ყოველდღე სიარულით რწმენით: ცხოვრების ნამდვილი აზრი

დღეს ჩვენ ვხვდებით, რომ მოყვასის სიყვარული ქრება ადამიანის გულიდან და ცოდვა ხდება აბსოლუტური ოსტატი. ჩვენ ვიცით ძალადობის ძალა, ილუზიის ძალა, მასობრივი მანიპულირების ძალა, იარაღის ძალა; დღეს ჩვენ მანიპულირებენ და ზოგჯერ გვხიბლავს ის ხალხი, ვინც გვაიძულებს დავიჯეროთ ყველაფრის ნათქვამი.
ჩვენ გვსურს ღმერთისგან დამოუკიდებლობა, არ ვიცით, რომ ჩვენი ცხოვრება სინდისისგან დაცლილი ხდება, ეს არის მნიშვნელოვანი პრინციპი, რომელიც საშუალებას გვაძლევს ვიმოქმედოთ სამართლიანობისა და პატიოსნების მნიშვნელობის მინიჭებით.

არაფერი არღვევს ადამიანის წესიერებას, არც ფაქტების მოტყუება, ყველაფერი სუფთა, პატიოსანი ჩანს. ჩვენ გარშემორტყმული ვართ უსარგებლო ახალი ამბებით და რეალობის ტელევიზორებით, რომელთაც სურთ ცნობადობის მოპოვება და მარტივი შემოსავალი მიიღონ ამის დასტურია. დიდება უფრო და უფრო უბიძგებს ადამიანს ცოდვისკენ (რომელიც ღმერთს აშორებს) და აჯანყებისკენ; სადაც ადამიანს სურს იყოს მისი ცხოვრების ცენტრში, ღმერთი გამორიცხულია, ისევე როგორც მისი მოყვასი. რელიგიურ სფეროშიც კი, ცოდვის ცნება აბსტრაქტული გახდა. იმედები და მოლოდინები მხოლოდ ამ ცხოვრებას ემყარება და ეს ნიშნავს, რომ სამყარო სასოწარკვეთილი, იმედის გარეშე, სულის სიდუხჭირეში გახვეული ცხოვრობს. ამრიგად, ღმერთი ხდება არასასიამოვნო ფიგურა, რადგან ადამიანს სურს იყოს მისი ცხოვრების ცენტრში. კაცობრიობა ინგრევა და ეს გვაიძულებს გააცნობიეროს, თუ რამდენად უძლურები ვართ. მტკივნეულია იმის დანახვა, თუ რამდენი ადამიანი განზრახ აგრძელებს ცოდვას, რადგან მათი მოლოდინი მხოლოდ ამ ცხოვრებას უკავშირდება.

რა თქმა უნდა, ძნელია ამ დროში ჭეშმარიტი მორწმუნე იყო, მაგრამ უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ნებისმიერი სიჩუმე ერთგულთა მხრიდან ნიშნავს სახარების სირცხვილს; და თუ თითოეულ ჩვენგანს აქვს ამოცანა, ჩვენ უნდა გავაგრძელოთ იგი, რადგან ჩვენ ვართ თავისუფალი ადამიანები, რომლებიც გვიყვარს და ვემსახურებით ქრისტეს, მიუხედავად ქვეყნიერების უბედურებისა და ურწმუნოებისა. საკუთარ თავზე რწმენით მუშაობა არის ყოველდღიური მოგზაურობა, რომელიც ზრდის ცნობიერების მდგომარეობას, რაც გვაიძულებს ყოველდღიურად გავაცნობიეროთ ჩვენი ნამდვილი ბუნება და მასთან ერთად ცხოვრების აზრიც.