სასიკვდილო ცოდვა: რა უნდა იცოდეთ და რატომ არ უნდა გამოტოვოთ იგი

სასიკვდილო ცოდვა არის ნებისმიერი ქმედება, დანაშაული, მიჯაჭვულობა ან დანაშაული ღმერთისა და გონების მიმართ, ჩადენილი ცნობიერებით და განზრახვით. სასიკვდილო ცოდვის მაგალითებად შეიძლება ჩაითვალოს მკვლელობა, სექსუალური უზნეობა, ქურდობა, აგრეთვე ზოგიერთი ცოდვა, რომელიც მცირედ მიიჩნევა, მაგრამ ჩადენილია მათი ბოროტების სრული ცოდნით, როგორიცაა ვნების, ჭირვეულის, სიხარბის, სიზარმაცის, ბრაზის, ეჭვიანობის და სიამაყის ცოდვები.

კათოლიკური კატეხიზმო განმარტავს, რომ ”სასიკვდილო ცოდვა არის ადამიანის თავისუფლების რადიკალური შესაძლებლობა, ისევე როგორც თვით სიყვარული. ეს იწვევს ქველმოქმედების დაკარგვას და განწმენდის მადლის, ანუ მადლის მდგომარეობის ჩამორთმევას. თუ არ გამოისყიდა ღვთის მონანიება და პატიება, ეს გამოიწვევს ქრისტეს სამეფოდან გარიცხვას და ჯოჯოხეთის მარადიულ სიკვდილს, რადგან ჩვენს თავისუფლებას აქვს სამუდამოდ არჩევანის გაკეთების ძალა, უკან დაბრუნების გარეშე. ამასთან, მართალია, შეგვიძლია ვიმსჯელოთ, რომ მოქმედება თავისთავად მძიმე დანაშაულია, მაგრამ ადამიანთა განაჩენი ღვთის სამართლიანობასა და წყალობას უნდა მივანდოთ ”. (კათოლიკური კატეხიზმი # 1427)

ადამიანი, რომელიც მოკვდება სასიკვდილო ცოდვაში, მარადიულად განეშორება ღმერთს და ზეციერ საზოგადოებას. ისინი მარადისობას ჯოჯოხეთში გაატარებენ, რაც კათოლიკური კატეხიზმის ტერმინების განმარტებით არის ”საბოლოო თვითგამორიცხვის მდგომარეობა ღმერთთან ურთიერთობისგან და ნეტარი. განკუთვნილია მათთვის, ვინც საკუთარი თავისუფალი არჩევნით უარს ამბობს ირწმუნოს და ცოდვისგან მოექცეს, თუნდაც სიცოცხლის ბოლოს.

ცოცხლებისთვის საბედნიეროდ, ყველა ცოდვა, იქნება ეს მომაკვდინებელი თუ ვენური, შეიძლება მიეტევოს, თუ ადამიანი ნამდვილად სინანულია, ინანიებს და აკეთებს ყველაფერს, რაც შენდობისთვის არის საჭირო. სინანულისა და შერიგების საიდუმლო ნათლისთვის თავისუფლებისა და მოქცევის საიდუმლოებაა, ვინც სასიკვდილო ცოდვას სჩადის, საიდუმლო აღსარებაში კი ვენური ცოდვის აღიარება მეტად რეკომენდებული პრაქტიკაა. (კატეხიზმო # 1427-1429).