ღმერთმა იცის ჩვენი ყოველი აზრი. პადრე პიოს ეპიზოდი

ღმერთი ხედავს ყველაფერს და ჩვენ ყველაფრის პასუხისმგებლობა მოგვიწევს. შემდეგი ცნობა ცხადყოფს, რომ ჩვენი ყველაზე ფარული აზრებიც კი იცის ღმერთმა.

1920 წელს კაპუცინის მონასტერში გამოჩნდა კაცი, რომ პადრე პიოს ესაუბრა, ის ნამდვილად არ არის მონანიება, როგორც ბევრი სხვა პატიების საძიებლად, პირიქით, ყველაფერზე ფიქრობს, გარდა პატიებისა. განკაცებული კრიმინალების ბანდას მიეკუთვნება, ამ კაცმა მტკიცედ გადაწყვიტა, თავი დაეღწია ცოლისაგან, რომ კვლავ გათხოვილიყო. მას სურს მოკლას იგი და ამავე დროს მიიღოს უდავო ალიბი. მან იცის, რომ მისი ცოლი ერთგულ ძმაკაცს ეძღვნება, რომელიც გარგანოს პატარა სოფელში ცხოვრობს, მას იქ არავინ იცნობს და მარტივად ასრულებს მის მკვლელურ გეგმას.

ერთ მშვენიერ დღეს ეს კაცი არწმუნებს ცოლს, რომ საბაბი დატოვოს. როდესაც ისინი პულიაში ჩავიდნენ, იგი მას ეწვევა იმ პერსონაჟის მონახულების შესახებ, რომელზეც იმდენი ლაპარაკობენ. ის ცოლს სოფლის გარეთ მდებარე პანსიონში ათავსებს და მარტოდმარტო მიდის მონასტერში, რომ შეაგროვოს მისთვის აღსარების წიგნი, როდესაც ის მიდის იმ ძმაკაცთან, რომელიც სოფელში გამოჩნდება ალიბის ასაშენებლად. მოძებნეთ ტავერნა და შეხვდით რამდენიმე პატრონს, რომლებიც მათ სვამენ და თამაშობენ ბარათების თამაშს. შემდეგ საბაბი რომ დაეტოვებინა, ის წავიდოდა და ცოლს მოკლავდა მხოლოდ აღსარების გამო. მონასტრის ირგვლივ ღია სოფელია და საღამოს ბინდიდან ვერავინ ვერაფერს შეამჩნევს, მით უმეტეს ვინ დაკრძალავს გვამს. შემდეგ, როდესაც იგი დაბრუნდა, ის გააგრძელებდა გართობას თანაგუნდელებთან და შემდეგ ისევ დატოვებდა, მარტო, ჩამოსვლისთანავე.

გეგმა შესანიშნავია, მაგრამ მან არ გაითვალისწინა ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ: სანამ მკვლელობას გეგმავს, ვინმე მის აზრებს უსმენს. მონასტერში ჩასვლისთანავე ხედავს პადრე პიოს, რომელიც ზოგიერთ სოფელში აღიარებს, იმპულსის მსხვერპლს, რომელსაც ვერც კი შეძლებს, ის მალე მუხლებზე დაეშვება მამაკაცის აღმსარებლობის ძირში. მას ჯვრის ნიშანიც კი არ აქვს დასრულებული, როდესაც აღმსარებლიდან წარმოუდგენელი ყვირილი გამოდის: ”წადი! ქუჩა! ქუჩა! არ იცით, რომ ღმერთის მიერ აკრძალულია ხელების სისხლით მკვდარი შეღებვა? Გადი გარეთ! Გადი გარეთ!" - შემდეგ მკლავში წავლილი კაპუჩინო ამთავრებს მის გაძევებას. ადამიანი შეძრწუნებულია, დაუჯერებელი, შეშფოთებულია. იმის შეგრძნებამ, რომ იგი შეშინებული გაეშურა სოფლისკენ, სადაც ლოდის ძირში ჩავარდნილი, ტალახში სახე ჩასმული, საბოლოოდ გააცნობიერა თავისი ცოდვის ცხოვრების საშინელება. ერთ წუთში იგი ხედავს მთელ თავის არსებობას და სულის სატანჯველი ტანჯვის ფონზე, მას კარგად ესმის მისი აბერტული ბოროტება.

გულის სიღრმეში ტანჯული, იგი ეკლესიაში ბრუნდება და პადრე პიოს სთხოვს, სინამდვილეში აღიაროს იგი. მამამისი მას ანიჭებს მას და ამჯერად, უსაზღვრო სიტკბოებით ელაპარაკება ისე, თითქოს ყოველთვის იცნობდა მას. მართლაც, რომ დაეხმაროს მას, რომ არაფერი დაივიწყოს ამ დაშლილი ცხოვრებიდან, ის ჩამოთვლის ყველაფერს წამიდან მომენტში, ცოდვას ცოდვის შემდეგ, დანაშაულს დანაშაულის შემდეგ ყველა დეტალში. ის მიდის ბოლო განზრახ ცილისწამებამდე, ანუ მისი თანამოძმის მკვლელობის მკვლელობაზე. კაცს ესმის უქსორიციდის შესახებ, რომელიც მხოლოდ მან გააჩინა გონებაში და რომ არავინ იცოდა, სინდისის გარდა. ძალაგამოცლილი, მაგრამ საბოლოოდ თავისუფალი, ის თავს უსწორებს ძმაკაცის ფეხებს და თავმდაბლად პატიებას ითხოვს. მაგრამ ეს ყველაფერი არ არის. აღიარების ბოლოს, როდესაც იგი შვებულებას იღებდა, წამოდგომის აქტი გააკეთა, პადრე პიომ მას თავისთან მოუწოდა და უთხრა: „შენ გინდოდა შვილების ყოლა, არა? - ვაიმე ამ წმინდანმაც იცის ეს! - "აბა, ღმერთს აღარ შეურაცხყოფ და ბავშვი შენ გააჩენს!". ეს კაცი პადრე პიოში დაბრუნდება ერთი წლის შემდეგ ზუსტად იმავე დღეს, სრულიად მოქცეული და იმავე ცოლისგან შვილის მამა, რომლის მოკვლაც სურდა.