Ո՞րն է պատարագին խաղաղության նշանը փոխանակելու ճիշտ միջոցը:
Շատ կաթոլիկներ շփոթում են ՀԿ-ի իմաստը խաղաղության ողջույն, որը մենք սովորաբար անվանում ենք »գրկախառնություն խաղաղության"Կամ"խաղաղության նշան", ընթացքում շահագործման, Կարող է պատահել, որ նույնիսկ քահանաներն են դա սխալ անում:
Խնդիրը տալիս է նաև որոշ հավատարիմ մարդկանց կողմից առաջացած անկարգություններշատերը լքում են իրենց տեղերը `ողջունելու պատարագի ներկա գտնվող մյուսներին` նույնպես անցնելով ամբողջ Եկեղեցին և աղմուկ բարձրացնելով և անհետանալով էվկարիստական խորհրդավորության իմաստը: Նույնիսկ որոշ քահանաներ, երբեմն, զոհասեղանից իջնում են, որ նույնն անեն:
Սրա հետ կապված, ինչպես բացատրվեց Եկեղեցի, որոշ եպիսկոպոսներ առաջարկել են ա Բենեդիկտոս XVI որ այս անկարգություններից խուսափելու համար բարենպաստ կլիներ, որ խաղաղության ողջույնը նախորդեր դավանանքին: Այնուամենայնիվ, Հռոմի պապի համար լուծումը լուծումը ոչ թե Պատարագի այս պահը փոփոխելու, այլ բացատրելու մեջ է:
Խաղաղության գիրկն, ըստ էության, պետք է տրվի մեզ շրջապատող մարդկանց և կարող է տարածվել նաև մեր դիմաց և մեր ետևում գտնվողների վրա:
Պետք է հիշել, որ այս պահը իմաստ ունի իրականացնելու այն, ինչ Քրիստոսը խնդրեց մեզանից առաջ հաղորդություն ստանալը, այսինքն ՝ եղբոր հետ հաշտվելը, նախքան զոհասեղանին մոտենալը:
Այնուամենայնիվ, եթե այդ անձը, որի հետ մենք խաղաղ չենք, պատարագ չէ, ապա «գրկախառնությունը» կարող է տրվել ուրիշներին ՝ որպես հաշտության խորհրդանիշ:
Իհարկե, դա չի փոխարինում կյանքում այս անձի հետ հաշտություն փնտրելու արարքին: Բայց Պատարագի առաջին պահին մարդ պետք է հոգու խորքից ցանկանա, որ խաղաղությունը լինի հարևանի հետ, և որ այն կարողանա ունենալ բոլոր նրանց հետ, ում հետ նա ունեցել է որոշ խնդիրներ:
ԿԱՐԴԱԼ ՆԱԵՎ. Գիտե՞ք ով է այն Սուրբը, որն առաջին անգամ օգտագործեց «քրիստոնյաներ» եզրույթը: