როგორ მივაღწიოთ სულიერ სიმწიფეს?

როგორ შეუძლიათ ქრისტიანებს სულიერად ზრდა? რა ნიშნები აქვს გაუაზრებელ მორწმუნეებს?

მათთვის, ვინც ღმერთს სწამს და თავს მოქცეულ ქრისტიანებად თვლის, ფიქრი და უფრო სულიერი მოქმედება ყოველდღიური ბრძოლაა. მათ სურთ უფრო მეტად მოიქცნენ თავიანთი უფროსი ძმის, იესო ქრისტეს მსგავსად, მაგრამ მათ არც თუ ისე ცოტა რამ იციან, თუ როგორ მიაღწიონ ამ მაღალ ნაბიჯს.

სულიერი მომწიფებული ქრისტიანის მთავარი ნიშანია ღვთიური სიყვარულის წარმოჩენის უნარი. ღმერთმა მოგვიწოდა, რომ მას მივბაძოთ. მოციქულმა პავლემ ეფესოს ეკლესიას განუცხადა, რომ მათ უნდა იარონ ან დაეცხოვრათ სიყვარულით ისე, როგორც ქრისტე პრაქტიკულად მოქმედებდა დედამიწაზე სიარულისას (ეფესოელები 5: 1 - 2).

მორწმუნეებმა უნდა განავითარონ პერსონაჟი, რომ სულიერ დონეზე შეიყვარონ. რაც უფრო მეტია ღმერთის სული და რაც უფრო მეტ გავლენას ახდენს მის გავლენას, მით უკეთესი იქნება სიყვარული ღვთის სიყვარულისადმი. პავლემ დაწერა, რომ ღმერთი ავრცელებს ჩვენს სიყვარულს ჩვენს სულში, მისი სულის ეფექტური მოქმედებების საშუალებით (რომაელები 5: 5 ).

უამრავი ადამიანია, ვინც ფიქრობს, რომ მათ მიაღწიეს სიმწიფეს რწმენით, მაგრამ სინამდვილეში ისინი უფრო მეტად იქცევიან პატარა სულიერი შვილების მსგავსად. რა მიზეზებით იყენებენ ადამიანები თავიანთი მოსაზრების გასამართლებლად, რომ ისინი (ან თუნდაც ვინმე სხვა) უფრო სხვები არიან აღზრდილი და "სულიერი"?

ზოგიერთი მიზეზი, რის გამოც ადამიანები სულიერად უპირატესობას გრძნობენ, მოიცავს მრავალი წლის განმავლობაში ეკლესიის წევრს, ეკლესიის მოძღვრებების ინტიმურ ცოდნას, ყოველ კვირას მოვალეობის შესრულებას, ასაკის მოხდენას ან სხვების ეფექტურად დაშლის შესაძლებლობას. სხვა მიზეზები მოიცავს ეკლესიის ლიდერებთან დროის გატარებას, ფინანსურად სიმდიდრეს, ეკლესიისთვის დიდი თანხის მიცემას, საღვთო წერილის გარკვევას ან ეკლესიის კარგად ჩაცმას.

ქრისტემ მის მიმდევრებს, მათ შორის ჩვენსაც კი, ძლიერი ახალი მცნება მისცა, რომლებსაც თუ დავემორჩილებით, ჩვენ გამოვყოფთ დანარჩენ სამყაროს.

როგორ მიყვარხარ, ასე რომ თქვენ უნდა გიყვარდეთ ერთმანეთი. თუ ერთმანეთი გიყვართ, მაშინ ყველამ იცოდეთ, რომ თქვენ ჩემი მოწაფეები ხართ. (იოანე 13:34 - 35).
საზოგადოებაში თანამემამულეებთან ურთიერთობის წესი არა მხოლოდ იმის ნიშანია, რომ ჩვენ მოქცეული ვართ, არამედ ის, რომ რწმენაშიც ვართ სექსუალური. ისევე, როგორც რწმენა, სიყვარული ნაწარმოებების გარეშე სულიერად მკვდარია. ნამდვილი სიყვარული თანმიმდევრულ საფუძველზე უნდა გამოავლინოს იმით, თუ როგორ ვცხოვრობთ ჩვენი ცხოვრება. რომ ვთქვათ, სიძულვილს ადგილი არ აქვს ქრისტიანის ცხოვრებაში. იმდენად, რამდენადაც მას გვძულს, ეს ის ხარისხია, რამდენადაც ჩვენ ჯერ კიდევ გაუაზრებელი ვართ.

სიმწიფის განსაზღვრა
პავლე გვასწავლის რა არის სულიერი მომწიფება და არა. 1 კორინთელთა 13-ში იგი ამბობს, რომ ღვთის ნამდვილი სიყვარული მოთმინებაა, კეთილი, რომელიც არ შურს ან ვერ იკვეხნის, ან სავსეა ამაოებით. იგი არ იქცევა უხეშად, არც ეგოისტურია და არც ადვილად არის პროვოცირებული. ღვთიური სიყვარული არასოდეს ხარობს ცოდვით, მაგრამ ყოველთვის ასე ხდება ჭეშმარიტების გათვალისწინებით. იკისრეთ ყველაფერი და "დაიჯეროთ ყველაფერი, იმედი მაქვს ყველაფერს, გაუძლებ ყველაფერს". (იხ. 1 კორინთელთა 13: 4 - 7)

იმის გამო, რომ ღვთის სიყვარული არასოდეს ჩქარდება, ჩვენში ჩადებული სიყვარული სხვების მიმართ არ უნდა გაქრეს (მე -8 ლექსი).

ადამიანი, რომელიც გარკვეულწილად მიაღწია სულიერ სიმწიფეს, საკუთარ თავზე არ ინერვიულებს. მათ, ვინც ზრდასრულია, მიაღწია ისეთ დონეს, სადაც აღარ იზრუნებს სხვის ცოდვებზე (1 კორინთელთა 13: 5). ისინი აღარ აკონტროლებენ, როგორც პავლემ თქვა, სხვების მიერ ჩადენილ ცოდვებზე.

ზრდასრული სულიერი მორწმუნე ხარობს ღვთის ჭეშმარიტებით. ისინი იდევნებიან ჭეშმარიტებას და აძლევენ მას, სადაც არ უნდა მიიყვანონ.

ზრდასრულ მორწმუნეებს არ სურთ ბოროტების ჩადენის მცდელობა და არც ცდილობენ ისარგებლონ სხვებისგან, როდესაც ისინი საკუთარ თავს მიატოვებენ. ისინი ყოველთვის მუშაობენ სულიერი სიბნელის მოსაშორებლად, რომელიც გარშემორტყმულია მსოფლიოში და დაიცავს მათ, ვინც დაუცველია მისი საფრთხეებისგან. ზრდასრულ ქრისტიანებს დრო სჭირდებათ ლოცვისთვის სხვებისთვის (1 თესალონიკელები 5:17).

სიყვარული საშუალებას გვაძლევს დავრჩეთ და იმედი გვქონდეს იმაში, რისი გაკეთებაც ღმერთს შეუძლია. ისინი, ვინც რწმენით ზრდიან, სხვების მეგობრები არიან არა მხოლოდ კარგ დროს, არამედ ცუდ დროსაც.

მისი მიღწევის ძალა
სულიერი მომწიფება გულისხმობს ღვთის სულიერი ენერგიისადმი და ხელმძღვანელობისადმი მგრძნობიარე დამოკიდებულებას, ის გვთავაზობს ღმერთს ისეთივე სიყვარულით დატვირთვით, როგორც ღმერთს. მისი სულიც იზრდება (საქმეები 5:32). პავლე მოციქული ლოცულობდა, რომ ეფესოს მორწმუნეები სავსე ყოფილიყვნენ ქრისტესით და გაეგოთ მისი ღვთაებრივი სიყვარულის მრავალი განზომილება (ეფესოელები 3: 16-19).

ჩვენში ღვთის სული გვიქმნის თავის არჩეულ ხალხს (საქმეები 1: 8). ეს გვაძლევს უნარი გავიმარჯვოთ და ვიყოთ გამარჯვებული ჩვენი თვითგანადგურების ადამიანური ბუნებიდან. რაც უფრო მეტი გვაქვს ღვთის სული, მით უფრო სწრაფად გავხდებით სულიერად მომწიფებული ქრისტიანები, რომლებიც ღმერთს სურს ყველა თავის შვილზე.