Հավատքի հաբեր Փետրվարի 9 «Նա հուզվեց նրանց համար»
Եթե Դավիթը Աստծուն սահմանում է որպես արդար և ուղղամիտ, Աստծո Որդին մեզ հայտնել է, որ նա բարի է և սիրալիր... Հեռու լինի մեզանից անարդարացիորեն մտածենք, որ Աստված չի խղճում... Որքա՜ն հիասքանչ է Աստծո կարեկցանքը: Որքա՜ն հրաշալի է մեր Արարիչ Աստծո շնորհը, ի՜նչ զորություն, որ հասնում է ամեն ինչի։ Ի՜նչ անսահման բարություն է նա ներդնում մեր՝ որպես մեղավորների բնությունը՝ այն վերստեղծելու համար: Ո՞վ կարող է պատմել նրա փառքը: Նա ոտքի է հանում վիրավորողներին ու հայհոյողներին, նորոգում է անհոգի փոշին... և մեր թափառական ոգին ու կորած զգայարանները դարձնում բանականությամբ օժտված և մտածելու ընդունակ բնություն։ Մեղավորն ընդունակ չէ հասկանալու իր հարության շնորհը... Ի՞նչ է դժոխքը հարության շնորհից առաջ, երբ նա մեզ կհանի անեծքից և կտա այս ապականված մարմինը, որ հագնի անապականություն։ (1Co 15,53)…
Դու, որ խորաթափանցություն ունես, արի ու հիացիր։ Ո՞վ, օժտված լինելով իմաստուն և սքանչելի բանականությամբ, կհիանա մեր Արարչի շնորհով, ինչպես որ այն արժանի է: Այս շնորհը մեղավորների հատուցումն է։ Որովհետև այն, ինչ նրանք արժանի են, փոխարենը հարություն է տալիս նրանց։ Իր Օրենքը պղծող մարմինների փոխարեն նա նրանց հագցնում է անապականության փառքով։ Այս շնորհը՝ մեղքից հետո մեզ տրված հարությունը, ավելի մեծ է, քան առաջինը, երբ ստեղծեց մեզ՝ չգոյությունից: Փա՛ռք քո անչափ շնորհին, Տե՛ր: Ես ոչինչ չեմ կարող անել, քան լռել քո շնորհի առատության առաջ: Ես անկարող եմ ձեզ ասելու այն երախտագիտությունը, որը ես պարտավոր եմ ձեզ: