Պադր Պիոյի օրագիր. Մարտի 11-ին
12 թ.-ի մարտի 1913-ին թվագրված Տեր Օգոստինոսին ուղղված նամակը. «... Լսե՛ք, հա՛յր իմ, մեր ամենասիրելի Հիսուսի արդար գանգատները. Ես նրանցից ավելի քիչ վիրավորված կլինեի, եթե ավելի քիչ սիրած լինեի նրանց: Հայրս այլևս չի ցանկանում դիմանալ դրանց: Ես կցանկանայի դադարեցնել նրանց սիրելը, բայց ... (և ահա Հիսուսը լռեց և հառաչեց, իսկ հետո նա վերսկսվեց), բայց ավաղ: Իմ սիրտը սիրված է: Վախկոտ և թույլ տղամարդիկ ոչ մի բռնություն չեն գործադրում գայթակղությունները հաղթահարելու համար, ինչը փաստորեն ուրախացնում է նրանց անօրինությունները: Իմ սիրած հոգիները, փորձության ենթարկվեն, ձախողեք ինձ, հուսահատության և հուսահատության թույլ անձնատուրությունը, ուժեղները աստիճանաբար հանգստանում են: Ինձ մնում է միայն գիշերը, միայն օրվա ընթացքում եկեղեցիներում: Նրանք այլևս չեն մտածում զոհասեղանի հաղորդության մասին. երբեք չի խոսվում սիրո այս հաղորդության մասին. և նույնիսկ նրանք, ովքեր խոսում են դրա մասին, ավաղ: որքան անտարբերությամբ, ինչ սառնությամբ: Սիրտս մոռացված է. ոչ ոք այլևս չի հետաքրքրում իմ սերը. Միշտ տխրում եմ: Իմ տունը շատերի համար դարձել է զվարճանքի թատրոն. նաև իմ նախարարները, որոնց ես միշտ համարել եմ բծախնդրություն, որին ես սիրել եմ որպես իմ աչքի աշակերտ. նրանք պետք է մխիթարեն իմ սիրտը լի դառնությամբ. նրանք պետք է օգնեն ինձ հոգիների փրկագնումով, բայց ո՞վ կհավատա դրան: Նրանցից պետք է ստանամ անգիտակցություն և անտեղյակություն: Ես տեսնում եմ, որդի՛ս, սրանցից շատերը… (այստեղ նա կանգ առավ, սթափները խստացրին կոկորդը, նա գաղտնի լաց եղավ), որ կեղծավոր հատկանիշների ներքո նրանք ինձ դավաճանում են սրբազան հաղորդակցություններով ՝ կոխկելով լույսերը և այն ուժերը, որոնք ես անընդհատ տալիս եմ նրանց… »:
Այսօրվա մտածողությունը
Ես գերադասում էի հազար խաչ, իսկապես յուրաքանչյուր խաչ կլիներ ինձ համար քաղցր և թեթև, եթե չլինեի այս ապացույցը, այսինքն `միշտ զգալ իմ գործերում Տիրոջը հաճեցնելու անորոշության մեջ ... isավալի է այսպես ապրել ...
Ես ինքս եմ հրաժարական տալիս, բայց հրաժարական, ֆիատս այնքան ցուրտ է թվում, ապարդյուն ... ... Ինչպիսի What առեղծված: Հիսուսը պետք է միայն մտածի այդ մասին: