Շնորհակալ եք ձեր պահապան հրեշտակին:

Հիսուսի մեծարգո քույր Մոնիկա (1889-1964) բարեփոխված ավգոստինյան միստիկ էր, ով ընտանեկան հարաբերություններ ուներ իր պահապան հրեշտակի հետ, որին նա անվանում էր «ավագ եղբայր»: Տեսնենք, թե ինչ է նա ասում իր տնօրեն Հայր Էուջենիո Կանտերային ուղղված նամակներում. «Երկրորդ օրը մայրս ինձ քաղցրավենիք տվեց: Մինչ խցում էի, հրեշտակին ասացի. «Չէի ցանկանա, որ «կատակահարը» [սատանան] գողանա նրանց ինձանից։ Հրեշտակն ասաց ինձ. Ես կսովորեցնեմ քեզ թաքցնել դրանք, որպեսզի չվերցնես: Նա վերցրեց մի ձայներիզ և ասաց ինձ. Կափարիչի վրա նա դրեց Հիսուսի մոր տպագրությունը և ասաց ինձ. «Մի՛ վախեցիր, նա չի կարող այստեղ հասնել» (4 հոկտեմբերի 1923 թ.):
«7-ին մեծ եղբայրս ինձ ասաց. Մեր պապը [դրա տնօրենի հայրը] մահացել է։ Տեսնելով, որ ես լաց եմ լինում, հրեշտակն ինձ ասաց. մի՛ լացիր, Հիսուսի կամքն էր, որ տարավ նրան և օգուտ բերեց։ Ես հարցրեցի հրեշտակին, թե արդյոք նրա հոգին փրկվել է, և նա ինձ ասաց, որ այո, բայց որոշ ժամանակով նրան տեղափոխել են Քավարան: Ես ասացի նրան, որ ես երաշխավորում եմ նրա համար, և որ նա պետք է ասի Հիսուսին, որ տա ինձ այն, ինչ ինքը պետք է տառապի և ուրախացնի նրան: Ավագ եղբայրն ինձ ասաց, որ ինը օր մեծ ջերմությամբ հաղորդություն ընդունեմ նրա համար» (15 թ. հուլիսի 1919):
30 թվականի մայիսի 1919-ին Մադրիդի Հրեշտակների բլրի վրա տեղի ունեցավ Իսպանիայի օծումը Հիսուսի սրտին, որն իրականացրեց թագավոր Ալֆոնսո XIII-ը։ Հիսուսի քույր Մոնիկա ասում է. «Ինչ գեղեցիկ օր է: Ես ուղարկեցի իմ ավագ եղբորը՝ թագավորին օգնելու, և նա այդպես էլ արեց, քանի որ իրեն դրեց նրա աջ կողմում» (19թ. հունիսի 1919):
1921 թվականի Սուրբ Ծննդյան օրը Մանուկ Հիսուսը Մարիամի հետ եկավ նրան այցելելու: Նա պատմում է. «Որքա՜ն համբույր եմ տվել Մանուկ Հիսուսին, որին Մարիամը գրկում էր։ Ինչքան բան ասացի նրան Սուրբ գիշերը։ Երեք թագավորների օկտավայի ավարտին ես հանեցի շքանշանը, որը իմ հրեշտակն էր տվել ինձ այս Սուրբ գիշերը: Ասացի՝ շատ գեղեցիկ է, չեմ ուզում կորցնել։ Հրեշտակն ինձ ասաց. «Մի հանիր, ես ամեն օր եմ այն ​​հագել, և դու անմիջապես ուզում ես այն դնել մի անկյունում»: Ես վերցրեցի այն և միշտ կրում եմ այն ​​ամեն օր» (30 հունվարի 1922 թ.):
«Իմ օրը (Ծննդյան օրը ?????), շատ շուտ, իմ ավագ եղբայրը եկավ առաջինը և Հիսուսի գալուց անմիջապես հետո: Եվ գիտե՞ք, թե ինչ արեց մեծ եղբայրը: Միշտ, երբ Հիսուսը գալիս է, նա խոնարհվում է մի փոքր հեռու, բայց իմ օրը նա դա չարեց: Նա բռնեց իմ ձեռքը և ինձ ծանոթացրեց Հիսուսի հետ, և Հիսուսի մայրը եկավ և նույնն արեց։ Հետո եկավ մեր մայրը՝ Սենթ Մոնիկա, և նա նույնպես ծանոթացրեց ինձ։ Երեքը մի քիչ մնացին. նրանք ինձ հարցրին, թե որքան եմ ես սիրում իրենց և խորհուրդ տվեցին սիրել Հիսուսին այնպես, ինչպես ուզում եմ սիրել նրան... Բոլորը ժպտացին իմ խոսքերին և բոլորը միասին հեռացան: Մեծ եղբայրը մնաց ու ինձ բացատրություններ տվեց։ Հիսուսի անունով նա ինձ ասաց, որ նախորդ օրը հինգ հոգի են խոստովանել, որոնց համար ես երկար ժամանակ աղոթում էի Հիսուսին, որ դա անի որպես նվեր ինձ համար: Ավագ եղբայրն իր հերթին ասաց ինձ. Ես երկու հոգի եմ շահել Հիսուսի համար քո օրը: Մեկը չէր խոստովանել տասնչորս տարի, իսկ մյուսը 25 տարի: Սրանք Հիսուսի և իմ ավագ եղբոր նվերներն էին իմ օրը» (8 մայիսի 1918):
1919թ. Ավագ հինգշաբթի օրը առավոտյան տասը մինչև Ավագ շաբաթ օրը երեկոյան տասը անց կես նա իր ցավին ընկերակցեց Հիսուսին: Նա ասում է. «Այնքան մեծ տառապանքից էի անդամալույծ, որ ոչինչ չգիտեի այս կյանքի մասին և նույնիսկ չգիտեի, թե որտեղ եմ։ Այնուհետև հիշում եմ, որ ավագ եղբայրս այս ընթացքում ժամանակ առ ժամանակ ինձ ասում էր. Այս ժամին Հիսուսը հայտնվեց այս մասում, այս իրավիճակում կամ այն ​​ուրիշի մեջ, և այն ամենը, ինչ նա ասաց ինձ, ինձ ավելի շատ ընկղմեց այն ցավերի և դառնության մեջ, Հիսուսը տառապել էր։ Նա նաև պատմեց, թե երբ պետք է գնամ և կատարեմ համայնքային պարտականությունները և ինչ պետք է անեի դրանցում, ինչպես, օրինակ, սեղան գնալն ու ապաշխարությունը... Այս ամենի վերջում հրեշտակը եկավ այնքան զվարթ դեմքով, որ նայեց. ուրիշի նման և ինձ ասաց. Հիսուսն արդեն հարություն է առել: Ալելույա՜ Նրա ուրախությունն այնպես թափանցեց իմ հոգում և ամբողջ էությունս, որ ես այլևս չէի գիտակցում, թե ինչ է կատարվում, ինչ էի անում կամ որտեղ էի: Ես հայտնվեցի խցում... Առավոտյան ժամը երեքին Հիսուս եկավ, այնքան փայլեց, որ բոլոր կողմերից մի շքեղություն կար, բայց նրա հինգ վերքերից մի առանձնահատուկ լույս դուրս եկավ» (21 ապրիլի 1919 թ.):
«Ես մի քանի օր մնացի անկողնում, և իմ հրեշտակն առավոտին բերեց Հիսուսին ինձ մոտ, և նրա [գուցե խոստովանահոր] ավագ եղբայրը յուրաքանչյուրը վերցրեց մի մոմ, որը լույս էր տալիս Հիսուսին: Դա տեղի ունեցավ 8-ին և 13-ին. մյուս օրերին իջա Հաղորդություն ստանալու։ Ինչ լավն է իմ հրեշտակը: Որքան է նա ինձ սիրում»: (22 հունվարի 1923 թ.)։
«Լուսաբացին [զոհերի հոգիների խմբի] յոթ հրեշտակները եկան։ Նրանք շատ ուրախացան, և ես հանեցի տպագրությունները՝ յուրաքանչյուրի համար մեկական։ Ես տվեցի իմ հրեշտակին այն, ինչ ուզում էի նրա համար, իսկ հետո նա ազատեց մյուսներին: Մենք լավ ժամանակ անցկացրինք և նրանք պատրաստվեցին սիրել Հիսուսին, բայց գիտե՞ք, թե ինչ տվեց խեղճ քույր Մոնիկան յոթին... Հրեշտակների նախօրեին ես կենտրոնացած էի ընթրիքի աղոթքի վրա։ Ես տեսա բոլոր ավագ եղբայրներին, ովքեր երգչախմբում էին։ Սա ինձ մեծ ուրախություն պատճառեց, բայց ես նաև տառապանք զգացի, որովհետև բոլորը երջանիկ էին, նույնիսկ եթե ոչ բոլորն էին ուրախ: Ես հարցրի իմ հրեշտակին, թե որն է դրա պատճառը, և նա պատասխանեց, որ դա կախված է նրանից, որ ոմանք չեն աղոթում այն ​​եռանդով, որը նրանք ցանկանում էին, որ հոգիները ունենան» (4 հոկտեմբերի 1923 թ.):
Քույր Մոնիկան ոչ միայն խաղում էր իր հրեշտակի հետ, այլև նրա հետ կատարում էր իր բոլոր առաջադրանքները այգում կամ հավի տնակում: Ամենուր նրանց երկուսը միայն մեկ միտք ունեին՝ Հիսուսը և հոգիների փրկությունը։

Շատ այլ սրբեր շնորհք են ունեցել տեսնելու իրենց պահապան հրեշտակին: Ի թիվս այլոց՝ Սուրբ Ռոուզ Լիմայի, Սուրբ Անժելա Մերիչի, Սուրբ Ֆիլիպ Ներիի, Սուրբ Ռամոն Նոնատոյի, Սուրբ Բրիջիթի, Նոլայի Սուրբ Պաուլինուսի, Սուրբ Մարգարիտա Կորտոնայի, Սուրբ Եկատերինա Սիենացու... Պահապան հրեշտակը արթնացրել է սուրբ Ռայմոնդ Պենաֆորցին աղոթքի համար։ ; Հինգ վերքերի երանելի Ֆրանչեսկային, երբ հիվանդ ձեռք ուներ, սեղանի շուրջ հաց բաժանեց։ Լիմայի Սուրբ Ռոուզում նա ծննդաբերող տղա էր և մինչ նա հիվանդ էր, նա պատրաստեց նրան մի բաժակ սուրճ: Երանելի Կրեսենցա դե Հոսի համար նա վառեց կրակը և նայեց կաթսաներին, որպեսզի նա ավելի շատ ժամանակ անցկացնի աղոթքի վրա: Sant'Isidoro-ում նա հերկել է դաշտերը՝ պատարագին մասնակցելիս:
Մի անգամ Սուրբ Դոմինիկ Սավիոն փրկեց իր եղբորը, ով պատրաստվում էր խեղդվել, և երբ նրան հարցրին, թե ինչպես է նա թռավ փրկելու նրան՝ առանց լողալ իմանալու և այդքան թույլ լինելով, նա ասաց. «Ես մենակ չէի, իմ հրեշտակը ինձ հետ էր»:
Այդ իսկ պատճառով մենք կարող ենք ամեն ինչում հույս դնել նրա վրա։ Նա անկեղծ և հավատարիմ ընկեր է, պարզ և օգտակար: Մենք երախտապարտ ենք և բազմիցս ասում ենք նրան, որ շատ ենք սիրում իրեն և որ շատ շնորհակալ ենք նրա հոգատարության համար. որքան շատ ենք նրան կանչում և օգնություն խնդրում, այնքան ավելի շատ նա կկարողանա օգնել մեզ և օրհնել մեզ:
Սուրբ Թերեզա Մանուկ Հիսուսը շատ էր նվիրված նրան և իր բանաստեղծություններից մեկում ասում է նրան.
Ո՛վ իմ մարմնի և հոգու փառավոր պահապան, որ փայլում ես լույսով և շքեղությամբ լի երկնքում: Ինձ համար դու իջիր երկիր և լուսավորիր ինձ քո լույսով: Դու քեզ դարձնում ես իմ եղբայրն ու ընկերը, դու իմ մխիթարիչն ես։ (PO 40)

Դուք շնորհակալ եք ձեր հրեշտակին: