დღევანდელი სახარება 29 წლის 2020 თებერვალი კომენტარით

იესო ქრისტეს სახარებიდან, ლუკა 5,27-32.
ამ დროს იესომ დაინახა საგადასახადო შემგროვებელი, სახელად ლევი, რომელიც იჯდა საგადასახადო ოფისში და უთხრა მას: "გამომყევით!"
მან, ყველაფერი დატოვა, ადგა და გაჰყვა მას.
შემდეგ ლევიმ მის სახლში დიდი ბანკეტი მოამზადა. სუფრასთან შემსწავლელი ხალხი იყო და მათთან სხვა ხალხი იჯდა.
ფარისეველებმა და მათმა მწიგნობრებმა დაიყვირეს და უთხრეს თავის მოწაფეებს: "რატომ ჭამთ და სვამთ საგადასახადო შემგროვებლებსა და ცოდვილთ?"
იესომ უპასუხა: «ჯანმრთელი არ არის ის, ვინც ექიმს სჭირდება, არამედ ავადმყოფი;
მე არ მივსულვარ მართალთა მოსაძიებლად, არამედ ცოდვილნი, რომ მოვიქცე ”.

ნორვიჩის ჯულიანა (1342-1430 სს.)
ინგლისური recluse

ღვთაებრივი სიყვარულის გამოცხადებები, თავი. 51-52
"მე მოვედი დარეკვა ... ცოდვილთა გარდაქმნა"
ღმერთმა დამანახვა ჯენტლმენი, რომელიც იჯდა საზეიმოდ მშვიდობისა და დასვენების დროს; ნაზად გაუგზავნა მსახური თავისი ნების შესასრულებლად. მსახური საჩქაროდ გაქცევდა სიყვარულს; მაგრამ, აქ ის კლდეში ჩავარდა და მძიმედ დაშავდა. (...) მსახური ღმერთმა მიჩვენა ადამის დაცემის შედეგად გამოწვეული ბოროტება და სიბრმავე; და იგივე მსახური ღვთის ძის სიბრძნე და სიკეთე. უფალმა ღმერთმა მიჩვენა თავისი თანაგრძნობა და სამწუხაროა ადამის უბედურების გამო, და იმავე უფალში ძალიან მაღალი კეთილშობილება და უსაზღვრო დიდება, რომლის მიმართაც კაცობრიობა ამაღლებულია ღვთის ძის ვნებებითა და სიკვდილით. ამიტომაცაა, რომ ჩვენი უფალი ძალიან კმაყოფილია საკუთარი დაცემით [ამ სამყაროში მისი ვნებებით], იმის გამო, რომ კაცობრიობის მიაღწევს ბედნიერებასა და სისავსეს, რომელიც მიაღწევს კაცობრიობას, რაც მას ჭარბობს. რა გვექნებოდა, თუ ადამს არ დაეცა. (...)

ამიტომ ჩვენ მწუხარების მიზეზი არ გვაქვს, რადგან ჩვენმა ცოდვამ გამოიწვია ქრისტეს ტანჯვა და არც სიხარულის მიზეზი, რადგან სწორედ მისმა უსაზღვრო სიყვარულმა განაპირობა ის ტანჯვა. (…) თუ მოხდა, რომ სიბრმავედან ან სისუსტიდან გამოვარდით, მოდით, მაშინვე ავდგეთ მადლის ტკბილ შეხებაზე. მოდით, გამოსწორდეს მთელი ჩვენი კეთილი ნებით, წმინდა ეკლესიის სწავლების შესაბამისად, ცოდვის სიმძიმის შესაბამისად. ჩვენ სიყვარულით მივდივართ ღმერთთან; მოდით, არასდროს ვიყოთ სასოწარკვეთილი, მაგრამ არც ჩვენ ვართ ძალიან დაუფიქრებლები, თითქოს დაცემას მნიშვნელობა არ აქვს. ჩვენ გულწრფელად ვაცნობიერებთ ჩვენს სისუსტეს, რადგან ვიცით, რომ ერთი წუთით ვერც გავდგებოდით, თუკი ღვთის მადლი არ გვექნებოდა. (...)

მართალია, ჩვენს უფალს სურს, რომ ჩვენ დავადანაშაულოთ ​​და ჭეშმარიტად ვაღიაროთ ჩვენი დაცემა და ყველა ის ბოროტება, რასაც შემდეგ მოჰყვება, იმის ცოდნა, რომ ვერასდროს შეგვიძლია მისი გამოსწორება. ამავე დროს, მას სურს, რომ ჩვენ გულწრფელად და ჭეშმარიტად ვაღიაროთ მარადიული სიყვარული, რომელიც მას აქვს ჩვენთვის და მისი წყალობის სიუხვე. როგორც მისი მადლით, ორივე ხედავს და აღიარებს, ეს არის თავმდაბალი აღიარება, რომელსაც ჩვენი უფალი ელოდება ჩვენგან და რომელიც არის მისი ნამუშევარი ჩვენს სულში.