Միգելիա Էսպինոզայի բուժումը Մեջջորջի շրջանում ուռուցքից

Դոկտ. Ֆիլիպինների Սեբու քաղաքից Միգելիա Էսպինոսան տառապում էր քաղցկեղով, որն այժմ գտնվում է մետաստազիայի փուլում: Այսպես հիվանդ, նա ուխտագնացության ժամանեց Մեջուգորջե 1988 թվականի սեպտեմբերին: Նրա խումբը բարձրացավ Կրիչևաց, և նա որոշեց սպասել վերադարձին՝ կանգ առնելով լեռան ստորոտում: Հետո նա հանկարծակի որոշում կայացրեց. Նա է խոսում. «Ես ինքս ինձ ասացի. «Ես գնում եմ Via Crucis-ի առաջին կայարանը. եթե կարողանամ, ուրեմն շարունակեմ, կշարունակեմ, քանի դեռ կարող եմ…»: Եվ այսպես, ես, ի զարմանս ինձ, քայլեցի կայարանից կայարան, առանց մեծ ջանքերի։

Իմ հիվանդության ողջ ընթացքում ինձ պատել էր երկու վախ՝ վախ անձնական մահվան և վախ իմ երիտասարդ ընտանիքի համար, քանի որ ես ունեմ երեք փոքր երեխա: Երեխաներին թողնելն ավելի ցավալի էր, քան ամուսնուս թողնելը։

Հիմա, երբ ես հայտնվեցի 12-րդ կայարանի դիմաց, մինչ դիտում էի, թե ինչպես է Հիսուսը մահանում, մահվան բոլոր վախերը հանկարծ անհետացան: Ես կարող էի այդ պահին մեռնել: Ազատ էի: Բայց վախը մնաց երեխաների համար: Եվ երբ ես 13-րդ կայարանի դիմաց էի, և ես նայում էի, թե ինչպես է Մարիամը մեռած Հիսուսին պահում իր գրկում, երեխաների համար վախն անհետացավ ... Նա, Տիրամայրը, հոգ կտանի նրանց մասին: Ես դրանում վստահ էի և ընդունում էի մեռնել: Ես զգացի թեթև, խաղաղ, երջանիկ, ինչպես հիվանդության առաջ էի: Ես հեշտությամբ իջա Կրիեվակ:

Տուն վերադառնալիս ես ուզում էի գնալ ստուգման, և բժիշկները, իմ գործընկերները, ռենտգեն նկարելուց հետո, զարմացած ինձ հարցրին. «Բայց ի՞նչ արեցիր: Հիվանդության ոչ մի նշան չկա…»: Ես ուրախությունից արտասվել էի և կարող էի միայն ասել. «Ուխտագնացության գնացի Տիրամայր...»։ Այժմ գրեթե երկու տարի է անցել իմ այդ փորձից, և ես ինձ լավ եմ զգում: Այս անգամ ես այստեղ եմ՝ շնորհակալություն հայտնելու Խաղաղության թագուհուն»: