ბოლო მესიჯი Giampilieri– სთვის

იესოს შეტყობინება, 29.

როგორ ფიქრობ, რას ვხვდები დღეს ზოგადად რელიგიურ თემებში და ჩემთვის ნაკურთხი ყველა სულით? ამდენ მათგანში მხოლოდ არეულობა და სამყაროს სულია. და მაინც უდიდესი სულისკვეთებით, რელიგიური კურთხევის დღეს ისინი დაემშვიდობნენ მსოფლიოს ხმებს, საზეიმოდ დაპირდნენ, რომ მოსმენა არ სურდათ, მაგრამ ჩემი ხმა.
ჩემო შვილებო, მაგრამ თუ სამყარო ლაპარაკობს თავისი აურზაურით, თავისი ცრუ სიხარულით, თავისი მოტყუებით, აუცილებელია, რომ გავჩუმდე. ასეც მოვიქეცი. ნელ-ნელა ჩემი გამოსახულება იშლება დედამიწის ზურგიდან და ადამიანის გულიდან, რომ მოაგვაროს სხვა, რომელიც მე შემცვლის. ძალიან ბევრია ნაკურთხი სული, რომლებიც ატარებენ რელიგიურ ჩვევას და აქვთ სამყაროს სული.

ჩემმა შვილებმა, ყველამ მიმიტოვეს, რადგან შეძრწუნებულები იყვნენ. ორი ან სამი ერთგული სული, რომლებიც ცრემლით დაფარული თვალებით მიყურებენ, დედაჩემი, მოწაფე, რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა და მაგდალინელი. მაგრამ სად არიან სხვები? სად არის პეტრე, კლდე, რომლის წინააღმდეგაც ქარიშხლები გადაიშლება? სად არის ჩემი ახალშობილი ეკლესია, რომელიც რამდენიმე წუთში გამოვა ჩემი გულის ვერმილიონის ჭრილობისგან, რომლის გახსნას აპირებს ჯარისკაცი? ის გამოჩნდება ცათა ულამაზესი ყვავილი, სიყვარულით ჩაფიქრებული და საზრდოობს ჩემი სხეულითა და ჩემი სისხლით, რომელიც განაგრძობს სისხლის დაღვრას დროის ბოლომდე.
ჩემმა შვილებმა, ჩემი ეკლესიაც კი აღარ იცის ჩემი ყოფნის შესახებ, რადგან თუ იგი შეამჩნევდა, ყველაფერი ასე არ წავა. არც მათ იციან, ვინც თავისი მარადიული მღვდლობის ძალით მაიძულებს ზეციდან ჩამოვდივარ. მე ნამდვილად არ ვარ მარადიული უარყოფილი, მარადიული გაუგებარი? ჩემს მღვდლებს, რომლებსაც სიამოვნების თასი უჭირავთ ხელში და არ უგულებელყოფენ ყოველი ბოლო წვეთის დალევას, არ ესმოდათ, რომ ჩემი სახარების შეცვლა შეუძლებელია. ეს არ იყო ის, რაც მსურდა. ილოცე ჩემი ეკლესიისთვის, რადგან ბევრი სული დაიკარგა.
ახლა მე გილოცავ მამის და ძის და სულიწმიდის სახელით.