ვინ დაწერა ყურანი და როდის?

ყურანის სიტყვები ისე შეგროვდა, როგორც ისინი გამოავლინა წინასწარმეტყველ მუჰამედთან დაკავშირებით, რომელიც პირველი მუსლიმანის მიერ მოგონებით იქნა შესრულებული და მწიგნობარეთა წერილობით ჩაწერილი.

მუჰამედის წინასწარმეტყველის მეთვალყურეობის ქვეშ
როგორც ყურანში გამოცხადდა, მუჰამედის წინასწარმეტყველმა სპეციალური ღონისძიებები გააკეთა, რომ ეს დაიწერა. მიუხედავად იმისა, რომ თვით წინასწარმეტყველმა მუჰამედმა ვერც წაიკითხა და ვერც წერა, მან ლექსები ზეპირად დაარღვია და მწიგნობრებს უბრძანა, დაეწერათ გამოცხადება, რაც ხელთ არსებული მასალით იყო: ხის ტოტები, ქვები, ტყავი და ძვლები. შემდეგ მწიგნობარნი წაიკითხავდნენ თავიანთ ნაწარმოებებს წინასწარმეტყველთან, რომელიც შეცდომებს ამოწმებდა. ყოველი ახალი ლექსის გამოვლენით, მუჰამედის წინასწარმეტყველი ასევე კარნახობდა თავის განთავსებას ტექსტების მზარდ სხეულში.

როდესაც მუჰამედი წინასწარმეტყველი გარდაიცვალა, ყურანი მთლიანად დაიწერა. თუმცა, ეს არ იყო წიგნის ფორმით. ის იწერებოდა სხვადასხვა გრაგნილებზე და მასალებზე, რომლებიც ტარდებოდა წინასწარმეტყველის თანამგზავრების საკუთრებაში.

კალიფ აბუ ბაქრის მეთვალყურეობის ქვეშ
მუჰამედის წინასწარმეტყველის გარდაცვალების შემდეგ, მთელი ყურანი კვლავ ახსოვდა ადრეული მუსულმანების გულებში. წინასწარმეტყველის ასობით თანამგზავრმა ახსენა მთელი გამოცხადება და მუსლიმებმა ყოველდღე ახსენეს ტექსტის დიდი ნაწილი. ადრინდელ მუსლიმებს ასევე ჰქონდათ ყურანის პირადი წერილობითი ასლები, რომლებიც სხვადასხვა მასალებზე იყო ჩაწერილი.

ჰიჯრადან (ძვ. წ. 632 წ.) ათი წლის შემდეგ, ამ მაჰმადიანური მწიგნობრებისა და ადრეული ერთგულების ბევრი ადამიანი დაიღუპა იამამის ბრძოლაში. მიუხედავად იმისა, რომ საზოგადოება გლოვობდა თანამოაზრეების დაკარგვას, მათ ასევე დაიწყეს შეშფოთება საღვთო ყურანის ხანგრძლივ შენარჩუნებაზე. იმის აღიარებით, რომ ალაჰის სიტყვები ერთ ადგილას უნდა შეგროვებულიყო და დაცულიყო, კალიფა აბუ-ბაქრმა უბრძანა ყველა იმ ადამიანს, ვისაც ყურანის გვერდები ჰქონდა დაწერილი, რომ ისინი ერთ ადგილზე შევსებულიყვნენ. პროექტი მოეწყო და ხელმძღვანელობდა წინასწარმეტყველ მუჰამედის ერთ-ერთ მთავარ მწიგნობართ, ზაიდ ბინ ტაბიტს.

ამ სხვადასხვა წერილ გვერდებზე ყურანის შედგენის პროცესი გაკეთდა ოთხ ეტაპზე:

ზაიდ ბინ ტაბიტმა გადაარჩინა თითოეული ლექსი საკუთარი მეხსიერებით.
ომარ იბნ ალ-ხატაბმა გადაამოწმა ყველა ლექსი. ორივე კაცს ახსოვდა მთელი ყურანი.
ორი სანდო მოწმის ჩვენება უნდა შეესრულებინა, რომ ლექსები დაიწერა მუჰამედის წინასწარმეტყველის თანდასწრებით.
გადამოწმებული წერილობითი მუხლები შეგროვდა სხვა თანამოაზრეების კოლექციებთან.
ჯვრის შემოწმების და ერთზე მეტი წყაროდან გადამოწმების ეს მეთოდი მაქსიმალური სიფრთხილით იქნა მიღებული. მიზანი იყო მოამზადებინა ორგანიზებული დოკუმენტი, რომლის საშუალებითაც მთელ საზოგადოებას შეუძლია გადაამოწმოს, დაამტკიცოს და გამოიყენოს როგორც რესურსი საჭიროების შემთხვევაში.

ყურანის ეს სრული ტექსტი ჩატარდა აბუ-ბაქრის მფლობელობაში და შემდეგ გადავიდა შემდეგ ხალიფაზე, უმარ ibn ალ-ხატაბზე. მისი გარდაცვალების შემდეგ მათ მის ქალიშვილს ჰაფსას (რომელიც ასევე იყო მუჰამედის წინასწარმეტყველის ქვრივი).

კალიფ Uthman bin Affan– ის მეთვალყურეობის ქვეშ
როდესაც ისლამმა დაიწყო გავრცელება არაბეთის ნახევარკუნძულზე, უფრო და უფრო მეტი ადამიანი ისლამის ნაწილს შორიდან შედიოდა, მაგალითად, სპარსეთიდან და ბიზანტიიდან. ამ ახალი მუსულმანებიდან ბევრი არ იყო არაბული მშობლიური ენა ან საუბრობდა ოდნავ განსხვავებული არაბული გამოთქმა მექისა და მადინას ტომებისგან. ადამიანებმა დაიწყეს კამათის შესახებ, რომელი გამოთქმები იყო ყველაზე სწორი. კალიფ უტმან ბინ აფანმა იგი საკუთარ თავზე აიღო იმისთვის, რომ ყურანის წაკითხვა სტანდარტული გამოთქმაა.

პირველი ნაბიჯი იყო ყურანის ორიგინალური, შედგენილი ასლის Hafsah– სგან სესხის აღება. ადრეული მუსლიმური მწიგნობრების კომიტეტს დაევალა, შეეტანათ ორიგინალი ასლები და შეესრულებინათ თავების თანმიმდევრობა. როდესაც ეს სრულყოფილი ასლები დასრულდა, უთანმან ბინ აფანმა ბრძანა, რომ ყველა დარჩენილი ჩანაწერი განადგურებულიყო, ისე, რომ ყურანის ყველა ეგზემპლარი დამწერლობაში ერთგვაროვანი ყოფილიყო.

მსოფლიოში დღეს არსებული ყველა ყურანი ზუსტად იგივეა უტომანის ვერსიასთან, რომელიც დასრულდა მუჰამედის წინასწარმეტყველის გარდაცვალებიდან ოცი წლის შემდეგ.

ამის შემდეგ, არაბულ მწერლობაში რამდენიმე მცირე გაუმჯობესება განხორციელდა (დიაკრიტიკური წერტილებისა და ნიშნების დამატება), არაბების მიერ წაკითხვის გასაადვილებლად. ამასთან, ყურანის ტექსტი იგივე დარჩა.