Մեր նոր կյանքի առեղծվածը

Օրհնված Հոբը, լինելով սուրբ եկեղեցու գործիչ, երբեմն խոսում է մարմնի ձայնով, երբեմն ՝ փոխարենը, գլխի ձայնով: Եվ երբ նա խոսում է իր վերջույթների մասին, նա անմիջապես բարձրանում է ղեկավարի խոսքերի վրա: Հետևաբար նաև մենք ավելացնում ենք. Սա ես տառապում եմ, բայց բռնություն չկա իմ ձեռքերում, և իմ աղոթքը մաքուր է եղել (գլ. Հոբ 16:17):
Փաստորեն, Քրիստոսը կրք կրեց և համբերեց խաչի տանջանքը մեր փրկագնման համար, չնայած նա ձեռքերով բռնություն չէր գործել, ոչ էլ մեղք գործել, և ոչ էլ նրա բերանում խաբեություն չի եղել: Նա բոլորից մենակ բարձրացրեց իր աղոթքը Աստծուն, քանի որ նույնիսկ նույն կրքի տանջանքի մեջ նա աղոթում էր հետապնդողների համար ՝ ասելով. «Հա՛յր, ներիր նրանց, որովհետև նրանք չգիտեն, թե ինչ են անում» (Ղկ 23:34):
Ի՞նչ կարող ենք ասել, ի՞նչ կարող ենք պատկերացնել ավելի մաքուր, քան մեկի ողորմած բարեխոսությունը ՝ հօգուտ նրանց, ովքեր մեզ տառապում են:
Հետևաբար պատահեց, որ մեր Քավիչի արյունը, որը դաժանորեն թափվեց հետապնդողների կողմից, այնուհետև նրանց կողմից վերցվեց հավատքով և Քրիստոսը նրանց կողմից հայտարարվեց Աստծո Որդի:
Այս արյունից լավ է ավելացվել. «Ո՛վ երկիր, մի՛ ծածկեք իմ արյունը և թող իմ աղաղակը երբեք չդադարեցվի»: Մեղավորին ասացին. «Դուք երկիր եք, և դուք կվերադառնաք երկիր (գլ. 3:19): Բայց երկիրը չի պահել մեր Քավիչի արյունը թաքուն, որովհետև յուրաքանչյուր մեղավոր, վերցնելով իր փրկագնման գինը, այն դարձնում է իր հավատի, նրա գովեստի և ուրիշների հայտարարության առարկա:
Երկիրը չի ծածկել նրա արյունը, նաև այն պատճառով, որ սուրբ եկեղեցին այժմ քարոզել է իր փրկագնման առեղծվածը աշխարհի բոլոր մասերում:
Պետք է նշել նաև, թե ինչ է ավելացվում. «Եվ թող իմ լացը չդադարի»: Վերցրած փրկության հենց արյունը մեր Քավիչի աղաղակն է: Հետևաբար Պողոսը խոսում է նաև «ձայնից ավելի պերճացող հեղուկով հեղելու արյան մասին, քան Աբելի արյունը» (Եբր. 12, 24): Այժմ Աբելի արյան մասին ասվել է. «Քո եղբոր արյան ձայնը գոռում է ինձ գետնից» (Գն 4, 10):
Բայց Հիսուսի արյունը ավելի պերճախոս է, քան Աբելի արյունը, որովհետև Աբելի արյունը պահանջում էր եղբայրության մահը, մինչդեռ Տիրոջ արյունը խթանում էր հետապնդողների կյանքը:
Ուստի մենք պետք է ընդօրինակենք այն, ինչ ստանում ենք և ուրիշներին ենք քարոզում այն, ինչ հարգում ենք, որպեսզի Տիրոջ կիրքի խորհուրդը մեզ համար ապարդյուն չլինի:
Եթե ​​բերանը չի հայտարարում այն, ինչ սիրտը հավատում է, նրա աղաղակը նույնպես շնչահեղձ է: Բայց որպեսզի նրա աղաղակը չծածկվի մեր մեջ, յուրաքանչյուրը, ըստ իր հնարավորությունների, պետք է վկայություն տա եղբայրներին իր նոր կյանքի առեղծվածի մասին: