Հայր Սլավկո. մտորումներ տասը գաղտնիքների իմաստի վերաբերյալ
Ռիթմը երևույթների մեջ
Տեսիլքներով կարելի է հասկանալ, թե ինչ է նշանակում՝ «Էմմանուել, Աստված մեզ հետ»։ Եվ Մարիամը նույնպես, որպես Էմմանուելի մայր և մեր մայր, միշտ ներկա է մեր մեջ։ Ոմանք զարմանում են. «Ինչո՞ւ են ամենօրյա երևույթները»: մյուս կողմից քարոզում են, որ Աստված միշտ մեզ հետ է, և Աստվածամայրը միշտ ուղեկցում է մեզ։ Բայց երբ Մեդյուգորջում սկսվեցին ամենօրյա երևույթները, նրանք ասացին, որ դա անհնար է: Միրյանային, Իվանկային և Յակովին ամենամյա երևույթներն այնպես են բաշխվում, որ մենք միշտ հիշում ենք մեր մայր Մարիային։
Չգիտենք, թե ինչ կլինի, երբ առօրյա երևույթները դադարեն նաև Մարիայի, Վիկկայի և Իվանի համար, և երբ նրանք կունենան տարեկան երևույթները։ Բայց նույնիսկ հիմա ամենամյա երևույթները լավ բաշխված են ամբողջ տարվա ընթացքում, որում մենք միշտ հիշում ենք Տիրամորը. Միրյանան ամենամյա երևույթն ունի մարտին, Իվանկան՝ հունիսին, իսկ Յակովը՝ Սուրբ Ծննդին: Երբ առօրյա երևույթները դադարեն նաև մյուս երեք տեսիլքների համար, ես ենթադրում եմ, որ Տիրամայրը կհայտնվի մոտավորապես երկու ամիսը մեկ: Սա շատ գեղեցիկ կլինի, քանի որ նույնիսկ ամենօրյա երևույթների ավարտից հետո Տիրամայրը հաճախ մեզ հետ կլինի։
Ուստի Տիրամայրը կապի մեջ է մնում մեզ հետ և ամեն ինչ ընթանում է նույն ուղղությամբ: Սկզբում նա սկսեց մեզ հաղորդագրություններ տալ շատ կարճ ընդմիջումներով. այնուհետև՝ 1 թվականի մարտի 1984-ից ամեն հինգշաբթի։
Հետո ռիթմը փոխվեց, և 1 թվականի հունվարի 1987-ից մինչև այսօր նա ուղերձը տալիս է ամսի 25-ին։ Միրյանայի, Իվանկայի և Յակովի ամենօրյա ելույթները դադարեցնելով՝ առաջացել է նոր կառուցվածք, նոր դպրոց և նոր ռիթմ. մենք պետք է դա ճանաչենք և ընդունենք որպես այդպիսին։
Գաղտնիքների զգացում
Ես խոսել եմ աստվածաբանների և երևույթների բազմաթիվ փորձագետների հետ, բայց անձամբ ես աստվածաբանական որևէ բացատրություն չեմ գտել, թե ինչու կան գաղտնիքներ: Ինչ-որ մեկը մի անգամ ասաց, որ գուցե Աստվածամայրը կցանկանար մեզ ասել, որ մենք ամեն ինչ չգիտենք, որ մենք պետք է խոնարհ լինենք:
Ուրեմն ինչո՞ւ են գաղտնիքները և ո՞րն է ճիշտ բացատրությունը... Ես ինքս ինձ հաճախ եմ հարցրել. Ի՞նչ օգուտ, օրինակ, իմանալուց, որ Ֆաթիմայի մեջ կա երեք գաղտնիք, որոնց մասին շատ են քննարկվում: Եվ բացի այդ, ի՞նչ օգուտ ինձ, որ գիտեմ, որ Աստվածամայրը Մեջուգորջեի տեսիլավորներին մի բան է ասել, որը ես չգիտեմ։ Ինձ և մեզ համար ամենակարևորն այն է, որ իմանամ այն, ինչ ես արդեն գիտեմ այն ամենի մասին, ինչ նա ասաց:
Ինձ համար ամենակարևորն այն է, որ դու ասացիր. «Աստված մեզ հետ է: Աղոթեք, դարձի եկեք, Աստված ձեզ խաղաղություն կտա»: Ընդհակառակը, միայն Աստված գիտի, թե ինչպիսին է լինելու աշխարհի վերջը, և մենք՝ տղամարդիկ, չպետք է անհանգստանանք կամ խնդիրներ ստեղծենք մեզ համար։ Մարդիկ կան, որ երևույթների մասին լսելուն պես անմիջապես հիշում են արհավիրքները։ Բայց դա կնշանակի, որ Մերին միայն աղետների մասին է հայտարարում։
Սա սխալ մեկնաբանություն է, սխալ ըմբռնում։ Մայր Մարիան գալիս է իր երեխաների մոտ, երբ գիտի, որ նրանք դրա կարիքն ունեն։
Ընդունելով գաղտնիքները՝ ես նկատել եմ, որ շատերի մոտ արթնանում է որոշակի հետաքրքրասիրություն, որն օգնում է նրանց ողջունել Մերիի հետ ճանապարհորդությունը, և այդ պահին գաղտնիքները մոռացվում են։ Ավելի ու ավելի քիչ են հարցնում, թե որոնք են գաղտնիքները: Ճանապարհին հայտնվելուն պես, կարևոր է միայն առջևի ճանապարհը:
Մայրական մանկավարժություն
Ինքս ինձ համար մայրական մանկավարժությունն է, որն առաջացել է այն երևույթներով, որոնք ես կարող եմ ընդունել ավելին, քան որևէ այլ բան: Օրինակ՝ յուրաքանչյուր մայր կարող է երեխային ասել՝ եթե շաբաթվա ընթացքում լավ ես, կիրակի օրը քեզ համար անակնկալ կլինի։
Յուրաքանչյուր երեխա հետաքրքրասեր է և ցանկանում է անմիջապես իմանալ մոր անակնկալը: Բայց մայրը ամենից առաջ ցանկանում է, որ իր որդին լավ և հնազանդ լինի, և դրա համար նրան որոշակի ժամանակ է տալիս, որից հետո կպարգևատրի նրան։ Եթե երեխան լավը չէ, ուրեմն անակնկալ չի լինի, և երեխան կարող է ասել, որ մայրը ստել է։ Բայց մայրիկը պարզապես ուզում էր ճանապարհ ցույց տալ, և ով սպասում է միայն անակնկալին, բայց չի ընդունում ճանապարհը, երբեք չի կարող հասկանալ, որ ամեն ինչ ճիշտ էր։
Ինչ վերաբերում է այն գաղտնիքներին, որոնք Տիրամայրը վստահել է Մեջուգորջեի հեռատեսներին, կարող է պատահել, որ նրանք ստիպված չլինեն 100%-ով իմանալ դրանց բովանդակությունը։
Աստվածաշնչում Եզեկիել մարգարեն խոսում է մեծ խնջույքի մասին, որը Աստված պատրաստում է Սիոնի բոլոր ժողովուրդների համար. բոլորը կգան և կկարողանան ընդունել առանց վճարելու: Եթե ինչ-որ մեկը հնարավորություն ունենար հարցնելու Եզեկիել մարգարեին, արդյոք դա այն Սիոնն էր, որը նրանք գիտեին, անշուշտ նա կասեր, որ դա հենց այդպես էր: Բայց նույնիսկ այսօր Սիոնը դեռ անապատ է։ Մարգարեությունը ճիշտ էր, բայց մենք տեսնում ենք, որ այնտեղ խնջույք չկա, բայց Հիսուսը խորանում այս նոր Սիոնն է:
Հաղորդությունը ողջ աշխարհում այն Սիոնն է, որտեղ մարդիկ գալիս են մասնակցելու խնջույքին, որը Աստված պատրաստել է բոլորիս համար:
Ճիշտ պատրաստում
Ինչ վերաբերում է գաղտնիքներին, ապա, իհարկե, ավելի լավ է չցանկանալ ինչ-որ բան գուշակել, քանի որ դրանից ոչինչ չի շահվում։ Ավելի լավ է մի ավելորդ Վարդարան ասել, քան խոսել գաղտնիքների մասին։ Անհամբեր սպասելով գաղտնիքների բացահայտմանը, թե արդյոք մենք կարող ենք պատրաստել, թե դրանք մեզ հասնում են, մենք պետք է նկատի ունենանք, որ խոսքը մեր եսասիրության մասին չէ: Ամեն օր լինում են աղետներ, ջրհեղեղներ, երկրաշարժեր, պատերազմներ, բայց քանի դեռ ես անձամբ ներգրավված չեմ դրանց մեջ, ինձ համար խնդիրն աղետը չէ։ Միայն այն դեպքում, երբ անձամբ ինձ հետ աղետ է պատահում, ես ասում եմ. Բայց ի՞նչ է կատարվում ինձ հետ:
Սպասել, որ ինչ-որ բան լինի կամ պատրաստ լինեմ, համարժեք է այն հարցին, որ ուսանողն անընդհատ ինքն իրեն տալիս է՝ ե՞րբ է լինելու քննությունը, ո՞ր օրը։ Ե՞րբ կլինի իմ հերթը։ Պրոֆեսորը պատրաստակամ կլինի՞։ Ուսանողն ասես չսովորեց ու չպատրաստվեց քննությանը, թեև մոտալուտ է, բայց միշտ և միայն կենտրոնացած էր իրեն անհայտ «գաղտնիքների» վրա։ Ուստի մենք էլ պետք է անենք այն, ինչ կարող ենք, և գաղտնիքները մեզ համար խնդիր չեն լինի։
Աղբյուր՝ Արձագանք Մարիամի