Համաշխարհային կրոն. Գանդին մեջբերում է Աստծո և կրոնի մասին
Մոհանդաս Քարամչանդ Գանդին (1869-1948), հնդիկ «ազգի հայրը», ղեկավարել է երկրի ազատության շարժումը՝ հանուն բրիտանական իշխանությունից անկախանալու: Նա հայտնի է Աստծո, կյանքի և կրոնի մասին իր հայտնի իմաստության խոսքերով:
Կրոն՝ սրտի խնդիր
«Իսկական կրոնը խիստ դոգմա չէ։ Դա արտաքին դիտարկում չէ։ Դա հավատ է առ Աստված և ապրել Աստծո ներկայության մեջ, դա նշանակում է հավատ ապագա կյանքի, ճշմարտության և Ահիմսայի հանդեպ… Կրոնը սրտի խնդիր է: Ոչ մի ֆիզիկական անհարմարություն չի կարող արդարացնել կրոնից հրաժարվելը»:
Հինդուիզմի հավատք (Սանատանա Դհարմա)
«Ես ինձ անվանում եմ սանատանի հինդու, որովհետև հավատում եմ վեդաներին, ուպանիշադներին, պուրանաներին և այն ամենին, ինչ հնդուական սուրբ գրությունների անվան տակ է, հետևաբար՝ ավատարներին և վերածնունդին. Ես ինչ-որ իմաստով հավատում եմ varnashrama dharma-ին, իմ կարծիքը խիստ վեդական է, բայց ոչ իր ներկայիս ժողովրդական իմաստով. Ես հավատում եմ կովերի պաշտպանությանը… ես չեմ հավատում murti puja-ին: (Երիտասարդ Հնդկաստան. հունիսի 10, 1921)
Գիտայի ուսմունքները
«Ինչպես գիտեմ, հինդուիզմը լիովին բավարարում է իմ հոգին, այն լցնում է իմ ամբողջ էությունը… Երբ կասկածները հետապնդում են ինձ, երբ մոլորությունները նայում են դեմքիս, և երբ ես հորիզոնում լույսի շող չեմ տեսնում, ես դիմում եմ Բհագավադին: Ես ու Գիտան գտնում ենք ինձ մխիթարելու համար, և ես անմիջապես սկսում եմ ժպտալ ճնշող ցավի մեջ: Իմ կյանքը լի է ողբերգություններով, և եթե դրանք ինձ տեսանելի և անջնջելի ազդեցություն չեն թողել, ես դա պարտական եմ Բհագավադ Գիտայի ուսմունքներին»: (Երիտասարդ Հնդկաստան. հունիսի 8, 1925 թ.)
Փնտրելով Աստծուն
«Ես երկրպագում եմ Աստծուն միայն որպես Ճշմարտություն: Դեռ չեմ գտել, բայց փնտրում եմ։ Ես պատրաստ եմ զոհաբերել ինձ համար ամենաթանկ բաները այս որոնումների համար: Նույնիսկ եթե զոհաբերությունը պահանջեր իմ սեփական կյանքը, հուսով եմ, որ պատրաստ կլինեմ տալ այն:
Կրոնների ապագան
Ոչ մի կրոն, որը խիստ է և չի կարող բավարարել բանականության փորձությունը, չի կարող գոյատևել հասարակության մոտալուտ վերակառուցումից, որտեղ արժեքները կփոխվեն, և բնավորությունը, ոչ հարստություն, կոչում կամ ծնունդ ունենալը կլինի արժանիքի փորձություն:
Հավատ առ Աստված
«Բոլորը հավատում են Աստծուն, նույնիսկ եթե բոլորը չեն ճանաչում նրան: Որովհետև բոլորն էլ ունեն ինքնավստահություն, և որը բազմապատկված է մինչև n-րդ ուժը Աստված է: Այն ամենը, ինչ ապրում է, Աստված է: Մենք գուցե Աստված չենք, բայց մենք Աստծունն ենք, նույնիսկ եթե ջրի մի փոքր կաթիլը օվկիանոսից է»:
Աստված ուժ է
"Ով եմ ես? Ես ուժ չունեմ, բացի այն, ինչ ինձ Աստված է տալիս: Ես այլ իշխանություն չունեմ իմ հայրենակիցների նկատմամբ, քան մաքուր բարոյականությունը: Եթե նա ինձ համարի ոչ բռնություն տարածելու մաքուր գործիք, այլ ոչ թե սարսափելի բռնությունը տիրում է երկրի վրա, ապա նա ինձ ուժ կտա և ցույց կտա ճանապարհը: Իմ ամենամեծ զենքը լուռ աղոթքն է։ Այսպիսով, խաղաղության պատճառը Աստծո բարի ձեռքերում է»:
Քրիստոս՝ մեծ ուսուցիչ
«Ես Հիսուսին համարում եմ մարդկության մեծ ուսուցիչ, բայց չեմ համարում նրան Աստծո միածին որդին: Այդ էպիտետն իր նյութական մեկնաբանության մեջ միանգամայն անընդունելի է։ Փոխաբերական իմաստով մենք բոլորս Աստծո զավակներն ենք, բայց մեզանից յուրաքանչյուրի համար կա Աստծո տարբեր զավակներ լինելը հատուկ իմաստով: Այսպիսով, ինձ համար Չայտանիան կարող է լինել Աստծո միածին որդին… Աստված չի կարող լինել բացառիկ Հայրը, և ես չեմ կարող բացառիկ աստվածությունը վերագրել Հիսուսին» (Հարիջան: 3 հունիսի, 1937 թ.):
Փոխակերպումներ չկան, խնդրում եմ
«Կարծում եմ, որ բառի ընդունված իմաստով մի հավատքից մյուսին դարձի նման բան չկա: Դա խիստ անձնական խնդիր է անհատի և նրա Աստծո համար: Ես կարող եմ որևէ նպատակ չունենամ իմ մերձավորի համար նրա հավատքի վերաբերյալ, որը ես պետք է հարգեմ ճիշտ այնպես, ինչպես հարգում եմ իմ հավատը: Հարգանքով ուսումնասիրելով աշխարհի սուրբ գրությունները՝ ես այլևս չէի կարող մտածել քրիստոնյայի կամ մուսուլմանի կամ պարսիի կամ հրեայի հավատքի փոփոխության մասին խնդրելու մասին, քան ես կմտածեի փոխել իմ հավատքը»: (Հարիջան. 9 սեպտեմբերի, 1935 թ.)
Բոլոր կրոնները ճշմարիտ են
«Ես վաղուց եկել էի այն եզրակացության, որ բոլոր կրոնները ճշմարիտ են, և նաև, որ դրանք բոլորն էլ իրենց մեջ որոշակի մոլորություն ունեին, և մինչ ես պահում եմ իմ սեփականը, ես պետք է հարգեմ ուրիշներին, ինչպիսին է հինդուիզմը: Այսպիսով, մենք կարող ենք աղոթել միայն, եթե մենք հինդուիստ ենք, ոչ թե այն բանի համար, որ քրիստոնյան պետք է դառնա հինդու… Բայց մեր ամենակարևոր աղոթքը պետք է լինի հինդուիստը պետք է լինի ավելի լավ հինդու, մուսուլմանը՝ ավելի լավ մուսուլման, քրիստոնյան՝ ավելի լավ քրիստոնյա»: (Երիտասարդ Հնդկաստան. հունվարի 19, 1928)