Օրվա նվիրվածություն. Իմանալով դժոխք `դրանից խուսափելու համար
Խղճի զղջում. Տերը քեզ համար դժոխք չի ստեղծել, ընդհակառակը՝ նկարում է այն քեզ համար որպես սարսափելի պատիժ, որպեսզի դու փախչես դրանից: Բայց եթե ընկնես դրա հետևից, ինչ ցավ կլինի այն միտքը, որ ես կարող էի խուսափել դրանից: Շնորհքի բոլոր միջոցներն ու օգնությունները պահում էի ոռնոցի մեջ, որպեսզի չընկնեմ դրա մեջ... Փրկվեցին նույն տարիքի մյուս հարազատներն ու ընկերները, և ես ուզում էի անիծվել իմ մեղքով... Դա ինձ վրա թանկ չէր նստի... Հիմա ես կլինեի Հրեշտակների հետ; փոխարենը ես ապրում եմ դևերի հետ… Ինչպիսի՜ հուսահատություն:
Հրդեհ. Դժոխքի խորհրդավոր ու սարսափելի կրակը միշտ վառվում է ամենազոր Աստծո զայրույթով և դիտավորյալ ստեղծվում մեղավորներին պատժելու համար: Բոցեր են, որ այրում են, և չեն սպառում անարգին... Բոցեր, որոնց համեմատ մեր ամենաաշխույժ կրակը թարմություն կլինի, կամ ներկված կրակի պես... Իմաստուն բոցեր, որ տանջում են մեղքերի չափով քիչ թե շատ. բոցեր, որոնք պարփակում են բոլոր չարիքները: Ինչպե՞ս եք աջակցելու նրանց, ովքեր հիմա չեն կարողանում տանել նվազագույն ցավը։ Եվ մի հավերժ այրվե՞մ։ Ի՜նչ նահատակություն։
Աստծո զրկանքը Եթե հիմա չզգաք այս ցավի ահռելի ծանրությունը, ցավոք, մի օր այն կզգաք: Անիծվածը զգում է Աստծո կարիքը, Նա փնտրում է Նրան ամեն վայրկյան, հասկանում է, որ Նրան սիրելը, Նրան տիրապետելը, Նրանով հավերժ վայելելը կլիներ իր ամեն մխիթարություն, և փոխարենը նա գտնում է Աստծուն իր թշնամին, և նա ատում և անիծում է Նրան: Ի՜նչ դաժան տանջանք։ Այնուամենայնիվ, հոգիներն այնտեղ անհոգ անձրև են գալիս, ինչպես ձյունը ձմռանը: Եվ ես նույնպես կարող եմ ընկնել դրա վրա: Գուցե այսօր։
ՊՐԱԿՏԻԿ. — Ներգրավե՛ք ձեր ողջ էներգիան՝ ապրելու և մեռնելու Աստծո շնորհով: