Գործնական նվիրվածություն. Երկնքի հույսը
Աստծո ներկայությունը, որ նա ամենուր է, ինձ ասում են բանականությունը, սիրտը և հավատքը: Դաշտերում, լեռներում, ծովերում, ատոմի խորքերում, ինչպես տիեզերքում, Նա ամենուր է: Խնդրում եմ, լսիր ինձ; Ես վիրավորում եմ նրան, նա ինձ տեսնում է; Ես փախչում եմ նրանից, նա հետևում է ինձ; եթե ես թաքնվեմ, Աստված շրջապատում է ինձ: Նա գիտի իմ գայթակղությունները, հենց որ նրանք հարձակվում են ինձ վրա, նա թույլ է տալիս իմ նեղությունները, նա տալիս է ինձ այն ամենը, ինչ ունեմ, ամեն վայրկյան. իմ կյանքն ու մահը կախված են Նրանից։Ինչ քաղցր և միևնույն ժամանակ սարսափելի միտք։
Աստված դրախտում է: Աստված երկնքի և երկրի համընդհանուր թագավորն է. բայց այստեղ այն կանգնած է որպես անհայտ; աչքը Նրան չի տեսնում. Այստեղ ներքևում նա այնքան քիչ հարգանք է ստանում Նորին Մեծության շնորհիվ, որ կարելի էր ասել, որ նա այնտեղ չէ։ Երկինք, ահա նրա թագավորության գահը, որտեղ նա ցույց է տալիս իր ողջ շքեղությունը. այնտեղ է, որտեղ նա օրհնում է Հրեշտակների, Հրեշտակապետերի և ընտրյալ հոգիների բազմաթիվ զորքերի. այնտեղ է, որտեղ նա անդադար բարձրանում է դեպի իրեն, ես: Երախտագիտության և սիրո երգ; այնտեղ է քեզ կանչում: Իսկ դու լսու՞մ ես Նրան։ Դուք հնազանդվու՞մ եք նրան։
Հույս դրախտից. Որքա՜ն հույս են ներշնչում այս խոսքերը, Աստված դրանք դնում է քո բերանը. Աստծո Արքայությունը քո հայրենիքն է, քո ճանապարհորդության նպատակակետը: Այստեղ ներքևում մենք ունենք միայն նրա ներդաշնակության արձագանքը, նրա լույսի արտացոլումը, դրախտի օծանելիքի մի քանի կաթիլը: Եթե պայքարում ես, եթե տանջվում ես, եթե սիրում ես; Աստված, որ երկնքում է, սպասում է ձեզ որպես Հայր Իր գրկում. իսկապես, Նա կլինի ձեր ժառանգությունը: Աստվա՛ծ իմ, կարո՞ղ եմ քեզ տեսնել դրախտում… Ինչքա՜ն եմ ցանկանում դրան: Ինձ արժանի դարձրու։
ՊՐԱԿՏԻԿ. - Հաճախ մտածիր, որ Աստված քեզ տեսնում է: Ասացեք հինգ Պատեր նրանց համար, ովքեր մոռանում են Աստծուն: