როგორ უნდა ვილოცოთ ჩუმად, ღვთის ჩურჩული
ღმერთმა ასევე შექმნა სიჩუმე.
სიჩუმე "რეზონანსდება" სამყაროში.
რამდენიმე დარწმუნებულია, რომ სიჩუმე შეიძლება ლოცვის შესაფერისი ენა იყოს.
არიან ისეთებიც, რომლებმაც ისწავლეს ლოცვა სიტყვებით, მხოლოდ სიტყვებით.
მაგრამ მას არ შეუძლია ლოცვა დუმილით.
"... დრო დუმილისა და ლაპარაკის დრო ..." (ეკლესიასტე 3,7).
თუმცა, ვინმემ, თუნდაც მიღებული ტრენინგით განაპირობა, ლოცვში ჩუმად ყოფნის დრო და არა მხოლოდ ლოცვებში, უბრალოდ ვერ გამოიცნოს იგი.
ლოცვა "იზრდება" ჩვენს შიგნით სიტყვების საპირისპირო პროპორციული გზით, ან, თუ გვირჩევნია, ლოცვაში წინსვლა სიჩუმეში პროგრესის პარალელურია.
ცარიელ ქილაში მოხვედრილი წყალი უამრავ ხმაურს აჩენს.
თუმცა, როდესაც წყლის დონე იზრდება, ხმაური სულ უფრო და უფრო მცირდება, სანამ ის მთლიანად არ ქრება, რადგან ქოთანი სავსეა.
ბევრისთვის ლოცვაში დუმილი სასიამოვნოა, თითქმის მოუხერხებელი.
ისინი სიჩუმეში კომფორტულად არ გრძნობენ თავს. ისინი ყველაფერს ენდობიან სიტყვებს.
ისინი არ ესმით, რომ მხოლოდ დუმილი გამოხატავს ყველაფერს.
სიჩუმე სისავსეა.
ლოცვაში დუმილი მოსმენის ტოლფასია.
სიჩუმე საიდუმლოების ენაა.
არ შეიძლება თაყვანისცემა დუმილის გარეშე.
სიჩუმე არის გამოცხადება.
სიჩუმე სიღრმეების ენაა.
შეიძლება ითქვას, რომ სიჩუმე არ წარმოადგენს სიტყვის მეორე მხარეს, მაგრამ ეს არის თავად სიტყვა.
ლაპარაკის შემდეგ, ღმერთი დუმს და ჩვენსგან დუმს მოითხოვს, არა იმიტომ, რომ კომუნიკაცია დასრულდა, არამედ იმის გამო, რომ არსებობს სხვა რამის სათქმელი, სხვა ნდობები, რომელთა ახსნა მხოლოდ დუმილით შეიძლება.
ყველაზე ფარული რეალობა დუმს ენდობა.
სიჩუმე სიყვარულის ენაა.
ეს არის ღმერთის მიერ მიღებული გზა, რომ დააკაკუნონ კარზე.
ეს არის ასევე მისი გახსნის გზა.
თუ ღვთის სიტყვები არ დგას, როგორც დუმილი, ისინი ღვთის სიტყვებიც კი არ არიან.
სინამდვილეში ის ჩუმად გესაუბრება და გისმენს შენს მოსმენის გარეშე.
არაფრისთვის არ არის, რომ ღვთის ჭეშმარიტი კაცები მარტოხელა და მშვიდი არიან.
ვინც მას უახლოვდება, შორსა და ხმაურს არიდება.
და ვინც მას პოულობს, ჩვეულებრივ აღარ პოულობენ სიტყვებს.
ღმერთის სიახლოვე დუმს.
შუქი სიჩუმის აფეთქებაა.
ბიბლიურ ენაზე ებრაულ ტრადიციებში არსებობს რაბინის ცნობილი გამონათქვამი, რომელსაც ასევე უწოდებენ თეთრი სივრცის კანონს.
ამგვარად ნათქვამია: ”… ყველაფერი წერია თეთრ სივრცეებში, ერთი სიტყვისა და სხვა სიტყვას შორის. სხვა ყველაფერი უმნიშვნელოა…".
წმინდა წიგნის გარდა, დაკვირვება ეხება ლოცვას.
ყველაზე მეტი, საუკეთესო, ნათქვამია, უფრო სწორად, არ არის ნათქვამი, ერთ სიტყვასა და სხვა სიტყვებს შორის ინტერვალებში.
სიყვარულის დიალოგში ყოველთვის არის არამდგრადი სიტყვა, რომელიც შეიძლება გადმოცემული იქნას მხოლოდ ღრმა და საიმედო კომუნიკაციაზე, ვიდრე სიტყვების.
ამიტომ, ილოცეთ ჩუმად.
ილოცეთ ჩუმად.
ილოცეთ ჩუმად.
"... Silentium pulcherrima caerimonia ...", - თქვა წინაპრებმა.
სიჩუმე წარმოადგენს ყველაზე ლამაზ რიტუალს, ყველაზე გრანდიოზულ ღვთისმსახურებას.
და თუ ნამდვილად ვერ დაეხმარებით ლაპარაკს, მაშინვე დაითანხმოთ თქვენი სიტყვები ღვთის დუმილის სიღრმეში.
ღვთის ჩურჩული
ლაპარაკობს უფალი ხმაურით ან დუმილით?
ყველანი ვპასუხობთ: ჩუმად.
რატომ არ ვჩუმდებით ზოგჯერ?
რატომ არ ვუსმენთ, როგორც კი ჩვენს მახლობლად ღვთის ხმის ჩურჩული მოვისმენთ?
და ისევ: ესაუბრება ღმერთი პრობლემურ სულს ან წყნარ სულს?
ჩვენ ძალიან კარგად ვიცით, რომ ამ მოსმენისთვის უნდა იყოს ცოტა მშვიდი, სიმშვიდე; აუცილებელია იზოლირება საკუთარი თავი ნებისმიერი ახალისებული აგზნებისგან ან სტიმულისგან.
ვიყოთ ჩვენი თავი, მარტო, რომ ვიყოთ ჩვენს შიგნით.
აქ არის მნიშვნელოვანი ელემენტი: ჩვენს შიგნით.
ამიტომ შეხვედრის ადგილი არა გარეთ, არამედ შიგნით არის.
ამრიგად, კარგი იდეაა, რომ შექმნან სამახსოვრო საკანი საკუთარი სულისკვეთებით, რათა საღვთო სტუმარი შეგვხვდეს ჩვენთან. (პაპი პავლე VI- ის სწავლებებისგან)