დონ ლუიჯი მარია ეპიკოკოს მიერ 2 წლის 2021 თებერვლის ლიტურგიის კომენტარი
ტაძარში იესოს პრეზენტაციის დღესასწაულს თან ახლავს სახარებისეული მონაკვეთი, რომელიც ამ ამბავს მოგვითხრობს. სიმეონეს ლოდინი უბრალოდ არ მოგვითხრობს ამ კაცის ამბავზე, არამედ მოგვითხრობს სტრუქტურაზე, რომელიც ყველა მამაკაცისა და ქალის საფუძველია. ეს არის მოსაცდელი დაწესებულება.
ჩვენ ხშირად ვადგენთ საკუთარ თავს ჩვენს მოლოდინებთან დაკავშირებით. ჩვენ ჩვენი მოლოდინები ვართ. ამის გაცნობიერების გარეშე, ჩვენი ყველა მოლოდინის ნამდვილი შინაარსი ყოველთვის არის ქრისტე. ის არის ნამდვილი შესრულება იმისა, რაც გულში გვაქვს.
ის, რისი გაკეთებაც ალბათ ყველამ უნდა ვეცადოთ, არის ქრისტეს ძებნა ჩვენი მოლოდინის გაცოცხლებით. ადვილი არ არის ქრისტეს შეხვედრა, თუ მოლოდინი არ გაქვს. ცხოვრება, რომელსაც არანაირი მოლოდინი არ აქვს, ყოველთვის ავადმყოფია, წონით სავსე და სიკვდილის გრძნობა. ქრისტეს ძებნა ემთხვევა ჩვენს გულში დიდი მოლოდინის აღორძინების ძლიერ ცნობიერებას. მაგრამ არასდროს, როგორც დღევანდელ სახარებაში, მსუბუქი თემა ასე კარგად არ გამოხატულა:
"სინათლე ხალხების გასანათებლად და შენი ხალხის ისრაელის დიდება".
სინათლე, რომელიც შლის სიბნელეს. სინათლე, რომელიც ავლენს სიბნელის შინაარსს. სინათლე, რომელიც ხსნის სიბნელეს დაბნეულობისა და შიშის დიქტატურისგან. და ეს ყველაფერი ბავშვს აჯამებს. ჩვენს ცხოვრებაში იესოს აქვს კონკრეტული ამოცანა. მას აქვს ამოცანა, ჩართოს შუქები, სადაც მხოლოდ სიბნელეა. რადგან მხოლოდ მაშინ, როდესაც ჩვენ ვასახელებთ ჩვენს ბოროტებას, ჩვენს ცოდვებს, იმ ნივთებს, რომლებიც გვაშინებს, რასაც ჩვენ ვნანობთ, მხოლოდ ამის შემდეგ გვეძლევა შესაძლებლობა, რომ მათ ჩვენი ცხოვრებიდან გავანადგუროთ.
დღეს არის "შუქის" დღესასწაული. დღეს უნდა გვქონდეს გამბედაობა, რომ გავჩერდეთ და დავასახელოთ ყველაფერი, რაც ჩვენი სიხარულის "საწინააღმდეგოა", ყველაფერი, რაც მაღალ ფრენებს არ გვაძლევს: არასწორი ურთიერთობები, დამახინჯებული ჩვევები, დალექილი შიში, სტრუქტურული დაუცველობა, არაღიარებული მოთხოვნილებები. დღეს ამ სინათლის არ უნდა შეგვეშინდეს, რადგან მხოლოდ ამ სალიტერატურო "დენონსაციის" შემდეგ შეიძლება ჩვენს ცხოვრებაში დაიწყოს "სიახლე", რომელსაც თეოლოგია ხსნას უწოდებს.