այն ժամանակ, երբ մենք անվանում ենք մեր չարիքները, մեր մեղքերը, մեզ վախեցնող բաները, մեր վրա կաղոտացող բաները, միայն այդ դեպքում է մեզ հնարավորություն ընձեռվում դրանք արմատախիլ անել մեր կյանքից:
Այսօր «լույսը վառելու» տոնն է: Այսօր մենք պետք է համարձակություն ունենանք կանգ առնելու և անուն առ անուն կոչելու այն ամենը, ինչը դեմ է մեր ուրախությանը, այն ամենը, ինչը մեզ թույլ չի տալիս բարձր թռչել. Այսօր մենք չպետք է վախենանք այս լույսից, քանի որ միայն այս փրկարար «դատապարտումից» հետո մեր կյանքի ընթացքում կարող է սկսվել «նորություն», որը աստվածաբանությունը կոչում է փրկություն: