სირაკუზის მადონას ერთგულება: მარიამის ცრემლების შეტყობინება

გაიგებენ თუ არა კაცები ამ ცრემლების იდუმალ ენას? ”, ჰკითხა პაპმა პიუს XII- მ, 1954 წლის რადიო შეტყობინებაში. მარია სირაკუზაში არ ლაპარაკობდა ისე, როგორც პარიზის ეკატერინე ლაბორესთან საუბარი (1830), როგორც მაქსიმინსა და მელანიას ლა სალეტში (1846) ), როგორც ბერნადეტში ლურდესში (1858), როგორც ფრანჩესკოში, ჟაკინტაში და ლუსიაში ფატიმაში (1917), როგორც მარიეტში ბანოში (1933). ცრემლები ბოლო სიტყვაა, როდესაც სიტყვები აღარ არის. მარიამის ცრემლები დედობრივი სიყვარულისა და ბავშვების საქმეებში დედის მონაწილეობის ნიშანია. ვისაც უყვარს იზიარებს. ცრემლები არის ჩვენდამი ღმერთის გრძნობების გამოხატულება: ღმერთის გზავნილი კაცობრიობისადმი. გულის მოქცევისა და ლოცვის სასწრაფო მოწვევა, რომელიც მარიამმა მოგვმართა თავის გამოჩენებში, კიდევ ერთხელ გაიმეორებს სირაკუზაში დაღვრილი ცრემლების ჩუმად, მაგრამ ენაწყლიან ენაზე. მარია ტიროდა მოკრძალებული ცარცის სურათიდან; ქალაქ სირაკუზის გულში; ევანგელურ ქრისტიანულ ეკლესიასთან ახლოს მდებარე სახლში; ახალგაზრდა ოჯახში დასახლებულ ძალიან მოკრძალებულ სახლში; დედის შესახებ, რომელიც ელოდება პირველ შვილს, რომელიც დაავადებულია ტოქსიკოზით. ჩვენთვის დღეს ეს ყველაფერი უაზროდ ვერ იქნება ოჯახის ღირებულება, ცხოვრების ხელშეუხებლობა, არსებითი კულტურა, გაბატონებული მატერიალიზმის წინაშე ტრანსცენდენტის გრძნობა, ერთიანობის ღირებულება. მარიამი ცრემლებით გვირჩევს, გვხელმძღვანელებს, გვამხნევებს, გვამშვიდებს

ვედრება

ცრემლთა ლედი, ჩვენ გვჭირდება შენ: შუქი, რომელიც გამოსხივდება შენი თვალებიდან, კომფორტი, რომელიც გამოდის შენი გულიდან, რომლის სიმშვიდეც ხარ დედოფალი. დარწმუნებული ვართ, რომ ენდობით თქვენ ჩვენს საჭიროებებს: ჩვენს ტკივილებს, რადგან თქვენ ამშვიდებს მათ, ჩვენს სხეულებს, რადგან მათ განკურნება მათ, ჩვენს გულებს, რადგან მათ გარდაქმნით მათ, ჩვენს სულებს, რადგან თქვენ მათ ხსნამდე მიჰყავთ. ღვთისმშობელო, კეთილ დეე, შენი ცრემლები ჩვენს გაერთიანებას ისე, რომ შენი ღვთაებრივი ძე მოგვცემს მადლს ... (გამოხატოს), რომ მოგვთხოვოთ ასეთი არომატებით. O დედა სიყვარული, ტკივილი და მოწყალება,
შეგვიწყალე