Նոր Կտակարանում Հիսուսը լաց է լինում 3 անգամ, ահա թե երբ և իմաստը

Nel Նոր Կտակարան ընդամենը երեք դեպք կա, երբ Հիսուսը լաց է լինում:

ՀԻՍՈՒՍԸ ԼԱՈՒՄ Է ՀԵՏՈ ՝ ՍԻՐԵԼԻ THEԱՆԿԱXԱՆԵՐԸ

32 Ուստի, երբ Մարիամը հասավ այնտեղ, ուր Հիսուսն էր, տեսնելով, թե ինչպես նա նետվեց նրա ոտքերը, ասաց. «Տեր, եթե դու այստեղ լինեիր, եղբայրս չէր մեռներ»: 33 Այն ժամանակ Հիսուսը տեսնելով, որ նա լաց է լինում, և նրա հետ եկած հրեաները նույնպես լաց են լինում, նա խորապես հուզվեց, հուզվեց և ասաց. «Ո՞ւր եք դրել նրան»: Նրանք ասացին նրան. «Տե՛ր, արի ու տես»: 34 Հիսուսը արտասվեց: 35 Այն ժամանակ հրեաներն ասացին. «Տեսեք, թե ինչպես էր նա սիրում նրան»: (Հովհաննես 36: 11-32)

Այս դրվագում Հիսուսը հուզվում է ՝ տեսնելով իրենց սիրած լաց լինելը և seeingազարոսի ՝ սիրելի ընկերոջ գերեզմանը տեսնելուց հետո: Սա պետք է հիշեցնի այն սերը, որ Աստված ունի մեր, իր որդիների և դուստրերի հանդեպ, և թե որքան է ցավում նրան ՝ տեսնելով, թե ինչպես ենք տառապում: Հիսուսը իսկական կարեկցանք է ցուցաբերում և տառապում է իր ընկերների հետ ՝ լաց լինելով տեսնելով այդպիսի դժվար տեսարան: Այնուամենայնիվ, մթության մեջ լույս կա, և Հիսուսը ցավի արցունքները ուրախության արցունքների է վերածում, երբ raազարոսին հարություն է տալիս մեռելներից:

ՀԻՍՈՒՍԸ ԼԱ Է, ԵՐԲ ՏԵՍՆՈՒՄ Է ՄԱՐԴԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՄԵSՔՆԵՐԸ

34 «Երուսաղեմ, Երուսաղեմ, ով սպանում է մարգարեներին և քարկոծում է ձեզ ուղարկվածներին, քանի անգամ եմ ցանկացել հավաքել ձեր երեխաներին հավի պես թևերի տակ, և դուք չեք ցանկացել: (Ukeուկաս 13:34)

41 Երբ նա մոտ էր, քաղաքի տեսադաշտում, նա լաց եղավ նրա վրա ՝ ասելով. 42 «Եթե դու էլ այսօր հասկացար խաղաղության ճանապարհը: Բայց հիմա դա թաքցվել է ձեր աչքերից: (Ukeուկաս 19-41)

Հիսուսը տեսնում է Երուսաղեմ քաղաքը և լաց է լինում: Դա այն պատճառով է, որ նա տեսնում է անցյալի և ապագայի մեղքերը, և դա կոտրում է նրա սիրտը: Որպես սիրող հայր ՝ Աստված ատում է մեզ տեսնել, որ երես ենք թեքում իրենից և խիստ ցանկանում է մեզ պահել: Այնուամենայնիվ, մենք մերժում ենք այդ գրկախառնությունը և գնում մեր սեփական ուղիներով: Մեր մեղքերը ստիպում են Հիսուսին լաց լինել, բայց լավ լուրն այն է, որ Հիսուսը միշտ այնտեղ է մեզ դիմավորելու համար, և նա դա անում է գրկաբաց:

ՀԻՍՈՒՍԻ ԼԱRIՈՒԹՅՈՒՆԸ Ա PRՈԹՔՈՒՄ Է ԱՅԳՈՒՄ ՆՐԱ ԽԱUԱՈՒՄՆ ԱՌԱ

Իր երկրային կյանքի օրերին նա աղաղակներով և աղաչանքներով աղաղակներով ու աղաղակներով աղոթում էր Աստծուն, որը կարող էր փրկել նրան մահից, և նրան լքելու միջոցով լսել նրան: Չնայած որ նա Որդի էր, նա իր տառապանքից սովորեց հնազանդությունը և կատարելագործվեց ՝ դառնալով հավերժական փրկության պատճառ բոլոր նրանց համար, ովքեր իրեն հնազանդվում են: (Եբրայեցիս 5: 0)

Այս դեպքում արցունքները կապված են Աստծո կողմից լսվող իսկական աղոթքի հետ: Չնայած աղոթքի ժամանակ միշտ չէ, որ պետք է լաց լինել, դա կարևորում է այն փաստը, որ Աստված ցանկանում է «փչացող սիրտ»: Նա ուզում է, որ մեր աղոթքները լինեն արտահայտություն այն մասին, թե մենք ով ենք, և ոչ թե պարզապես ինչ-որ բան դրսից: Այլ կերպ ասած, աղոթքը պետք է ընդգրկի մեր ամբողջ էությունը, այդպիսով թույլ տալով Աստծուն մուտք գործել մեր կյանքի յուրաքանչյուր կողմ: