Hugsanir Padre Pio um fóstureyðingar „sjálfsvíg mannkynsins“

Einn daginn spurði Pellegrino faðir Padre Pio: „Faðir, í morgun hafnaðir þú forföll vegna yfirtekinnar fóstureyðingar fyrir konu. Af hverju var hann svona strangur við þá fátæklegu vesalingar? “

Padre Pio svaraði: „Dagurinn þegar menn, hræddir við efnahagsuppsveifluna, eins og þeir segja, vegna líkamlegs tjóns eða vegna efnahagslegrar fórnar, munu missa hryllinginn við fóstureyðingar, verður mannkyninu hræðilegur dagur. Vegna þess að það er einmitt dagurinn sem þeir ættu að sýna að þeir séu skelfdir. Fóstureyðingar eru ekki aðeins morð heldur einnig sjálfsmorð. Og með þeim sem við sjáum á mörkum þess að fremja báða glæpi með einu skoti, viljum við hafa kjark til að sýna trú okkar? Viljum við endurheimta þá, já eða nei? “

"Af hverju sjálfsvíg?" spurði Pellegrino faðir.

„Ráðist af einni af þessum óvenjulegu guðdómlegu heift, bætt upp með takmarkalausu heimkynni sætleika og góðmennsku, svaraði Padre Pio:„ Myndir þú skilja þetta sjálfsvíg mannkynsins, ef þú horfir á "fegurð og gleði" í augum skynseminnar land byggð af gömlu fólki og mannfjöldað af börnum: brennt eins og eyðimörk. Ef þú endurspeglar, þá myndirðu skilja tvöfalt alvarleika fóstureyðinga: með fóstureyðingum er líf foreldra alltaf limlest. Mig langar til að dreifa þessum foreldrum með ösku eyðilagðra fóstra þeirra, negla þá á ábyrgð sína og afneita þeim möguleika á að höfða til eigin fáfræði. Ekki er hægt að jarða leifar afkeypts fóstureyðinga með fölskum virðingu og fölskum samúð. Það væri andstyggileg hræsni. Þessum ösku er skellt á brons andlit morðingjanna.

Nákvæmni mín, eins og hún varnar komu barna í heiminn, er alltaf trú og von í kynnum okkar við Guð á jörðu.