როგორ დიალოგს მამასთან

როდესაც მსურს ვიპოვო, მე ყოველთვის ვეძებ შენს გულის სიჩუმეში (Saint Gemma).

- და აი, უცებ, შენ ვინმე გახდი. კლოდელის ეს სიტყვები მისი მოქცევის მომენტში შეიძლება თანაბრად შეეფერება ქრისტიანულ ლოცვას. თქვენ ხშირად ეკითხებით საკუთარ თავს, რა უნდა ითქვას ან გაკეთდეს ლოცვის დროს და მოქმედებაში აყენებთ თქვენი ადამიანის ყველა რესურსს: მაგრამ ეს ყველაფერი არ გამოხატავს თქვენს სიღრმეებს. ლოცვა, უპირველეს ყოვლისა, ყოფნისა და ყოფნის გამოცდილებაა. როდესაც მეგობარს ხვდები, აშკარად გაინტერესებს, რას ამბობს, რას ფიქრობს ან რას აკეთებს, მაგრამ შენი ნამდვილი სიხარულია იქ ყოფნა, მის წინ და განიცდი მის ყოფნას. რაც უფრო სრულდება მასთან ინტიმური ურთიერთობა, მით უფრო მეტად სიტყვები გამოუსადეგარი გახდება ან ხელს უშლის კიდეც. ნებისმიერი მეგობრობა, რომელმაც არ იცოდა დუმილის ეს გამოცდილება, არასრულია და უკმაყოფილოდ ტოვებს მას. ლაკორდერმა თქვა: "ნეტარ არიან ორი მეგობარი, რომლებმაც იციან ერთმანეთის სიყვარული ისე, რომ ერთად გაჩუმდნენ".

მეგობრობა ხომ ორი არსების ხანგრძლივი შეგირდობაა, რომლებიც ერთმანეთს ეცნობიან. მათ სურთ დატოვონ არსებობის ანონიმურობა და გახდეს უნიკალური, ერთი მეორესთვის: ”თუ დამამშვიდებთ, ჩვენ ერთმანეთი დაგვჭირდება. თქვენ ჩემთვის უნიკალური იქნებით მსოფლიოში. მე შენთვის უნიკალური ვიქნები მსოფლიოში ». მოულოდნელად ხვდები, რომ სხვისი შენთვის ვიღაც გახდა და რომ მისი ყოფნა ყოველგვარი გამომეტყველების მიღმა გიკმაყოფილებს.

მეგობრობის იგავი დაგეხმარებათ გაიგოთ ლოცვის საიდუმლოების მცირე ნაწილი. სანამ თქვენ არ მოგხიზლავთ ღვთის სახეზე, ლოცვა მაინც რაღაც გარეგანია თქვენში, ის გარედან არის დაწესებული, მაგრამ ეს არ არის ის პირისპირ, რომელშიც ღმერთი გახდა ვინმე თქვენთვის.

ლოცვის გზა თქვენთვის ღია იქნება იმ დღეს, როდესაც თქვენ ნამდვილად განიცდით ღმერთის ყოფნას. მე შემიძლია აღწერო ამ გამოცდილების მარშრუტი, მაგრამ აღწერილობის ბოლოს თქვენ კვლავ იდუმალების ზღურბლზე იქნებით. თქვენ ვერ მიიღებთ მას, გარდა მადლით და თქვენი მხრიდან ყოველგვარი დამსახურების გარეშე.

თქვენ ვერ შეამცირებთ ღმერთის ყოფნას "იქ ყოფნით", ცნობისმოყვარეობის, შეპირისპირების, დამონების ან აუცილებლობის წინაშე: ეს არის ზიარება, ანუ თქვენგან გამოსვლა სხვის მიმართ. გაზიარება, "აღდგომა", ორი "მე" -ს მონაკვეთი, "ჩვენ" -ს სიღრმეში, რაც საჩუქარია და მისასალმებელიც.

ამიტომ ღმერთის წინაშე ყოფნა სიკვდილს გულისხმობს საკუთარ თავში, ისეთ მოთხოვნაში, რომელიც უმოწყალოდ გიბიძგებთ ხელი დაადოთ თქვენს გარემოცვას, მიითვისოთ ისინი. ღმერთის ჭეშმარიტ ყოფნაზე წვდომა არღვევს თქვენს ეგოს, ეს ხსნის ფანჯარას ღმერთზე, რომლის მზერა ყველაზე მნიშვნელოვანი გამოხატულებაა. თქვენ კარგად იცით, რომ ღმერთში უნდა გამოიყურებოდეს სიყვარული (ჯვარი ჯვარი, სულიერი კანტი, 33,4). ლოცვის დროს თავი აცდუნე ამ ყოფამ, რადგან შენ "შეგირჩიეს წმიდა და უბიწო იყვნე მის წინაშე სიყვარულით" (ეფეს. 1: 4). თქვენ იცით ეს თუ არა, ეს ცხოვრება ღმერთის წინაშე რეალურია, ეს რწმენის რიგისაა. ეს არის ერთმანეთისთვის არსებული, ურთიერთსიყვარულის პირისპირ. შემდეგ სიტყვები სულ უფრო იშვიათი ხდება: რა აზრი აქვს ღმერთს შეახსენოს ის, რაც მან უკვე იცის, თუ ის შინაგანად გხედავს და გიყვარს? ლოცვა არის ეს ყოფნა ინტენსიურად და არა ფიქრი ან წარმოდგენა. როდესაც მას ეს მიზანშეწონილად მიაჩნია, უფალი ყველა სიტყვის მიღმა გაგაცნობთ და ყველაფერი, რაც ამის შემდეგ შეგიძლიათ თქვათ ან დაწეროთ, უმნიშვნელო ან სასაცილოდ მოგეჩვენებათ.

ღმერთთან ყოველი დიალოგი გულისხმობს ფონზე ყოფნის ამ სცენარს. მას შემდეგ, რაც თქვენ ღრმად დამკვიდრდი პირისპირ, სადაც ღმერთს თვალებში უყურებთ, შეგიძლიათ გამოიყენოთ ნებისმიერი სხვა რეგისტრი ლოცვაში: თუ ეს შესაბამისობაშია ამ მთავარ და ფუნდამენტურ შენიშვნასთან, თქვენ ნამდვილად ლოცულობთ. მაგრამ თქვენ ასევე შეგიძლიათ გაეცნოთ ამ ყოფნას ღმერთთან სამი განსხვავებული პერსპექტივით, რაც უფრო და უფრო მეტად შეაღწევს ამ რეალობის სიღრმეში. ღმერთთან ყოფნა ნიშნავს მასთან ყოფნას, მასთან და მასთან. თქვენ კარგად იცით, რომ ღმერთში არც გარეთ არსებობს და არც შიგნით, მაგრამ მხოლოდ ერთია, რომელიც ყოველთვის მოქმედებს; ადამიანის თვალსაზრისით ეს დამოკიდებულება სხვადასხვა კუთხით შეიძლება დავინახოთ. არასოდეს დაივიწყოთ, რომ თუ ღმერთთან დიალოგი შეგიძლიათ, ეს იმიტომ მოხდა, რომ მას სურდა თქვენთან დიალოგი. ამიტომ ადამიანის სამმაგი დამოკიდებულება შეესაბამება ღვთის სამმაგ სახეს ბიბლიაში: დიალოგის ღმერთი არის წმინდანი, მეგობარი და სტუმარი. (ჟან ლაფრანს)