Մտածեք այսօր ձեր առջև ծառացած դժվարությունների մասին
Հիսուսը գլորեց իր աչքերը և ասաց. «Հա՛յր, ժամանակը եկել է. Փառք տուր քո որդուն, որպեսզի քո որդին փառավորի քեզ»: Հովհաննես 17։1
Որդուն փառք տալը Հոր արարքն է, բայց դա նաև արարք է, որին մենք բոլորս պետք է ուշադիր լինենք:
Առաջին հերթին, մենք պետք է ճանաչենք այն «ժամը», որի մասին Հիսուսը խոսում է որպես իր խաչելության ժամ: Սկզբում սա կարող է տխուր ժամանակ թվալ: Բայց, աստվածային տեսանկյունից, Հիսուսը դա տեսնում է որպես իր փառքի ժամ: Դա այն ժամն է, երբ նա փառավորվում է Երկնային Հոր կողմից, քանի որ նա կատարել է Հոր կամքը: Նա կատարյալ ընդունեց իր մահը աշխարհի փրկության համար:
Մենք պետք է դա տեսնենք նաև մեր մարդկային տեսանկյունից: Մեր առօրյա կյանքի տեսանկյունից մենք պետք է տեսնենք, որ այս «հիմա» մի բան է, որը մենք կարող ենք շարունակաբար ընդունել և իրականացնել: Հիսուսի «ժամը» մի բան է, որը մենք պետք է անընդհատ զգանք: Ինչպես? Անընդհատ խաչը գրկելով մեր կյանքում, որպեսզի այս խաչը նաև փառաբանման պահ լինի։ Դրանով մեր խաչերը ստանում են աստվածային հեռանկար՝ աստվածացնելով իրենց, որպեսզի դառնան Աստծո շնորհի աղբյուր:
Ավետարանի գեղեցկությունն այն է, որ յուրաքանչյուր տառապանք, որը մենք կրում ենք, յուրաքանչյուր խաչ, որը մենք կրում ենք, հնարավորություն է դրսևորելու Քրիստոսի Խաչը: Մենք Նրա կողմից կանչված ենք մշտապես փառք տալու Նրան՝ զգալով Նրա տառապանքն ու մահը մեր կյանքում:
Մտածեք այսօր ձեր առջև ծառացած դժվարությունների մասին: Եվ իմացեք, որ Քրիստոսով այդ դժվարությունները կարող են կիսել Նրա քավիչ սերը, եթե թույլ տաք դրանք:
Հիսուս, ես իմ խաչն ու իմ դժվարությունները հանձնում եմ քեզ: Դու Աստված ես և կարող ես ամեն բան փառքի վերածել: Հիսուս ես հավատում եմ քեզ: