Rósakransinn um háls blaðakonunnar Marina di Nalesso vekur deilur og harða gagnrýni

Í dag tölum við um umdeilt efni, frelsi til að sýna trú á sinn hátt. Í sviðsljósinu, Marina di Nalesso, blaðamaður sem sá samfélagsmiðla fara út um þúfur bara fyrir að bera kristið tákn, að mati sumra, of augljóst.

Í þessu sambandi ættum við ekki að gleyma því sem sagt var Mannréttindayfirlýsing Sameinuðu þjóðanna.

Samkvæmt þeirri yfirlýsingu hefur hver einstaklingur rétt til frelsis hugsunar, samvisku og trúarbragða, og þetta felur í sér réttinn til að sýna trú sína annaðhvort opinberlega eða í einrúmi, með kennslu, iðkun, tilbeiðslu og helgihaldi siða sinna. Hins vegar er þetta frelsi háð lögum og eðlilegum takmörkunum sem nauðsynlegar eru til að vernda almannaöryggi, allsherjarreglu, heilsu eða siðferði eða réttindi og frelsi annarra.

Samfélagsmiðlar fara villt með gagnrýni á Marina Nalesso

Út frá þessu hvernig er hægt að dæma mann fyrir a Rosary? Blaðamaður, kynnir á TG2 hún birtist bakvið fréttaborðið með rósakransinn um hálsinn. Þessi látbragð hefur leyst úr læðingi háhyrningahreiður af vissulega ekki góðlátlegri gagnrýni.

Það eru þeir sem tengja þetta tákn við stefna, og vísar til þess að blaðamaðurinn hafi borið það vegna þess að hún tengdist nýju mið-hægri stjórninni. Fáránleg tilgáta, þar sem látbragð hans er ekki ný af nálinni, nær sú síðasta aftur til þeirra ára sem hann var til vinstri.

Það eru þeir sem hafa skilgreint látbragð hans útsjónarsemi, sakar Rai um að vera ekki veraldlegur. Ekkert lengra frá raunveruleikanum. Marina útskýrði að rósakransinn væri best fyrir hana tákn um ást sem er til í heiminum, tákn þess sem gaf líf sitt til að bjarga okkar.

Einföld orð, af hreinni tilfinningu, án tvöfaldra enda eða tilgangs. Samt gagnast þeim lítið. Deilan heldur ótrauð áfram. Á þessum tímapunkti spyr maður sig: Erum við virkilega komnir á þann stað að skiptast á ástarathöfn og afskræma raunveruleikann á þennan hátt?