Hollustu við hina heilögu: hugsun Padre Pio í dag 24. nóvember

Raunveruleg ástæða þess að þú getur ekki alltaf gert hugleiðingar þínar vel, ég finn það í þessu og ég hef ekki skakk fyrir mér.
Þú kemur til að hugleiða ákveðna tegund breytinga, ásamt miklum kvíða, til að finna einhvern hlut sem getur gert anda þinn hamingjusaman og huggaðan; og þetta er nóg til að þú finnir aldrei það sem þú ert að leita að og leggur ekki hug þinn í þann sannleika sem þú hugleiðir.
Dóttir mín, veit að þegar maður leitar að flýta sér og gráðugur að týnda hlut mun hann snerta það með höndunum, hann mun sjá það með augunum hundrað sinnum og hann mun aldrei taka eftir því.
Úr þessum einskis og gagnslausa kvíða getur ekkert komið upp nema mikil þreyta á anda og ómöguleiki í huga, til að stoppa á hlutnum sem hefur í huga; og frá þessu þá, eins og frá eigin málstað, ákveðin kuldi og heimska sálarinnar sérstaklega í hinni umhyggjusömu hluta.
Ég veit ekki um neitt annað úrræði í þessum efnum annað en þetta: að komast út úr þessum kvíða, því það er einn mesti svikari sem sönn dyggð og staðföst hollustu geta nokkru sinni haft; hann þykist hita sig upp við góðan rekstur, en hann gerir það aðeins til að kólna og lætur okkur hlaupa til að láta okkur hrasa.

Heiðursmaður frá Foggia var sextíu og tveggja ára 1919 og gekk að styðja sig með tveimur prikum. Hann hafði brotið fótleggina þegar hann féll úr þrjólinum og læknarnir gátu ekki læknað hann. Eftir að hafa játað sagði Padre Pio við hann: "Stattu upp og farðu, þú verður að henda þessum prikum." Maðurinn hlýddi undrun allra.

Tilkomumikill atburður sem hrærði upp allt Foggia svæðið varð manninum árið 1919. Maðurinn á þeim tíma var aðeins fjórtán. Þegar hann var fjögurra ára að aldri, þjáðist hann af taugum, hafði hann orðið fórnarlamb myndar af beinkröm sem hafði afmyndað líkama hans og valdið honum tveimur glitrandi humpum. Einn daginn játaði Padre Pio það og snerti það síðan með stigmýktum höndum og drengurinn stóð upp frá hnénu eins beinn og hann hafði aldrei verið.