Կտակարանը կաթոլիկ «գյուտ» է:
Ֆունդամենտալիստները կարող են ասել, որ կաթոլիկ եկեղեցին «հորինել է» քավարան վարդապետությունը փող աշխատելու համար, բայց նրանք դժվարանում են ասել, թե երբ: Պրոֆեսիոնալ հակակաթոլիկների մեծ մասը՝ նրանք, ովքեր հաց են վաստակում «հռոմեականության» վրա հարձակվելով, կարծես թե մեղադրում են Հռոմի պապ Գրիգոր Մեծին, որը թագավորել է մ.թ. 590-604 թթ.:
Բայց սա հազիվ թե բացատրում է Մոնիկայի՝ Օգոստինոսի մոր խնդրանքը, որը չորրորդ դարում խնդրել է որդուն հիշել իր հոգին իր պատարագներում: Սա անիմաստ կլիներ, եթե նա մտածեր, որ իր հոգին չի օգուտ քաղի աղոթքներից, ինչպես դա կլիներ, եթե նա լիներ դժոխքում կամ դրախտի ամբողջ փառքի մեջ:
Ոչ էլ Գրիգորին վարդապետությունը վերագրելը չի բացատրում կատակոմբների գրաֆիտիները, որտեղ քրիստոնյաները առաջին երեք դարերի հալածանքների ժամանակ արձանագրել են մահացածների համար աղոթքներ: Իրոք, Նոր Կտակարանից դուրս ամենավաղ քրիստոնեական գրվածքներից մի քանիսը, ինչպիսիք են Պողոսի և Թեկլայի Գործերը և Պերպետուայի և Ֆելիսիթիի նահատակությունը (երկուսն էլ գրվել են երկրորդ դարում), վերաբերում են մահացածների համար աղոթելու քրիստոնեական սովորությանը: Նման աղոթքները կկատարվեն միայն այն դեպքում, եթե քրիստոնյաները հավատան քավարանին, նույնիսկ եթե այդ անունը չօգտագործեն դրա համար: (Տե՛ս Catholic Answers tract The Roots of Purgatory-ն այս և վաղ քրիստոնեական այլ աղբյուրներից մեջբերումների համար):
«Քավարան սուրբ գրություններում»
Որոշ ֆունդամենտալիստներ նաև պնդում են, որ «քավարություն բառը սուրբ գրություններում ոչ մի տեղ չի հայտնաբերվել»: Սա ճիշտ է, սակայն այն չի հերքում քավարանի գոյությունը կամ այն փաստը, որ դրա հանդեպ հավատը միշտ եղել է Եկեղեցու ուսմունքի մաս: Երրորդություն և Մարմնացում բառերը նույնիսկ Սուրբ Գրքում չեն, սակայն այդ վարդապետությունները հստակորեն ուսուցանվում են այնտեղ: Նմանապես, Սուրբ Գիրքն ուսուցանում է, որ քավարան գոյություն ունի, նույնիսկ եթե այն չի օգտագործում այդ բառը և նույնիսկ եթե 1 Պետրոս 3-ը վերաբերում է այլ վայրի, քան քավարան:
Քրիստոսը վերաբերում է այն մեղավորին, ով «չի ներվի ոչ այս, ոչ էլ գալիք դարում» (Մատթ. 12), առաջարկելով, որ մարդը մահից հետո կարող է ազատվել իր մեղքերի հետևանքներից: Նմանապես, Պողոսն ասում է մեզ, որ երբ մեզ դատեն, յուրաքանչյուր մարդու գործը կփորձվի: Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե արդար մարդու աշխատանքը ձախողվի փորձության մեջ։ «Նա կկորցնի, նույնիսկ եթե ինքը փրկվի, բայց միայն կրակի միջոցով» (Ա Կորնթացիս 32): Այժմ այս կորուստը, այս տուգանքը չի կարող վերաբերել դեպի դժոխք արշավին, քանի որ այնտեղ ոչ ոք չի փրկվել. իսկ դրախտը չի կարելի հասկանալ, քանի որ այնտեղ տառապանք («կրակ») չկա: Միայն քավարանի կաթոլիկ վարդապետությունը բացատրում է այս հատվածը:
Այնուհետև, իհարկե, կա մահացածների համար աղոթքների աստվածաշնչյան հաստատումը. քանզի եթե նա չէր սպասում, որ մահացածները նորից հարություն կառնեն, ապարդյուն և հիմարություն կլիներ նրանց համար աղոթել մահվան մեջ: Բայց եթե նա դա արեց՝ հաշվի առնելով այն հոյակապ պարգևը, որը սպասում էր նրանց, ովքեր գնացել էին հանգստանալու աստվածապաշտությամբ, ապա դա սուրբ և բարեպաշտ միտք էր: Այսպիսով, նա քավություն արեց մահացածների համար, որպեսզի նրանք ազատվեն այս մեղքից» (2 Մակ.12–43): Աղոթքներն ավելորդ են դրախտում գտնվողների համար և ոչ ոք չի կարող օգնել դժոխքում գտնվողներին: Այս համարն այնքան հստակ ցույց է տալիս քավարանի գոյությունը, որ Ռեֆորմացիայի ժամանակ բողոքականները ստիպված էին կտրել Մակաբայեցիների գրքերը իրենց Աստվածաշնչից՝ վարդապետությունը չընդունելու համար:
Մահացածների համար աղոթքները և դրանից բխող քավարանի վարդապետությունը եղել են ճշմարիտ կրոնի մաս դեռևս Քրիստոսի ժամանակներից առաջ: Մենք ոչ միայն կարող ենք ապացուցել, որ այն կիրառել են հրեաները Մակաբայեցիների ժամանակ, այլև այն պահպանվել է նույնիսկ այսօր ուղղափառ հրեաների կողմից, ովքեր սիրելիի մահից տասնմեկ ամիս հետո կարդում են աղոթքը, որը հայտնի է որպես Սգավորի Կադիշ, որպեսզի սիրելին կարող է մաքրվել: Կաթոլիկ եկեղեցին չէր, որ ավելացրեց քավարանի վարդապետությունը: Ավելի շուտ, բողոքական եկեղեցիները մերժեցին մի վարդապետություն, որին միշտ հավատում էին և՛ հրեաները, և՛ քրիստոնյաները։
Ինչու՞ գնալ քավարան:
Ինչու՞ որևէ մեկը պետք է գնա քավարան: Մաքրվելու համար, քանի որ «ոչ մի անմաքուր բան [երկինք] չի մտնի» (Հայտնություն 21): Ամեն ոք, ով լիովին չի ազատվել մեղքից և դրա հետևանքներից, որոշ չափով «անմաքուր» է։ Ապաշխարության միջոցով նա կարող է ձեռք բերել այն շնորհը, որն անհրաժեշտ է երկնքին արժանանալու համար, այսինքն՝ ներվել է, և նրա հոգին հոգեպես կենդանի է: Բայց դա բավարար չէ դրախտ մտնելու համար: Այն պետք է լինի ամբողջովին մաքուր:
Ֆունդամենտալիստները պնդում են, ինչպես Jimmy Swaggart-ի The Evangelist ամսագրի հոդվածում ասվում է, որ «Սուրբ Գիրքը պարզորոշ բացահայտում է, որ մեղավորի հանդեպ աստվածային արդարության բոլոր պահանջները լիովին բավարարվել են Հիսուս Քրիստոսում: Այն նաև բացահայտում է, որ Քրիստոսն ամբողջությամբ փրկագնեց կամ հետ գնեց կորցրածը: Քավարանի (և մահացածների համար աղոթքի անհրաժեշտության) կողմնակիցները փաստորեն պնդում են, որ Քրիստոսի փրկագնումը թերի էր: . . . Ամեն ինչ մեզ համար արվել է Հիսուս Քրիստոսի կողմից, մարդ ավելացնելու կամ անելու ոչինչ չկա»:
Միանգամայն ճիշտ է ասել, որ Քրիստոսը կատարեց մեր ողջ փրկությունը խաչի վրա: Բայց դա չի լուծում այն հարցը, թե ինչպես է այս փրկագնումը կիրառվում մեզ վրա: Սուրբ Գիրքը ցույց է տալիս, որ այն կիրառվում է մեզ հետ ժամանակի ընթացքում, ի թիվս այլ բաների, սրբացման գործընթացի միջոցով, որով քրիստոնյան սուրբ է դառնում: Սրբացումը ներառում է տառապանք (Հռոմ. 5:3–5), իսկ քավարան սրբացման վերջին փուլն է, որը մեզանից ոմանք պետք է անցնեն նախքան դրախտ մտնելը: Քավարանը Քրիստոսի կողմից մեզ դիմելու վերջին փուլն է մաքրագործող փրկագնման համար, որը նա իրականացրեց մեզ համար խաչի վրա իր մահով