Յակով Մեջուգորջից «Տասնյոթ տարի ամեն օր տեսա Աստվածամորը»
ՅԱԿՈՎ – Այո՛, նախ ուզում եմ ողջունել բոլորին, ովքեր այսօր երեկոյան եկել են այստեղ, և նաև նրանց, ովքեր լսում են մեզ։ Ինչպես նախկինում ասաց հայր Լիվիոն, մենք այստեղ չենք գովազդելու ո՛չ Մեջուգորջեի, ո՛չ էլ մեզ համար, քանի որ գովազդի կարիք չունենք, և ես անձամբ չեմ սիրում դա անել ո՛չ ինձ, ո՛չ էլ Մեջուգորժեի համար։ Ավելի շուտ, եկեք հայտնի դարձնենք Աստվածամայրը և, որ ավելի կարևոր է, Հիսուսի Խոսքը և այն, ինչ Հիսուսն է ուզում մեզանից: Անցյալ տարի՝ սեպտեմբեր ամսին, ես Ամերիկայում էի՝ մարդկանց հետ աղոթքի և վկայության հանդիպումների:
ՀԱՅՐ ԼԻՎԻՈ. Ամերիկա, Միացյալ Նահանգների իմաստով…
ՅԱԿՈՎ – Այո, ես Ֆլորիդայում էի Միրջանայի հետ, որպեսզի տամ երևույթների մասին մեր վկայությունը: Տարբեր եկեղեցիներում գտնվելու, հավատացյալների հետ աղոթելու և զրուցելու համար, Միրջանայի մեկնելու նախորդ օրը երեկոյան մեզ ուղեկցում էր պարոնը, ով մեզ հրավիրել էր աղոթող խմբի հանդիպման։
Մենք գնացինք այնտեղ՝ առանց որևէ բանի մասին մտածելու և ճանապարհին կատակում ու ծիծաղում էինք՝ մտածելով, որ Ամերիկան շատ մեծ երկիր է և շատ նոր է մեզ համար։ Այսպիսով, հասնելով մի տուն, որտեղ շատ հավատացյալներ էին ներկա, ընդհանուր աղոթքի ժամանակ ես ստացա երևույթը:
Տիրամայրն ինձ ասաց, որ հաջորդ օրը նա ինձ կվստահի տասներորդ գաղտնիքը։ Այո՛, այս պահին անխոս էի… ոչինչ չէի կարող ասել։
Մտքովս անցավ, որ հենց Միրջանան ստացավ տասներորդ գաղտնիքը, նրա համար դադարել էին առօրյա երևույթները, և նույնը տեղի ունեցավ Իվանկայի հետ։ Բայց Տիրամայրը երբեք չէր ասել, որ տասներորդ գաղտնիքից հետո նա այլևս չի երևա։
ՀԱՅՐ ԼԻՎԻՈ – Ուրեմն դու հույս ունեիր…
ՅԱԿՈՎ. Սրտումս հույս կար, որ Աստվածամայրը նորից կվերադառնա, նույնիսկ տասներորդ գաղտնիքն ինձ վստահելուց հետո։
Թեև ես ինձ այնքան վատ էի զգում, որ սկսեցի մտածել. «Ո՞վ գիտի, թե հետո ինչ կանեմ...», այնուամենայնիվ սրտիս մեջ այդ փոքրիկ հույսը կար։
ՀԱՅՐ ԼԻՎԻՈ. Բայց դուք չկարողացաք անմիջապես լուծել կասկածը, հարցնելով Մադոննային...
ՅԱԿՈՎ – Ոչ, այդ պահին ես ընդհանրապես ոչինչ չկարողացա ասել։
ՀԱՅՐ ԼԻՎԻՈ.- Հասկանում եմ, Տիրամայրը թույլ չի տալիս իրեն հարցեր տալ...
ՅԱԿՈՎ.- Այլևս ոչինչ չէի կարող ասել: Ոչ մի բառ բերանիցս դուրս չեկավ։
ՀԱՅՐ ԼԻՎԻՈ – Բայց ինչպե՞ս ասաց քեզ: Նա լո՞ւրջ էր: Խիստ?
ՅԱԿՈՎ – Չէ, չէ, նա ինձ հետ քաղցր խոսեց։
ՅԱԿՈՎ. Երբ տեսիլքը վերջացավ, ես դուրս եկա ու սկսեցի լաց լինել, որովհետև ուրիշ բան չէի կարող անել։
ՀԱՅՐ ԼԻՎԻՈ – Ո՞վ գիտի, թե ինչ անհանգստությամբ էիք սպասում հաջորդ օրը հայտնությանը:
ՅԱԿՈՎ.- Հաջորդ օրը, որի համար ես պատրաստվել էի աղոթքով, Աստվածամայրն ինձ վստահեց տասներորդ և վերջին գաղտնիքը՝ ասելով, որ նա այլևս ամեն օր չի երևա ինձ, այլ միայն տարին մեկ անգամ։
ՀԱՅՐ ԼԻՎԻՈ – Ի՞նչ զգացիր:
ՅԱԿՈՎ.- Կարծում եմ, որ դա իմ կյանքի ամենավատ պահն էր, որովհետև հանկարծ այնքան շատ հարցեր հայտնվեցին մտքում։ Ո՞վ գիտի, թե ինչպիսին կլինի իմ կյանքը հիմա: Ինչպե՞ս կարող եմ առաջ գնալ:
ՅԱԿՈՎ. Որովհետև կարող եմ ասել, որ ես մեծացել եմ Մադոննայի հետ: Ես նրան տեսել եմ տասը տարեկանից և այն ամենը, ինչ իմ կյանքում սովորել եմ հավատքի, Աստծո, ամեն ինչի մասին, սովորել եմ Տիրամորից:
ՀԱՅՐ ԼԻՎԻՈ. Նա քեզ մեծացրել է մոր պես:
ՅԱԿՈՎ – Այո, իսկական մայրիկի պես: Բայց ոչ միայն որպես մայր, այլ նաև որպես ընկեր. կախված նրանից, թե ինչ է ձեզ անհրաժեշտ տարբեր հանգամանքներում, Տիրամայրը միշտ ձեզ հետ է:
Այդ պահին ես հայտնվեցի այն վիճակում, որ չգիտեի ինչ անել։ Բայց հետո հենց Մադոննան է մեզ այդքան ուժ տալիս դժվարությունները հաղթահարելու համար, և ինչ-որ պահի ես մտածեցի, որ գուցե ավելի ճիշտ է, քան տեսնել Մադոննային մարմնի աչքերով, ավելի ճիշտ է նրան ունենալ իրենց սրտերում: .
ՀԱՅՐ ԼԻՎԻՈ – Իհարկե:
ՅԱԿՈՎ.- Ես դա հետո հասկացա։ Ես տեսել եմ Մադոննային ավելի քան տասնյոթ տարի, բայց հիմա փորձեր եմ անում և մտածում եմ, որ գուցե ավելի լավ է Մադոննային տեսնել ներքուստ և ունենալ իմ սրտում, քան այն տեսնել աչքերով:
ՀԱՅՐ ԼԻՎԻՈ. Հասկանալը, որ մենք կարող ենք Մադոննային կրել մեր սրտերում, անկասկած շնորհ է: Բայց դուք, անշուշտ, նաև տեղյակ եք, որ ավելի քան տասնյոթ տարի Աստվածամորն ամեն օր տեսնելը շնորհ է, որը քրիստոնեական պատմության մեջ շատ քչերը, իսկապես, ոչ ոք, ձեզնից վեց տեսիլքներ, երբևէ չեն ունեցել: Գիտե՞ք արդյոք այս շնորհի մեծությունը:
ՅԱԿՈՎ. Անշուշտ, ես ամեն օր մտածում եմ այդ մասին և ինքս ինձ ասում. «Ինչպե՞ս կարող եմ շնորհակալություն հայտնել Աստծուն այս շնորհի համար, որը նա տվել է ինձ՝ տասնյոթ տարի շարունակ ամեն օր տեսնել Աստվածամորը»: Ես երբեք խոսքեր չեմ ունենա շնորհակալություն հայտնելու Աստծուն այն ամենի համար, ինչ նա տվել է մեզ, ոչ միայն Աստվածամորը մեր աչքերով տեսնելու պարգևի համար, այլև մնացած ամեն ինչի համար, այն ամենի համար, ինչ մենք սովորել ենք նրանից։
ՀԱՅՐ ԼԻՎԻՈ.- Թույլ տվեք անդրադառնալ մի ասպեկտի, որն առավելապես վերաբերում է ձեզ: Դուք ասացիք, որ Մադոննան ձեզ համար ամեն ինչ է՝ մայրը, ընկերը և ուսուցիչը: Բայց այն ժամանակահատվածում, երբ դուք ունեիք առօրյա երևույթներ, նա նաև հոգ էր տանում ձեր և ձեր կյանքի մասին:
ՅԱԿՈՎ. Ո՛չ: Շատ ուխտավորներ կարծում են, որ մենք, ովքեր տեսել ենք Մադոննային, արտոնյալ ենք, քանի որ կարողացանք նրան հարցաքննել մեր անձնական գործերի մասին՝ խորհուրդներ խնդրելով, թե ինչ պետք է անենք կյանքում. բայց Տիրամայրը մեզ երբեք ուրիշներից տարբեր չի վարվել: