სულ უფრო და უფრო ნაკლები ახალგაზრდა ესწრება მესას, რა არის მიზეზი?

ბოლო წლებში იტალიაში რელიგიურ რიტუალებში მონაწილეობა, როგორც ჩანს, საგრძნობლად შემცირდა. ერთხელ იქ მასა ეს იყო ფიქსირებული მოვლენა მრავალი ადამიანისთვის ყოველ კვირას, დღეს, როგორც ჩანს, სულ უფრო ნაკლები ადამიანი ირჩევს მონაწილეობას ამ მნიშვნელოვან რელიგიურ რიტუალში.

არსებობს მრავალი მიზეზი, რის გამოც ამ დღეებში სულ უფრო ნაკლები ადამიანი ესწრება წირვას. ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი შეიძლება იყოს ღირებულებების ცვლილება და თანამედროვე საზოგადოების რწმენაში. გარდა ამისა, არსებობს აზრთა უფრო დიდი მრავალფეროვნება და რელიგიური რწმენა დღევანდელ საზოგადოებაში და ბევრმა ადამიანმა შეიძლება თავი უფრო კომფორტულად იგრძნოს პრაქტიკაში საკუთარი რწმენა მესაზე დასწრების გარდა სხვა გზებით.

სხვა მიზეზი შეიძლება იყოს დაკავშირებული სულ უფრო დაძაბული ცხოვრების წესი და ხალხით დაკავებული. გაზრდილი სამუშაო და ოჯახური პასუხისმგებლობები, ბევრ ადამიანს შეიძლება გაუჭირდეს დროის გამონახვა წირვაზე დასასწრებად ყოველ კვირა.

რაც არ უნდა იყოს მიზეზი, შემცირება იყო და ხაზგასმული იყო რომა ტრეს უნივერსიტეტის მიერ ჩატარებული კვლევა. სოციოლოგის აზრით ლუკა დიოტალევი, წიგნის „მასამ გაქრა“ ავტორი, ზრდასრულთა პროცენტი, რომლებიც რეგულარულად მონაწილეობენ რელიგიურ რიტუალებში, 37,3%-დან 1993 წელს 23,7%-მდე გაიზარდა 2019 წელს. ეს კლება უფრო აშკარაა ქალებში, რომლებმაც მიატოვეს რეგულარული რელიგიური პრაქტიკა უფრო დიდი ზომით, ვიდრე მამაკაცები.

სულ უფრო და უფრო ნაკლები ახალგაზრდები წირვაზე

ერთ-ერთი ყველაზე შემაშფოთებელი ასპექტი, რომელიც გამოიკვეთა კვლევის შედეგად, არის შემადგენლობის ცვლილება მორწმუნეების აუდიტორია: მოხუცების ყოფნა არის ნაკლებად მრავალრიცხოვანიმაგრამ აშკარა კლება ახალ თაობებს ეხება. ეს ფენომენი ხაზს უსვამს ეკლესიის როლის პროგრესულ შესუსტებას იტალიურ საზოგადოებაში, რასაც მნიშვნელოვანი შედეგები მოჰყვება რწმენის მომავალ თაობებზე გადაცემაზე.

თუმცა, ყველაფერი არ არის დაკარგული. რელიგიურ რიტუალებში მონაწილეობის შემცირების მიუხედავად, იკვეთება დადებითი ფაქტი: მოხუცების მზარდი მონაწილეობა რელიგიურ აქტივობებში. მოხალისეობა და სოლიდარობა. ეს ადამიანები, მიუხედავად იმისა, რომ რეგულარულად არ ასრულებენ თავიანთ რწმენას, მაინც ავლენენ ძლიერ გრძნობას ვალდებულება სხვების მიმართ და მზადყოფნა დაეხმაროს გაჭირვებულებს.

თუმცა, ეს პრობლემა მოითხოვს ფრთხილად განხილვას საეკლესიო ხელისუფლება და საზოგადოება მთლიანად. აუცილებელია განთავსება ჩართვის ახალი გზები ახალი თაობები და რელიგიური პრაქტიკა უფრო მნიშვნელოვანი და აქტუალური გახდეს დღევანდელი ხალხისთვის.