Այսօրվա խորհուրդը. Երբևէ նոր առեղծված
Աստծո Խոսքը մեկընդմիշտ ստեղծվել է ըստ մարմնի: Հիմա, մարդու հանդեպ ունեցած իր բարությունից, նա ջերմեռանդորեն ցանկանում է ծնվել նրանց ցանկացողների ոգու համաձայն և դառնում է երեխա, որն աճում է իրենց առաքինությունների աճով: Այն արտահայտվում է այն չափով, որի ստացողը գիտի, որ ընդունակ է: Այն չի սահմանափակում իր մեծության հսկայական դիտումը նախանձից և նախանձից ելնելով, բայց իմաստուն է, համարյա թե չափելով այն, այն տեսնելու ցանկություն ունեցողների կարողությունը: Այսպիսով, Աստծո Խոսքը, չնայած դրսևորվում է դրանում մասնակիցների չափով, այնուամենայնիվ, միշտ մնում է անխոցելի բոլորի համար ՝ հաշվի առնելով վեհ խորհուրդը: Այդ պատճառով Աստծո Առաքյալը, իմաստությամբ դիտելով առեղծվածի նշանակությունը, ասում է. «Հիսուս Քրիստոսը նույնն է երեկ, այսօր և հավիտյան»: (Եբր 13,8: XNUMX), այդպիսով նշանակում է, որ առեղծվածը միշտ նոր է և երբեք չի ծերանում մարդկային որևէ մտքի ընկալման համար:
Քրիստոս Աստված ծնվում և դառնում է մարդ ՝ վերցնելով խելացի հոգով օժտված մարմին, նա, ով թույլ էր տվել, որ իրերը դուրս գան ոչնչից: Արևելքից, ցերեկվա լույսով փայլող աստղը մոգերին ուղղորդում է դեպի այն վայրը, որտեղ Խոսքը մարմին է առնում, որպեսզի խորհրդավորորեն ցույց տա, որ օրենքում և մարգարեներում պարունակվող Խոսքը գերազանցում է ողջ իմաստային գիտելիքը և մարդկանց տանում դեպի գիտության գերագույն լույս:
Իրականում, օրենքի և մարգարեների խոսքը, աստղի դիմակով, ճիշտ հասկացված, բերում է նրանց մարմնավորված Խոսքի ճանաչմանը, ովքեր շնորհքի ուժով կանչվել են ըստ աստվածային համաձայնության:
Աստված դառնում է կատարյալ մարդ ՝ ոչինչ չփոխելով մարդկային բնույթին պատկանող իրերից, եթե մենք վերցնենք, նկատի ունենք մեղքը, որը, ավելին, դրան չի պատկանում: Նա դառնում է մարդ ՝ ագահ ու անհամբեր դժոխային վիշապին հրահրելու համար կուլ տալու իր որսը, որը Քրիստոսի մարդկությունն է: Իրոք, Քրիստոսը նրան տալիս է իր մարմինը ուտելու: Բայց այդ միսը սատանայի համար պետք է վերածվեր թույնի: Միսը լիովին ոչնչացրեց հրեշին ՝ դրանում թաքնված աստվածության զորությամբ: Մինչդեռ մարդկային բնության համար դա կլիներ դեղամիջոցը, որովհետև այն հետ կբերի այն սկզբնական շնորհին ՝ դրանում առկա աստվածության ուժով:
Քանի որ ինչպես վիշապը, իր թույնը սերմանելով գիտության ծառի մեջ, կործանեց մարդկությանը ՝ ստիպելով նրանց համտեսել այն, այնպես էլ նույնը, ենթադրելով կուլ տալ Տիրոջ մարմինը, կործանվեց և տապալվեց դրանում եղած աստվածության զորության կողմից:
Բայց աստվածային մարմնավորման մեծ խորհուրդը դեռ մնում է առեղծված: Իրոք, ինչպե՞ս կարող է Խոսքը, որն իր անձի հետ ըստ էության մարմնում է, միևնույն ժամանակ լինել մարդու հետ և ըստ էության բոլորը Հոր մեջ: Այսպիսով, ինչպե՞ս կարող է նույն Խոսքը, որը բնույթով լիովին Աստված է, բնույթով դառնալ լիովին մարդ: Եվ սա առանց ընդհանրապես գահընկեցվելու կա՛մ աստվածային բնության, որի համար նա Աստված է, կա՛մ մերը, որի համար նա մարդ դարձավ:
Հավատը միայն հասնում է այս առեղծվածներին, դա այն բաների նյութն ու հիմքն է, որոնք գերազանցում են մարդկային մտքի բոլոր ըմբռնումները: