Այսօրվա Ավետարանը ՝ 16 թվականի սեպտեմբերի 2020-ը, Հռոմի պապ Ֆրանցիսկոսի խոսքերով
ՕՐԻ ԸՆԹԵՐՈՒՄ
Սուրբ Պողոս Առաքյալի առաջին նամակից ՝ Կորնթացիներին
1 Կորնթացիներ 12,31 – 13,13
Եղբայրնե՛ր, մյուս կողմից, դուք մեծագույն խարիզմներ եք ցանկանում: Եվ հետո, ես ձեզ ցույց եմ տալիս ամենավսեմ ճանապարհը:
Եթե ես խոսեի մարդկանց և հրեշտակների լեզուներով, բայց գթություն չունենայի, ես կլինեի բրոնզի, որը հնչում է կամ ծնծղաի պես, որը թրթռում է:
Եվ եթե ես ունենայի մարգարեության շնորհ, եթե իմանայի բոլոր խորհուրդները և ունենայի ամբողջ գիտելիքը, եթե հավատ ունենայի այնքան, որ սարեր տեղափոխեի, բայց չունենայի գթություն, ես ոչինչ կլինեի:
Եվ եթե նույնիսկ ամբողջ ունեցվածքս որպես ուտելիք տայի ու մարմինս հանձնեի դրանով հպարտանալու համար, բայց ողորմություն չունենայի, ինձ ոչ մի օգուտ չէր լինի։
Բարեգործությունը մեծահոգի է, բարեգործությունը՝ բարեգործություն. չի նախանձում, չի պարծենում, հպարտությունից չի ուռչում, չի հարգում, սեփական շահը չի փնտրում, չի բարկանում, ստացած չարիքը հաշվի չի առնում, չի վայելում. անարդարություն, բայց ուրախանում է ճշմարտության վրա: Ամեն ինչ ներում է, ամեն ինչի հավատում է, ամեն ինչի հույս ունի, ամեն ինչ տանում է:
Բարեգործությունը երբեք չի ավարտվի: Մարգարեությունները կվերանան, լեզուների շնորհը կդադարի, և գիտելիքը կվերանա: Իսկապես, մենք անկատար գիտենք և անկատար ենք մարգարեանում։ Բայց երբ կատարյալը գա, անկատարը կվերանա: Երբ ես երեխա էի, խոսում էի երեխայի պես, մտածում էի երեխայի պես, տրամաբանում էի երեխայի պես։ Տղամարդ դառնալով՝ ես մանկուց վերացրել եմ այն, ինչ կա։
Հիմա մենք տեսնում ենք աղոտ, ինչպես հայելու մեջ. ապա դրա փոխարեն մենք կտեսնենք դեմ առ դեմ: Հիմա ես անկատար գիտեմ, բայց հետո հիանալի կիմանամ, ինչպես ինձ էլ են ճանաչում։ Ուրեմն այս երեք բաները կը մնան՝ հաւատք, յոյս եւ գթութիւն։ Բայց ամենից մեծը բարեգործությունն է:
ՕՐԻ ԱՎԵՏԱՐԱՆ
Ղուկասի ավետարանից
Լկ 7,31-35
Այդ ժամանակ Տերն ասաց.
«Ո՞ւմ հետ կարող եմ համեմատել այս սերնդի մարդկանց: Ո՞ւմ է այն նման: Դա նման է հրապարակում նստած երեխաներին, որոնք գոռում են միմյանց այսպես.
«Մենք քեզ ֆլեյտա նվագեցինք, իսկ դու չպարեցիր,
մենք ողբ երգեցինք, իսկ դու չլացիր»։
Փաստորեն, եկավ Հովհաննես Մկրտիչը, ով հաց չի ուտում և գինի չի խմում, իսկ դուք ասում եք՝ «նա տիրացել է»։ Մարդու Որդին եկավ, ուտում և խմում է, և դուք ասում եք. «Ահա մի շատակեր և հարբեցող, մաքսավորների և մեղավորների ընկեր»:
Բայց Իմաստությունը արդար է ճանաչվել իր բոլոր զավակների կողմից»:
ՍՈՒՐԲ ՀԱՅՐԻ ԽՈՍՔԵՐ
Ահա թե ինչ է ցավում Հիսուս Քրիստոսի սիրտը, այս անհավատարմության պատմությունը, Աստծո փաղաքշանքները չճանաչելու այս պատմությունը, Աստծո սերը, սիրահարված Աստծո մասին, ով փնտրում է քեզ, ձգտում է, որ դու նույնպես երջանիկ լինես: Այս դրաման միայն պատմության մեջ չի եղել և ավարտվել է Հիսուսով, այն ամեն օրվա դրամա է: Դա նաև իմ դրաման է։ Կարո՞ղ է մեզանից յուրաքանչյուրն ասել. «Ես գիտե՞մ ինչպես ճանաչել այն ժամանակը, երբ ինձ այցելել են։ Աստված այցելու՞մ է ինձ»։ Մեզանից յուրաքանչյուրը կարող է ընկնել նույն մեղքի մեջ, ինչ Իսրայելի ժողովուրդը, նույն մեղքի մեջ, ինչ Երուսաղեմը. չճանաչելով մեզ այցելելու ժամանակը: Եվ ամեն օր Տերն այցելում է մեզ, ամեն օր թակում է մեր դուռը։ Լսե՞լ եմ որևէ հրավեր, որևէ ոգեշնչում նրան ավելի մոտիկից հետևելու, բարեգործական գործ անելու, մի քիչ էլ աղոթելու։ Չգիտեմ, շատ բաներ, որոնց Տերն ամեն օր մեզ հրավիրում է մեզ հանդիպելու: (Սանտա Մարտա, 17 նոյեմբերի 2016թ.)