Այսօրվա Ավետարան 29 Փետրվար, 2020 ՝ մեկնաբանությամբ
Հիսուս Քրիստոսի ավետարանից ՝ ըստ Ղուկաս 5,27-32:
Այդ ժամանակ Հիսուսը տեսավ Ղևի անունով մի մաքսավորի, որը նստած էր մաքսատան մոտ և ասաց նրան. «Հետևիր ինձ»։
Ամեն ինչ թողնելով՝ նա վեր կացավ և հետևեց նրան։
Այն ժամանակ Ղևին իր տանը մեծ խնջույք պատրաստեց նրա համար։ Սեղանի մոտ նրանց հետ նստած էին հարկահավաքների և այլ մարդկանց բազմություն։
Փարիսեցիներն ու նրանց դպիրները տրտնջացին ու ասացին նրա աշակերտներին. «Ինչո՞ւ եք ուտում և խմում մաքսավորների և մեղավորների հետ»:
Հիսուսը պատասխանեց. «Ոչ թե առողջները բժշկի կարիք ունեն, այլ հիվանդները.
Ես չեմ եկել արդարներին կանչելու, այլ՝ մեղավորներին՝ դարձի բերելու»։
Ջուլիան Նորվիչի (1342-1430 դդ.)
Անգլերեն մեկուսի
Աստվածային սիրո հայտնություններ, գլ. 51-52 թթ
«Ես եկել եմ կանչելու… մեղավորներին դարձի գալու»
Աստված ինձ ցույց է տվել մի ջենթլմենի, որը հանդիսավոր նստած է խաղաղության և հանգստության մեջ. նա հեզությամբ ուղարկեց իր ծառային, որ իր կամքը կատարի: Ծառան շտապեց վազել սիրո համար. բայց, ահա, նա ընկավ անդունդը և ծանր վիրավորվեց: (…) Ծառայի մեջ Աստված ինձ ցույց տվեց Ադամի անկումից առաջացած չարությունն ու կուրությունը. և նույն տիրոջ մեջ ես ծառայում եմ Աստծո Որդու իմաստությանը և բարությանը: Տերով Աստված ցույց տվեց ինձ իր կարեկցանքն ու խղճահարությունը Ադամի դժբախտության համար, և նույն տիրոջ մեջ ամենաբարձր ազնվությունն ու անսահման փառքը, որին մարդկությունը բարձրացել է Աստծո Որդու չարչարանքներով և մահով: Ահա թե ինչու է մեր Տերը շատ գոհ է իր աշխարհից իր անկմամբ: երջանկություն, որին հասնում է մարդկությունը, որը, անշուշտ, գերազանցում է այն, ինչ մենք կունենայինք, եթե Ադամը չընկներ: (…)
Ուստի մենք վշտանալու պատճառ չունենք, քանի որ մեր մեղքը Քրիստոսի չարչարանքների պատճառ է դարձել, ոչ էլ ուրախանալու պատճառ, քանի որ նրա անսահման սերն է, որ ստիպեց նրան տառապել: (…) Եթե պատահում է, որ մենք ընկնում ենք կուրության կամ թուլության պատճառով, եկեք անմիջապես վեր կենանք՝ շնորհքի քաղցր հպմանը: Եկեք ուղղենք ինքներս մեզ մեր ողջ բարի կամքով՝ հետևելով Սուրբ Եկեղեցու ուսմունքին, ըստ մեղքի ծանրության։ Մենք սիրով գնում ենք Աստծուն. եկեք երբեք չտրվենք հուսահատությանը, բայց եկեք նաև չափազանց անխոհեմ չլինենք, կարծես թե ընկնելը նշանակություն չունի։ Մենք անկեղծորեն ընդունում ենք մեր թուլությունը՝ գիտենալով, որ մենք չէինք կարողանա նույնիսկ մի պահ դիմանալ, եթե չունենայինք Աստծո շնորհը: (…)
Ճիշտ է, որ մեր Տերը ցանկանում է, որ մենք մեղադրենք ինքներս մեզ և հավատարմորեն և ճշմարիտ խոստովանենք մեր անկումը և դրան հաջորդող բոլոր չարիքները, գիտակցելով, որ մենք երբեք չենք կարող վերականգնել այն: Նա ցանկանում է, որ մենք և՛ հավատարմորեն, և՛ անկեղծորեն ճանաչենք մեր հանդեպ ունեցած անմահ սերը և իր ողորմության առատությունը: Տեսնելով ու ճանաչելով մեկին ու մյուսին իր շնորհի հետ միասին՝ սա այն խոնարհ խոստովանությունն է, որ ակնկալում է մեր Տերը մեզանից և դա նրա գործն է մեր հոգում։