16 იანვრის დღის წმინდა: სან – ბერარდოს ისტორია და მისი თანმხლები პირები
(დ. 16 წლის 1220 იანვარი)
სახარების ქადაგება ხშირად საშიში საქმეა. სამშობლოდან წასვლა და ახალ კულტურებთან, მთავრობებთან და ენებთან შეგუება საკმაოდ რთულია; მაგრამ წამება მოიცავს ყველა სხვა მსხვერპლს.
1219 წელს, წმინდა ფრენსის კურთხევით, ბერარდომ იტალია დატოვა პეტრესთან, ადიუტესთან, აკურსთან, ოდოსთან და ვიტალისთან ერთად მაროკოში საქადაგებლად. ესპანეთში მოგზაურობის დროს ვიტალისი ავად გახდა და სხვა ძმაკაცებს უბრძანა მისიის გაგრძელება მის გარეშე.
ისინი ცდილობდნენ ქადაგებას სევილიაში, შემდეგ მუსლიმთა ხელში, მაგრამ ისინი არ მოქცეულან. ისინი მაროკოში წავიდნენ, სადაც ბაზარში ქადაგებდნენ. ფრიდები დაუყოვნებლივ დააპატიმრეს და ქვეყნის დატოვება დაავალეს; მათ უარი თქვეს. როდესაც მათ განაახლეს ქადაგება, გაბრაზებულმა სულთანმა ბრძანა სიკვდილით დასჯა. მას შემდეგ, რაც ძალადობრივი ცემა გადაიტანეს და სხვადასხვა ქრთამზე უარი თქვეს იესო ქრისტესადმი რწმენაზე უარის თქმის შესახებ, 16 წლის 1220 იანვარს თავის თავს სულთანმა თავი მოჰკვეთა მეფისთავებს.
ესენი იყვნენ პირველი ფრანცისკელი წამებული. როდესაც ფრენსისმა შეიტყო მათი სიკვდილის შესახებ, მან წამოიძახა: "ახლა შემიძლია ნამდვილად ვთქვა, რომ ხუთი მცირეწლოვანი ფრიორი მყავს!" მათი სიწმინდეები პორტუგალიაში ჩამოიტანეს, სადაც მათ ახალგაზრდა ავგუსტინელი კანონიკოსი ფრანცისკანელებს შეუერთდა და შემდეგ წელს მაროკოში გაემგზავრა. ეს ახალგაზრდა იყო ანტონიო და პადოვა. ეს ხუთი მოწამე წმინდანად შერაცხეს 1481 წელს.
ანარეკლი
ბერარდისა და მისი თანმხლებების გარდაცვალებამ ანტონი პადუასა და სხვათა მისიონერული მოწოდება გამოიწვია. ბევრი, ბევრი ფრანცისკელი იყო, ვინც ფრანცისკის გამოწვევას უპასუხა. სახარების გამოცხადებამ შეიძლება საბედისწერო აღმოჩნდეს, მაგრამ ამან ხელი არ შეუშალა ფრანცისკანელ ქალებსა და მამაკაცებს, რომლებიც დღესაც სიცოცხლის საფრთხეში მონაწილეობენ მსოფლიოს მრავალ ქვეყანაში.