Նամակ չծնված երեխայի մորը
Առավոտյան ժամը 11-ն է, երեք շաբաթական հղի մի երիտասարդ կին գնում է իր գինեկոլոգիական կլինիկա, որտեղ հանդիպում է ունենում իր բժշկի հետ: Հենց նա հասավ սպասասրահ, բժիշկը նրան հարցրեց. «վստա՞հ եք, տիկին»: Իսկ աղջիկը պատասխանում է՝ որոշել եմ։ Այսպիսով, աղջիկը մտնում է այն սենյակը, որը բժիշկը ցույց է տալիս նրան և պատրաստվում է տխուր ժեստին: Մեկ ժամ անց աղջիկը խորը քուն է մտնում և հանկարծ լսվում է մի փոքրիկ ձայն, որը շշնջում է.
Մայրիկ ջան, ես քո որդին եմ, որին դու մերժեցիր։ Ցավում եմ, որ դու չտեսա իմ դեմքը, ես էլ քո դեմքը չտեսա։ Վստահ եմ, որ մենք նման ենք: Համոզված եմ, որ ես և դու շատ նման ենք, քանի որ սիրող մայրը ամեն ինչ փոխանցում է երեխային, նույնիսկ իր նմանությունը։ Մա՛մ, ես ուզում էի կրծքիդ ուտել, վիզդ գրկել, լացել ու քեզնով մխիթարվել։ Որքա՜ն գեղեցիկ է, երբ երեխային մխիթարում է մայրը։ Մայրիկ ջան, ես ուզում էի ապրել այնպես, որ տակդիրս դու փոխես, ուզում էի պատմել, թե ինչ էի անում դպրոցում, ուզում էի, որ դու ինձ օգնես տնային առաջադրանքներում: Մա՛մ, կներես, որ այլ կերպ չեմ ծնվել, արդեն փոքր ժամանակ մտածում էի երեխա ունենալու մասին, որ քո անունը դնեմ ու վայ նրան, ով մտածում էր քեզ հետ վատ վարվելու մասին, ինձ հետ պետք է գործ ունենար։ Գիտե՞ս, մայրիկ, երբ որոշեցիր աբորտ անել, մտածում էիր երեխայի մեծացման համար անհրաժեշտ գումարի և պարտավորությունների մասին, բայց իրականում ես բավարարվեցի քիչ բանով, իսկ հետո ինքս ինձ խոստացա, որ քեզ շատ չանհանգստացնեմ: Ճիշտ չէ, որ ես սխալվել եմ, այն ամենը, ինչ տեղի է ունենում տղամարդու կյանքում, իմաստ ունի, և ես քեզ համար սովորելու և սովորեցնելու բան ունեի։ Մայրիկ, դու գիտես, նույնիսկ եթե չգիտեիր, որ ես շատ խելացի եմ: Իրականում, ես կարող էի հիանալի ուսումնասիրություններ անել և դառնալ բժիշկ՝ օգնելու ձեզ նման երիտասարդ աղջիկներին, ովքեր չէին ուզում, որ երեխան հրաժարվի և ընդունի իրենց երեխային: Մայրիկ, հետո ես որոշեցի, երբ մեծացա, իմ տանը մի սենյակ դնել, որպեսզի քեզ միշտ ինձ մոտ պահեմ և օգնեմ քեզ մինչև կյանքիդ վերջին օրը: Մտածում եմ, թե երբ կարող եք առավոտյան ինձ դպրոց տանել և ինձ համար ճաշ պատրաստել: Մտածում եմ, թե երբ կարող էիր վիճել հայրիկի հետ, և մի պարզ հայացքով ես կարող էի քեզ նորից ժպտալ: Մտածում եմ, երբ դու ինձ հագցրեցիր և բոլորդ գոհ էիր իմ հագածից: Մտածում եմ, թե երբ կարող էինք միասին դուրս գալ և նայել ցուցափեղկերին, քննարկել, ծիծաղել, վիճել, գրկել միմյանց: Մայրի՛կ, ես կարող էի լինել քո լավագույն ընկերը, որը դու նույնիսկ չէիր մտածում քո կողքին ունենալ:
Մայրիկ ջան, մի անհանգստացիր, ես դրախտում եմ։ Թեև դու ինձ հնարավորություն չտվեցիր ճանաչել քեզ և ապրել այս աշխարհում, ես հիմա ապրում եմ Աստծո կողքին:
Ես Աստծուն խնդրեցի, որ չպատժի քեզ։ Նույնիսկ եթե դու չուզեցիր ինձ, ես սիրում եմ քեզ և չեմ ուզում, որ Աստված քեզ վիրավորի քո արածի համար: Մայրիկ ջան, հիմա դու ինձ չէիր ուզում, և ես չկարողացա հանդիպել քեզ, բայց ես սպասում եմ քեզ այստեղ: Կյանքիդ վերջում դու կգաս այստեղ ինձ մոտ, և ես կգրկեմ քեզ, որովհետև դու իմ մայրն ես, և ես սիրում եմ քեզ: Ես արդեն մոռացել էի, որ դու ինձ չես ծնել, բայց երբ գաս այստեղ, ես երջանիկ կլինեմ, որովհետև վերջապես կարող եմ տեսնել այն կնոջ դեմքը, ում սիրում էի և կսիրեմ հավերժ՝ մորս։
Եթե դուք դժվար ժամանակ եք ապրում և ցանկանում եք վիժել և մերժել ձեր երեխային, մի րոպե կանգ առեք: Հասկացեք, որ այն մարդը, ում սպանում եք, նա է, ով ձեզ ամենաշատն է սիրում, և նույն մարդը, ում դուք ամենաշատը կսիրեք:
ՄԻ ԱՐԵԼ ԴԱ.
Գրել է Պաոլո Տեսկիոնը
3 թվականի սեպտեմբերի 1992-ի ուղերձը, որը տրվել է Տիրամոր կողմից Մեջուգորջում
Արգանդում սպանված նորածիններն այժմ Աստծու գահի շուրջը փոքրիկ հրեշտակների նման են: