Խորհեր այսօր. Սենթ Էնթոնիի կոչումը
Parentsնողների մահից հետո, մենակ մնացած իր դեռ շատ երիտասարդ քրոջ հետ, Անտոնիոն, տասնութ-քսան տարեկան հասակում, հոգ էր տանում տան և քրոջ մասին: Դեռևս վեց ամիս չէր անցել ծնողների մահից, երբ մի օր, երբ նա գնում էր, իր սովորության համաձայն, Եվրախրիստական տոնակատարությանը, նա մտածում էր այն պատճառի մասին, ինչը դրդել էր առաքյալներին հետևել Փրկչին ՝ ամեն ինչ լքելուց հետո: Այն հիշեցնում է «Առաքյալների Գործեր» գրքում նշված այն տղամարդկանց, ովքեր վաճառելով իրենց ապրանքները ՝ հասույթը բերեցին առաքյալների ոտքերին ՝ բաժանելու աղքատներին: Նա նաև մտածեց, թե ինչն ու քանիսը են այն ապրանքները, որոնք նրանք հույս ունեին ձեռք բերել երկնքում:
Այս բաների շուրջ խորհելով ՝ նա մտավ եկեղեցի, հենց որ կարդում էր Ավետարանը և լսում էր, որ Տերն ասել է այդ հարուստ մարդուն. «Եթե ուզում ես կատարյալ լինել, գնա, վաճառիր ունեցածդ, տուր աղքատներին, ապա արի և հետևիր ինձ և կունենաս գանձ երկնքում »(Մատթ. 19,21:XNUMX):
Այնուհետև Անտոնիոն, կարծես Սրբերի կյանքի պատմությունը նրան էր ներկայացրել Պրովիդենսը և այդ բառերը կարդացել էին հենց նրա համար, անմիջապես դուրս եկավ եկեղեցուց, գյուղի բնակիչներին որպես նվեր նվիրեց իր ընտանիքից ժառանգած գույքը. երեք հարյուր շատ բերրի և հաճելի դաշտեր - որպեսզի իրենց և իրենց քրոջը նեղություն չպատճառեն: Նա նաև վաճառեց ամբողջ շարժական գույքը և մեծ գումար բաժանեց աղքատներին: Կրկին մասնակցելով պատարագային ժողովին, նա լսեց խոսքերը, որոնք Տերն ասում է Ավետարանում. «Մի անհանգստացեք վաղվա օրվա համար» (Մատթ. 6,34): Այլևս չդիմանալով ՝ նա նորից դուրս եկավ և տվեց այն, ինչ դեռ մնացել էր: Նա իր քրոջը վստահեց Աստծուն սրբացած կույսերին, իսկ հետո նա ինքն իրեն նվիրեց իր տան մոտ ասկետական կյանքին և սկսեց դաժան կյանք վարել ՝ առանց ինքն իրեն ինչ-որ բան զիջելու:
Նա աշխատում էր իր ձեռքերով. Իրականում նա լսել էր, թե ինչպես են մարդիկ հայտարարում. «Ով չի ուզում աշխատել, երբեք էլ չի ուտում» (2 Թեսաղ. 3,10): Վաստակած գումարի մի մասով նա իր համար հաց գնեց, իսկ մնացածը տվեց աղքատներին:
Նա շատ ժամանակ էր անցկացնում աղոթքում, քանի որ իմացել էր, որ անհրաժեշտ է հետ քաշվել և անընդհատ աղոթել (տես Ա Թեսաղ. 1:5,17): Նա այնքան ուշադիր էր ընթերցանության նկատմամբ, որ գրվածից ոչինչ չէր վրիպում իրենից, բայց նա ամեն ինչ պահում էր իր հոգու մեջ այնքանով, որ հիշողությունն ավարտվեր գրքերի փոխարինմամբ: Երկրի բոլոր բնակիչներն ու արդար մարդիկ, որոնց բարությունն ինքն իրեն օգուտ տվեց ՝ տեսնելով, որ այդպիսի մի մարդ նրան անվանում է Աստծո ընկեր, ոմանք էլ սիրում են նրան որպես որդի, մյուսները ՝ որպես եղբայր: