Նվիրում ննջեցյալներին. երեսուն Գրիգորյան Սուրբ Պատարագներ
30 ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ ԶԱՆԳԱՍԵՐԸ ՄԵԿՆԱԾՆԵՐԻ ՀԱՄԱՐ
Ծագումը (Այս նվիրության հեղինակը Սուրբ Գրիգոր Մեծն է, Պապ…) Ամենակարևոր և, անշուշտ, շատ դրական հետևանքներով լի երևույթը, որը պատմվում է «Երկխոսությունների» IV գրքում, հանգուցյալ վանական Ջուստոյինն է, ով մահացել է վանքում։ Հռոմը, որից նա վերադաս Գրեգորիոն էր, նախքան Հռոմի պապ ընտրվելը, Գրեգորիո Մ.-ն, ով երբեմն կարող էր կոպիտ թվալ ուրիշների հանդեպ, քանի որ ինքն իր նկատմամբ խստապահանջ էր, տեղեկացվել էր վանական Հուստոսի կողմից կարգի տապալման մասին և պատժվել։ Նրան, որովհետև նրա մեջ զղջում և հատուցում առաջացրեց, շատ դաժանորեն իր մահից հետո և նույնիսկ մահից հետո՝ պատվիրելով հատուկ թաղում աղքատ վանականի համար:
Այս կապակցությամբ Պապն ավելի ուշ պատմում է. «Հուստուս վանականի մահից 30 օր անց ես կարեկցանքի զգացում զգացի խեղճ հանգուցյալ միաբանի նկատմամբ. Ես մեծ ցավով մտածեցի նրա ցավերի մասին Քավարանում և մտածեցի նրան դրանցից ազատելու միջոց, ուստի նրան անվանեցի թանկագին, մեր վանքի առաջնորդը և ցավով լի ասացի նրան. «Վաղուց էր. այժմ, երբ հանգուցյալ եղբայրը տանջվել է Քավարանում. մենք պետք է նրան բարեգործություն առաջարկենք, որքան կարող ենք, որ ազատենք իր ցավերից։ Ուրեմն գնացեք և երեսուն օր անընդմեջ մատուցեք նրա համար պատարագի սուրբ մատաղը, որպեսզի երբեք չլինի մի օր, երբ նրա համար Ս. զանգված». Թանկագինն արեց այնպես, ինչպես պատվիրված էր: Մինչ մենք մտածում էինք այլ բաների մասին և չէինք հաշվում օրերը, մի անգամ գիշերով վանական Հուստոսը տեսիլքում երևաց իր մարմնավոր եղբորը՝ Կոպիոսին։ Երբ այս մեկը տեսավ նրան, հարցրեց. «Ի՞նչ է, եղբայր, ինչպե՞ս ես։ (ինչպես է քեզ հետ)»: Նա պատասխանեց. որովհետև այսօր ինձ ընդունեցին Երկնային Սրբերի Հաղորդության մեջ: Եղբայր Կոպիոզոն անմիջապես պատմեց այդ պատմությունը մենաստանում գտնվող իր եղբայրներին: Այնուհետև նրանք ուշադիր հաշվեցին օրերը և ահա ճիշտ երեսուներորդ օրն էր, որում նշվում էր Ս. տեղադրված է նրա համար: Թեև Կոպիոզոն ոչինչ չգիտեր այդ բանի մասին, և եղբայրները չգիտեին Կոպիոսոյի տեսիլքի մասին, նա գիտեր, թե ինչ էին արել եղբայրները և ինչ էր տեսել, որ եղբայրները գիտեին:
Տեսիլքն ու զոհաբերությունը համաձայնեցին, հետևաբար ակնհայտ էր, որ հանգուցյալ վանական Ջուստոն ազատվել էր Քավարանի ցավերից Ս. Զոհաբերություն.
Այսպիսով, այսպես կոչված «Գրիգորյան պատարագների» բարեպաշտ օգտագործումը սկիզբ է առնում Սուրբ Գրիգոր Մ.-ի այս պատմությունից. երեսուն սուրբ օրերը նշվում են երեսուն օր անընդմեջ: դրված հանգուցյալի համար՝ վստահ հույսով, որ հանգուցյալն այս կերպ կկարողանա օրհնված փառք ձեռք բերել Դրախտում: Հետագայում նույն գլխում ս. Գրիգորը պատմում է նաև մի հանգուցյալի մասին, ով հայտնվել էր քահանայի մոտ և աղաչել էր նրան օգնել իրեն. Զոհաբերություն, և այնուհետև նա այն այլևս չգտավ այն տեղում, որտեղ նախկինում տեսել էր մի քանի օր։ » Հետևաբար պարզ է, թե պատարագի սուրբ զոհաբերությունը որքանով է ձեռնտու աղքատ հոգիներին, քանի որ հանգուցյալի հոգիները դա խնդրում են ողջերից և հասկացնում են, որ դրա միջոցով ս. զոհաբերություն, որ նրանք կարողացան ազատվել իրենց ցավերից:
Գլ. «Երկխոսություններ» գրքի 39-րդ գրքի, որտեղ սուրբ Գրիգորը սուրբգրային փաստարկներով ապացուցում է մահից հետո Քավարանի գոյությունը, նա դարձյալ անում է այս հիշարժան դիտարկումը. մեղքերը նուիրուած են, եթէ երկրի վրայ նա նախ բարի գործերով չի արժանացել դրան: Ոչ ոք չի ստանում, եթե նախ չի տվել»: