Հարյուր կարկուտ Մարիամի նվիրումը Վերափոխման օրը
Այսպես կոչված «Հարյուր խաչի» աղոթքի ծագումն ու տարածումը, որը դեռևս տարածված է այսօր Սալենտոյի բազմաթիվ կենտրոններում, կարելի է գտնել Terra d'Otranto-ի բյուզանդական ավանդույթից: Օգոստոսի 15-ի կեսօրվա վաղ ժամերին՝ արևելցիների համար Dormitio Virginis-ի, լատինների համար Մարիամի Վերափոխման օրը, մի թաղամասից տարբեր ընտանիքներ հավաքվում են կրկնելու երկար ու հին աղոթքը: Այն բաղկացած է բարբառային բանաձևից, որը կրկնվում է հարյուր անգամ նույնքան հարյուր «Կարկուտ Մարիամների» մեջ, որն ասվում է վարդարանի երկու ամբողջ սյուների վրա խորհրդածելիս:
Զուտ արևելյան հատկանիշը, որից, ի թիվս այլ բաների, ինքնին աղոթքն է իր անվանումը, այն է, որ ամեն անգամ վերոհիշյալ աղոթքի առանցքային հատվածը կարդալիս խաչի նշան անելն է: Սա հիշեցնում է տիպիկ արևելյան կիրառումը բազմիցս խաչակնքելու համար՝ աղոթքի պահերին, ինչպես նաև սուրբ պատկերների առջև: Այս աղոթքը բյուզանդական ավանդույթին հետևելու ևս մեկ պատճառ է Երուսաղեմից արևելք գտնվող Հովսափատի հովտի մասին աստվածաշնչյան հիշատակումը, որտեղ ըստ Հովել մարգարեի (Հովել 4, 1-2) բոլոր ժողովուրդները կհավաքվեն վերջում։ ժամանակի, աստվածային դատաստանի համար: Սա հունական հայրապետական էսխատոլոգիայի համար թանկ պատկեր է, որը հետագայում տարածվեց դեպի Արևմուտք: Չի կարելի անտեսել նաև հեսիխազմի տիպիկ երգի ձևը, որը նույն հատվածի բազմակի կրկնությունների միջոցով ձգտում է անջնջելիորեն դրոշմել իր ուղերձը հավատացյալների հոգում:
Աղոթք. Մտածիր, հոգիս, որ մենք պետք է մեռնենք: / Մենք ստիպված կլինենք գնալ Հոսափատի հովիտ / և թշնամին (սատանան) կփորձի գալ դեպի մեզ: / Կանգ առ, իմ թշնամի։ / Ինձ մի՛ գայթակղիր ու մի՛ սարսափեցրու, / որովհետև ես իմ կյանքի ընթացքում հարյուր նշան եմ արել խաչի (և ահա մենք ինքներս ենք խաչվում) / Մարիամ Աստվածածնին նվիրված օրը։ / Ես խաչակնքեցի՝ դա վերագրելով իմ վաստակին, / և դու իշխանություն չունեիր իմ հոգու վրա։