Isի՞շտ է, որ մեռելները հսկում են մեզ: Աստվածաբանի պատասխանը
Յուրաքանչյուր ոք, ով վերջերս է կորցրել իր հարազատին կամ շատ մտերիմ ընկերոջը, գիտի, թե որքան մեծ է ցանկությունը իմանալու՝ նա հսկո՞ւմ է մեզ, թե՞ ընդմիշտ կորել է։ Եթե դա այն մարդն է, ում հետ մարդն անցկացրել է կյանքի մեծ մասը, կողակիցը, ապա միասին ճանապարհը շարունակելու ցանկությունը, թերեւս, ավելի տանջող է: Ի՞նչ է պատասխանում մեր կրոնը նրանց, ովքեր հարցնում են, թե արդյոք մեր մահացած սիրելիները հետևում են մեզ նույնիսկ մահից հետո:
Նախևառաջ, մենք պետք է հիշենք, որ Աստծո Խոսքը մեզ տրվել է ոչ թե մեր կասկածները փարատելու կամ մեր երազանքները բավարարելու նպատակով, այլ Աստծո մեջ երջանիկ կյանք վարելու համար անհրաժեշտ գործիքները տալու նպատակով: մի խոսիր, պետք է մնա առեղծված, քանի որ ավելորդ է կամ խիստ անհրաժեշտ չէ, քանի որ մեր կյանքը շարունակվելու հնարավորություն ունի նույնիսկ այն ժամանակ, երբ մեր երկրորդ կեսը կանչված է Աստծուն:
Ամեն դեպքում, սրբազան տեքստերից անուղղակի պատասխան բերելու ցանկությամբ կարելի էր նկատել, թե ինչպես է Եկեղեցին հիմնվում սրբերի հաղորդության վրա։ Սա նշանակում է, որ կենդանիներն ու մահացածները հավասարապես մասնակցում են դրա ձևավորմանը, և, հետևաբար, երկու աշխարհները միավորված են վերջնական նպատակի համար: Եվ եթե մենք կարողանանք օգնել մեր սիրելիներին հասնել Դրախտ՝ մեր աղոթքների շնորհիվ կարճացնելով նրանց մնալը Քավարանում, նույնքան ճիշտ է, որ մահացածները կարող են օգնել մեզ, սակայն չպայմանավորված լինելով ողջերի խնդրանքով:
Աղբյուր ՝ cristianità.it