Այսօրվա Ավետարանը, Հոկտեմբեր 7, 2020, Հռոմի Ֆրանցիսկոս պապի խոսքերով
ՕՐԻ ԸՆԹԵՐՈՒՄ
Սուրբ Պողոս առաքյալի գրքից դեպի Գալաթի
Գալ 2,1-2.7-14
Եղբայրնե՛ր, [իմ առաջին այցելությունիցս] տասնչորս տարի անց, ես նորից գնացի Երուսաղեմ Բառնաբասի ընկերակցությամբ՝ ինձ հետ բերելով նաեւ Տիտոսին, սակայն հայտնությունից հետո գնացի այնտեղ։ Ես նրանց բացատրեցի այն Ավետարանը, որը ես հռչակում եմ ժողովրդի մեջ, բայց մասնավոր կերպով բացատրեցի ամենահեղինակավոր մարդկանց, որպեսզի չառաջադրվեմ կամ իզուր չվազեմ։
Տեսնելով, որ անթլփատների Ավետարանը վստահված էր ինձ, ինչպես որ թլփատվածների Ավետարանը վստահված էր Պետրոսին, քանի որ նա, ով գործել էր Պետրոսով՝ նրան թլպատվածների առաքյալ դարձնելու համար, իմ մեջ նույնպես գործել էր հեթանոսների համար, և ճանաչելով ինձ տրված շնորհը՝ Հակոբոսը, Կեփասը և Հովհաննեսը, սյուները դիտարկելով, ինձ և Բառնաբասին իրենց աջ ձեռքը որպես հաղորդության նշան տվեցին, որպեսզի մենք գնանք հեթանոսների մեջ, իսկ նրանք՝ թլփատվածների մեջ։ Նրանք պարզապես խնդրեցին, որ հիշենք աղքատներին, և ես զգույշ էի դա անել։
Բայց երբ Կեփասը եկավ Անտիոք, ես բացահայտորեն հակառակվեցի նրան, քանի որ նա սխալվում էր։ Որովհետեւ Յակոբոսէն ոմանք դեռ չեկան, հեթանոսներուն հետ կերակուր կերաւ. բայց անոնց գալէն ետք՝ թլփատուածներէն վախնալով, սկսաւ խուսափիլ անոնցմէ ու հեռու մնալ։ Եվ մյուս հրեաները նույնպես նմանակում էին նրան, այնքան, որ նույնիսկ Բառնաբասը թույլ տվեց, որ ներքաշվի նրանց կեղծավորության մեջ:
Բայց երբ տեսա, որ նրանք արդար չեն վարվում՝ ըստ Ավետարանի ճշմարտության, բոլորի ներկայությամբ ասացի Կեփասին. կարո՞ղ եք ստիպել հեթանոսներին ապրել հրեաների ճանապարհով»:
ՕՐԻ ԱՎԵՏԱՐԱՆ
Ղուկասի ավետարանից
Լկ 11,1-4
Հիսուսն աղոթում էր մի տեղ. Երբ նա ավարտեց, իր աշակերտներից մեկն ասաց նրան. «Տե՛ր, սովորեցրո՛ւ մեզ աղոթել, ինչպես Հովհաննեսը սովորեցրեց իր աշակերտներին»։
Եվ նա ասաց նրանց. «Երբ աղոթեք, ասեք.
Հայր,
sia santificato il tuo նոմեն,
Արի քո թագավորությունը.
մեզ ամեն օր հաց տուր մեզ,
և ներիր մեզ մեր մեղքերը,
քանզի մենք էլ ենք ներում մեր բոլոր պարտապաններին,
և մի՛ թողնենք մեզ գայթակղության»։
ՍՈՒՐԲ ՀԱՅՐԻ ԽՈՍՔԵՐ
Տերունական աղոթքում՝ «Հայր մեր»-ում, մենք խնդրում ենք «ամենօրյա հաց», որում մենք տեսնում ենք հատուկ հիշատակում Հաղորդության հացին, որը մեզ անհրաժեշտ է որպես Աստծո զավակներ ապրելու համար: Մենք նաև խնդրում ենք «մեր ներողամտությունը»: պարտքեր», և Աստծո ներումը ստանալու արժանի լինելու համար մենք պարտավորվում ենք ներել նրանց, ովքեր վիրավորել են մեզ: Եվ սա հեշտ չէ։ Մեզ վիրավորած մարդկանց ներելը հեշտ չէ. դա շնորհ է, որը մենք պետք է խնդրենք. «Տեր, սովորեցրու ինձ ներել, ինչպես դու ներեցիր ինձ»: Դա շնորհ է: (Ընդհանուր լսարան, 14 մարտի 2018)