ასი სეტყვა მარიამის ერთგულება მარია ასუნტას დღეს

Terra d'Otranto- ს ბიზანტიური ტრადიციის თანახმად, ასობით ჯვრის ლოცვის წარმოშობა და გამრავლება, რომლებიც დღესაც ფართოდაა გავრცელებული მრავალი სალენტოს ცენტრში, უნდა მოიძებნოს უკან. 15 აგვისტოს, შუადღის დასაწყისში, აღმოსავლეთმცოდნეობის დორმიული ღვთისმშობლის ხსენების დღეს, ლათინოამერიკელებისთვის მარიამის მიძინების დღეს, სამეზობლოდან სხვადასხვა ოჯახი იკრიბება გრძელი და უძველესი ლოცვის განმეორებისთვის. იგი შედგება დიალექტის ფორმულისაგან, რომელიც ასჯერ იმეორებს იმ ას ასი ჰელი მარიამს შორის, რომლებიც იკითხება ორ მთლიანი როსტერიაზე ფიქრის დროს.

წმინდა აღმოსავლური თავისებურება, რომლიდანაც, სხვა საკითხებთან ერთად, თვით ლოცვაც ასახელებს სახელს, არის ჯვრის ნიშნის გაკეთება ყოველ ჯერზე ზემოხსენებული ლოცვის კვანძოვანი თვისების შესრულებისას. ეს გვახსენებს ტიპურად აღმოსავლურ გამოყენებას საკუთარი თავის განმეორებით აღნიშვნისას, ლოცვის მომენტებზე, ასევე წმინდა სურათების წინ. ეს ლოცვა ბიზანტიურ ტრადიციასთან დაბრუნების კიდევ ერთი მიზეზია ბიბლიური მითითება იერუსალიმის აღმოსავლეთით, იოშაფატის ველზე, რომელშიც იოელე წინასწარმეტყველის (გლ. 4: 1-2) თანახმად, ყველა ხალხი შეიკრიბება, დროის ბოლოს ღვთიური განსჯა. ეს ბერძნული პატრისტიკური ესქატოლოგიისთვის ძვირფასი სურათია, რომელიც შემდგომში გავრცელდა დასავლეთში. ასევე არ შეიძლება გამოტოვდეს ხიზილალობისთვის დამახასიათებელი საგალობელი ფორმა, რომელიც იმავე ლექსის მრავალჯერადი განმეორებით მეშვეობით, წარუმატებლად ანაბეჭდება მისი მესიჯის ერთგულებაში.

ლოცვა: იფიქრე, ჩემო სული, რომ ჩვენ მოგვიწევს სიკვდილი! / Giòsafat– ის ხეობაში ჩვენ მოგვიწევს წასვლა / და მტერი (ეშმაკი) შეეცდება ჩვენს შეხვედრას. / შეჩერდი, ჩემი მტერი! / ნუ ცდუნებ და ნუ შეგაშინებ, / რადგან ჯვრის ასი ნიშანი გავაკეთე (და აქ ჩვენ აღვნიშნეთ) ჩემი ცხოვრების განმავლობაში / ღვთისმშობლის მიძღვნილ დღეს. / მე მე აღვნიშნე ეს, რაც ჩემს თავს მიუთითებს, / და შენ სულზე არ გქონდა ძალა.