Այսօրվա Ավետարանը, 27 թվականի նոյեմբերի 2020-ը, Հռոմի Ֆրանցիսկոս պապի խոսքերով
ՕՐԻ ԸՆԹԵՐՈՒՄ
Սուրբ Հովհաննես Առաքյալի Առաքյալի գրքից
Հայտն. 20,1-4.11 – 21,2
Ես՝ Հովհաննեսս, տեսա մի հրեշտակ, որն իջնում էր երկնքից՝ անդունդի բանալին և մի մեծ շղթա ձեռքին։ Նա բռնեց վիշապին, հին օձին, որը սատանան և սատանան է, և հազար տարի շղթայեց նրան. նա նետեց նրան անդունդը, փակեց ու կնքեց, որպեսզի նա այլեւս չխաբի ազգերին, քանի դեռ չի լրացվել հազար տարին, որից հետո պետք է որոշ ժամանակով ազատ արձակվի։
Այնուհետև տեսա մի քանի գահեր, որոնց վրա նստածներին տրվեց դատելու իշխանություն, և գլխատվածների հոգիները Հիսուսի վկայության և Աստծո խոսքի պատճառով, և նրանց, ովքեր չէին երկրպագել գազանին և նրա պատկերին և չէին ստացել նշան իրենց ճակատներին և իրենց ձեռքերին: Նրանք վերակենդանացան և թագավորեցին Քրիստոսի հետ հազար տարի:
Եվ ես տեսա մի մեծ սպիտակ գահ և Նրան, ով նստած էր դրա վրա: Երկիրն ու երկինքը անհետացան նրա ներկայությունից՝ առանց իրենցից հետք թողնելու։ Եվ ես տեսա մեռելներին՝ մեծ ու փոքր, կանգնած գահի առաջ։ Եվ գրքերը բացվեցին։ Բացվեց նաև մեկ այլ գիրք՝ կյանքի գիրքը։ Մահացածներին դատում էին ըստ իրենց գործերի, ըստ այդ գրքերում գրվածի։ Ծովը վերադարձրեց իր պահպանած մեռելներին, Մահն ու անդրաշխարհը վերադարձրեցին իրենց պահած մեռելներին, և յուրաքանչյուրը դատվեց ըստ իր գործերի: Այնուհետև մահն ու անդրաշխարհը նետվեցին կրակի լիճը: Սա երկրորդ մահն է, կրակի լիճը։ Եվ ով որ գրված չէր կյանքի գրքում, նետվեց կրակի լիճը:
Եվ ես տեսա նոր երկինք և նոր երկիր. նախկինում երկինքն ու երկիրը իրականում անհետացել էին, և ծովն այլևս չկար: Եվ ես տեսա նաև սուրբ քաղաքը՝ նոր Երուսաղեմը, որ իջավ երկնքից Աստծուց՝ պատրաստ որպես հարսնացու՝ զարդարված իր ամուսնու համար։
ՕՐԻ ԱՎԵՏԱՐԱՆ
Ղուկասի ավետարանից
Լկ 21,29-33
Այդ ժամանակ Հիսուսն իր աշակերտներին առակ ասաց.
«Նայեք թզենուն և բոլոր ծառերին. երբ նրանք արդեն բողբոջում են, դուք ինքներդ հասկանում եք, նայելով նրանց, որ ամառը մոտ է։ Նոյնպէս եւ դուք. երբ տեսնէք այս բաները կատարւում են, իմացէ՛ք, որ Աստուծոյ արքայութիւնը մօտ է:
Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ. այս սերունդը չի անցնի, քանի դեռ ամեն ինչ չի եղել: Երկինքն ու երկիրը կանցնեն, բայց իմ խոսքերը չեն անցնի»:
ՍՈՒՐԲ ՀԱՅՐԻ ԽՈՍՔԵՐ
Մարդկության պատմությունը, ինչպես մեզանից յուրաքանչյուրի անձնական պատմությունը, չի կարող ընկալվել որպես բառերի և գործերի պարզ հաջորդականություն, որոնք իմաստ չունեն: Այն չի կարող մեկնաբանվել նաև ճակատագրական տեսլականի լույսի ներքո, կարծես ամեն ինչ արդեն նախապես հաստատված է ճակատագրի համաձայն, որը խլում է ազատության ցանկացած տարածություն՝ թույլ չտալով իրական որոշման արդյունք ընտրության կայացումը: Այնուամենայնիվ, մենք գիտենք մի հիմնարար սկզբունք, որի հետ մենք պետք է առերեսվենք. «Երկինքն ու երկիրը կանցնեն, - ասում է Հիսուսը, - բայց իմ խոսքերը չեն անցնի» (հ. 31): Իրական խնդիրը սա է. Այդ օրը մեզանից յուրաքանչյուրը պետք է հասկանա՝ Աստծո Որդու Խոսքը լուսավորե՞լ է իր անձնական գոյությունը, թե՞ նա երես է թեքել դրանից՝ նախընտրելով վստահել իր խոսքերին: Դա կլինի ավելի քան երբևէ այն պահը, երբ մենք վերջնականապես հանձնվենք Հոր սիրուն և վստահենք մեզ Նրա ողորմությանը: (Angelus, 18 նոյեմբերի 2018)