Ո՞րն է խորանի իմաստը

Անապատում գտնվող խորանը երկրպագության շարժական վայր էր, որը Աստված պատվիրեց իսրայելացիներին կառուցել այն բանից հետո, երբ փրկեց նրանց Եգիպտոսի ստրկությունից։ Այն օգտագործվում էր Կարմիր ծովն անցնելուց մեկ տարի անց, մինչև Սողոմոն թագավորը կառուցեց Երուսաղեմի առաջին տաճարը, որը տևեց 400 տարի:

Հղումներ խորանի մասին Աստվածաշնչում
Ելից 25-27, 35-40; Ղևտական ​​8։10, 17։4; Համարներ 1, 3-7, 9-10, 16:9, 19:13, 31:30, 31:47; Հեսու 22; 1 Տարեգրություն 6։32, 6։48, 16։39, 21։29, 23։36; Բ Մնացորդաց 2։1; Սաղմոս 5-27; 5:6; Գործք 78։60-7; Եբրայեցիս 44։45, 8։2, 8։5, 9։2, 9։8, 9։11, 9։21; Յայտնութիւն 13։10.

Հանդիպման վրան
Թաբերնաքլ նշանակում է «հանդիպման վայր» կամ «հանդիպման վրան», քանի որ այնտեղ էր, որտեղ Աստված բնակվում էր երկրի վրա իր ժողովրդի մեջ: Աստվածաշնչում հանդիպման վրանի այլ անուններ են՝ ժողովի խորան, անապատի խորան, վկայության խորան, վկայության վրան, Մովսեսի խորան:

Երբ Մովսեսը Սինա լեռան վրա էր, Աստծուց քրտնաջան մանրամասն հրահանգներ ստացավ, թե ինչպես պետք է կառուցվեին խորանը և դրա բոլոր տարրերը։ Ժողովուրդը հաճույքով նվիրաբերում էր եգիպտացիներից ստացած ավարից զանազան նյութերը։

Խորանի բաղադրությունը
Ամբողջ 75 ոտնաչափ 150 ոտնաչափ խորանի համալիրը պարսպապատված էր սպիտակեղենի վարագույրներով, որոնք ամրացված էին ձողերին և ամրացված էին գետնին պարաններով և ցցերով: Առջևում գավիթից 30 ոտնաչափ լայնությամբ դարպաս կար՝ պատրաստված մանուշակագույն և որդան կարմիր մանվածքից՝ հյուսված ոլորված կտավից։

Բակը
Բակում մտնելով՝ երկրպագուն կտեսներ պղնձե զոհասեղան կամ ողջակեզի զոհասեղան, որտեղ մատուցվում էին անասունների զոհաբերություններ։ Քիչ հեռու կար բրոնզե տանկ կամ ավազան, որտեղ քահանաները ծիսական մաքրում էին ձեռքերն ու ոտքերը։

Համալիրի հետևի մասում գտնվում էր հենց խորանի վրանը՝ 15 x 45 ոտնաչափ կառույց՝ պատրաստված ոսկեպատ ակացիայի փայտի կմախքից, այնուհետև ծածկված այծի մազից, կարմիր ներկված խոյի կաշվից և այծի կաշվից։ Թարգմանիչները համամիտ չեն վերևի շապիկի վրա՝ փորոսի կաշի (KJV), ծովային կովի կաշի (NIV), դելֆինի կամ խոզի մորթի (AMP): Վրան մուտքը կատարվում էր կապույտ, մանուշակագույն և որդան կարմիր մանվածքից, որը հյուսված էր նուրբ ոլորված կտավից։ Դուռը միշտ նայում էր դեպի արևելք։

Սուրբ տեղը
Առջևի 15 x 30 ոտնաչափ խցիկը կամ սուրբ տեղը պարունակում էր սեղան՝ ցուցադրական հացով, որը նաև կոչվում էր ոչխարի հաց կամ ներկայության հաց։ Առջևում նուշի օրինակով մոխրակույտ կամ մենորա էր։ Նրա յոթ ձեռքերը մուրճով դուրս էին հանված ոսկու ամուր կտորից։ Այդ սենյակի վերջում խունկի զոհասեղան կար։

15-ից 15 ոտնաչափ ետևի սենյակը ամենասուրբ վայրն էր կամ սրբերի սրբությունը, ուր միայն քահանայապետը կարող էր գնալ տարին մեկ անգամ՝ Քավության օրը: Երկու սենյակները բաժանում էր մի վարագույր՝ պատրաստված կապույտ, մանուշակագույն և կարմիր թելերից և նուրբ կտավից։ Այդ վարագույրի վրա ասեղնագործված էին քերովբեների կամ հրեշտակների պատկերներ։ Այդ սուրբ սենյակում կար միայն մեկ առարկա՝ ուխտի տապանակը։

Տապանը փայտե արկղ էր՝ պատված ոսկով, երկու քերովբեների արձաններով գագաթին դեմ առ դեմ, թեւերը շոշափում էին։ Կափարիչը կամ ողորմության նստավայրն էր, որտեղ Աստված հանդիպեց իր ժողովրդին: Տապանի ներսում կային Տասը պատվիրանների տախտակներ, մանանայով մի կաթսա և Ահարոնի նուշի փայտից գավազան։

Ամբողջ խորանը ավարտելու համար տևեց յոթ ամիս, և երբ այն ավարտվեց, ամպն ու կրակի սյունը՝ Աստծո ներկայությունը, իջան նրա վրա:

Շարժական խորան
Երբ իսրայելացիները բանակում էին անապատում, խորանը գտնվում էր ճամբարի հենց կենտրոնում, որի շուրջը 12 ցեղերն էին բանակում։ Օգտագործման ընթացքում խորանը մի քանի անգամ տեղափոխվել է։ Ամեն ինչ կարելի էր եզների մեջ լցնել, երբ ժողովուրդը հեռանար, բայց ուխտի տապանակը ղևտացիները ձեռքով էին տանում։

Խորանի ճանապարհորդությունը սկսվեց Սինայում, այնուհետև 35 տարի մնաց Կադեշում։ Այն բանից հետո, երբ Հեսուն և հրեաները Հորդանան գետն անցան Ավետյաց երկիր, խորանը մնաց Գաղգաղայում յոթ տարի։ Նրա հաջորդ տունը Սիլոն էր, որտեղ նա մնաց մինչև դատավորների ժամանակը։ Հետագայում այն ​​հաստատվեց Նոբում և Գաբավոնում։ Դավիթ թագավորը Երուսաղեմում խորանը կանգնեցրեց և Պերես-ուզային տապանակը բերեց և պառկեց դրա մեջ։

Խորանի իմաստը
Խորանը և նրա բոլոր բաղադրիչները խորհրդանշական նշանակություն ունեին։ Ընդհանուր առմամբ, խորանը կատարյալ խորանի՝ Հիսուս Քրիստոսի նախապատկերն էր, որը Էմմանուելն է՝ «Աստված մեզ հետ»: Աստվածաշունչը հետևողականորեն մատնանշում է գալիք Մեսիան, ով իրագործեց Աստծո սիրառատ ծրագիրը աշխարհի փրկության համար.

Մենք ունենք մի Քահանայապետ, ով նստել է Երկնքում վեհ Աստծո գահի կողքին գտնվող պատվավոր աթոռին: Այնտեղ նա ծառայում է երկնային խորանում, հենց այն երկրպագության վայրում, որը կառուցվել է Տիրոջ կողմից և ոչ թե մարդկային ձեռքերով:
Եվ քանի որ յուրաքանչյուր քահանայապետից պահանջվում է նվերներ և զոհեր մատուցել… Նրանք ծառայում են երկրպագության համակարգում, որը միայն կրկնօրինակն է, իսկականի ստվերը երկնքում…
Բայց հիմա Հիսուսին՝ մեր Քահանայապետին, շատ ավելի բարձր ծառայություն է տրվել հին քահանայությանը, քանի որ նա է, ով միջնորդում է մեզ համար շատ ավելի լավ ուխտ կնքել Աստծո հետ՝ հիմնված ավելի լավ խոստումների վրա: (Եբրայեցիս 8:1-6, NLT)
Այսօր Աստված շարունակում է բնակվել իր ժողովրդի մեջ, բայց նույնիսկ ավելի մտերիմ կերպով: Հիսուսի երկինք համբարձվելուց հետո նա ուղարկեց Սուրբ Հոգին ապրելու յուրաքանչյուր քրիստոնյայի մեջ: