დღევანდელი მედიტაცია: რას მივცემთ უფლის სანაცვლოდ ყველაფერს, რაც მან მოგვცა?

რომელ ენას შეუძლია სათანადო ყურადღება მიაქციოს ღვთის ძღვენს? სინამდვილეში, მათი რაოდენობა იმდენად დიდია, რომ ყოველგვარ სიას გაურბის. მაშასადამე, მათი სიდიადე ისეთი და ისეთია, რომ თუნდაც ერთმა მათგანმა სტიმული უნდა მოგვცეს, უსასრულოდ მადლობა გადავუხადოთ დონორს.
მაგრამ არის სიკეთე, რომელსაც, რომც გვინდოდეს, ჩუმად ვერანაირად ვერ გადავცდით. ფაქტობრივად, ჯანსაღი გონებით დაჯილდოებულმა და ასახვის უნარის მქონე ადამიანმა არ შეიძლება არ თქვას რაიმე სიტყვა, თუნდაც მოვალეობაზე ბევრად დაბალი, გამორჩეული ღვთაებრივი სარგებლობის შესახებ, რომელიც ჩვენ ვაპირებთ გავიხსენოთ.
ღმერთმა შექმნა ადამიანი მის ხატად და მსგავსებად. მან მიაწოდა მას ინტელექტი და გონიერება დედამიწაზე არსებული ყველა სხვა ცოცხალი არსებისგან განსხვავებით. ამან მას შესაძლებლობა მისცა აღფრთოვანებულიყო მიწიერი სამოთხის საოცარი სილამაზით. და ბოლოს მან გახადა იგი სუვერენული სამყაროს ყველაფერზე. გველის მოტყუების, ცოდვით დაცემის შემდეგ, ცოდვის გამო, სიკვდილსა და გასაჭირში, მან არ მიატოვა არსება თავის ბედს. ამის ნაცვლად, მან მისცა მას კანონი, რომ დაეხმარა მას, ანგელოზებმა მისი დაცვა და დაცვა და გაგზავნა წინასწარმეტყველები მანკიერებების გამოსასწორებლად და სათნოების სწავლებისთვის. დასჯის მუქარით მან ჩაახშო და მოსპო ბოროტების იმპულსურობა. დაპირებებით ასტიმულირებდა სიკეთის სისწრაფეს. არცთუ იშვიათად ის წინასწარ აჩვენებდა ამა თუ იმ ადამიანში კარგი თუ ცუდი ცხოვრების საბოლოო ბედს. ის არ იყო უინტერესო ადამიანის მიმართ მაშინაც კი, როცა ჯიუტად აგრძელებდა თავის ურჩობას. არა, თავისი სიკეთით უფალმა არ დაგვტოვა თუნდაც იმ სისულელეებისა და თავხედობის გამო, რაც ჩვენ გამოვიჩინეთ იმ პატივისცემის ზიზღით, რომელიც მან შემოგვთავაზა და მისი სიყვარულის გათელვაში, როგორც კეთილისმყოფელი. მართლაც, მან დაგვიბრუნდა სიკვდილიდან და აღგვიდგინა ახალი სიცოცხლე ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს მეშვეობით.
ამ დროს კიდევ უფრო დიდ აღფრთოვანებას იწვევს ის, თუ როგორ კეთდებოდა სარგებლობა: „მიუხედავად იმისა, რომ იგი ღვთაებრივი ბუნებით იყო, ღმერთთან თანასწორობას არ თვლიდა ეჭვიან საგანძურად, არამედ დაიცალა, მსახურის მდგომარეობა მიიღო“ (ფილიპ. 2, 6-7). გარდა ამისა, მან აიღო ჩვენი ტანჯვა და აიღო ჩვენი ტკივილები, ის დაარტყა ჩვენთვის, რათა განვკურნებოდით მისი ჭრილობებით (იხ. ეს 53, 4-5) და ასევე გამოგვისყიდა წყევლისგან და თავად გახდა წყევლა. ჩვენი გულისთვის (იხ. გალ 3, 13) და წავიდა უკიდურესად სამარცხვინო სიკვდილამდე, რათა დაგვაბრუნოს დიდებული ცხოვრება.
ის არ იყო კმაყოფილი იმით, რომ სიკვდილიდან სიცოცხლეში დაგვაბრუნა, არამედ საკუთარი ღვთაებრიობის მონაწილენიც გვქონდა და გვამზადებს მარადიულ დიდებას, რომელიც აღემატება ნებისმიერ ადამიანურ შეფასებას სიდიადით.
მაშ, რა შეგვიძლია მივცეთ უფალს ყველაფრისთვის, რაც მან მოგვცა? (იხ. ფს. 115, 12). ის იმდენად კარგია, რომ სამაგიეროს არც კი მოითხოვს: სამაგიეროდ, ბედნიერია, რომ მას ჩვენი სიყვარულით ვუპასუხებთ.
როცა ამ ყველაფერზე ვფიქრობ, ვრჩები შეშინებული და შეძრწუნებული იმის შიშით, რომ ჩემი გულმოდგინების ან წვრილმანი საზრუნავის გამო თავს დავიუსტებ ღვთის სიყვარულში და ქრისტეს სირცხვილისა და შერცხვენის წყაროც კი გავხდები.