Մեզանից յուրաքանչյուրը պետք է ունենա իր ուրույն հոգևոր տեղը. Գիտե՞ք ինչ է դա:
Բարենպաստ հոգևոր ուղիներ…
Կան վայրեր, որոնք մեզ կանչում են, գուցե նույնիսկ հեռվից, վայրեր, որոնք զգում են քոնը, եթե շնչես: Ինչպես այն մարդկանց, ովքեր, նույնիսկ եթե երբեք չես հանդիպել, դու ընդմիշտ ճանաչել ես: Մենք չգիտենք պատճառը,
բայց, նույնիսկ նրանց տեսնելուց առաջ, մենք գիտենք, որ հետևելով նրանց կոչին, մենք կգտնենք մեր հոգու մի կտորը:
Դրանք վայրեր են, որոնք ունակ են իրենց բխող անդորրության շնորհիվ փոխանցել լռության վիճակ, որը մեզ մասնակից է դարձնում Աստծո ողջ արարչագործությանը: Այնուամենայնիվ, ոչ բոլորն են կարողանում ծաղկեցնել հոգևոր խորը կապի այս պահը: Նույն արժեքը, քանի որ դա այն վայրը չէ, որն ունի հոգևոր կամ հրաշագործ զորություն, այլ այն վայրն է, որը կապված է անհատի և նրա ժամանակավոր զգացողության հետ, նրան դարձնում է ընտրված վայրը այս հզոր կապի համար: Շատերի համար խնդրո առարկա վայրը կարող է լինել այցելությունների համար բաց իրական բազիլիկ, մյուսների համար՝ պատարագ, մյուսների համար՝ մայրամուտի տեսարան:
Անկախ նրանից, թե որտեղ եք ձեր միտքը դատարկելու ամենօրյա անհանգստություններից և հոգսերից, այն անմիջապես դառնում է ձեր անգիտակցականի բազիլիկան, այն վայրը, որտեղ դուք կարող եք հասնել այն հանգստությանը, որը թույլ է տալիս մտնել
շփում Աստծո և նրա ստեղծագործության հետ: Երբ գտնեք ձեր հոգևոր մեդիտացիայի վայրը, փորձեք դրան պատշաճ ժամանակ տալ:
Նման վայր ճանաչելը հեշտ չէ, պետք է ունենալ բարենպաստ հոգեվիճակ։
Բայց ինչպե՞ս շահավետ դարձնել ձեր ներկայությունն այդ վայրում։
Եթե մենք գնում ենք պատարագի, օրինակ, մենք գիտենք, որ կարող ենք հանդիպել Աստծուն և այն խորը կապին, որը մենք բոլորս փնտրում ենք, հետևաբար մենք չենք կարող թույլ տալ մեզ շեղվել կամ առաջացնել անհանգստություններ և անկարգություններ: Երբ մենք հասնում ենք մի վայր, որը թույլ է տալիս մեզ դուրս մղել բացասական մտքերը և լիցքավորել մեզ դրականությամբ, մենք խնդիր ունենք օգտագործել դրանք, որպեսզի կարողանանք հարստացնել մեր հոգևորությունը և զգալ իրական լինելու զգացողությունը, գոնե այդ օրերին: և լիակատար շփում Աստծո և տիեզերքի հետ...