ვიჯა მეჯგორჯე: ჩვენი ლედი ეკლესიის რექტორში გამოჩნდა

ჯანკო: ვიკა, თუ გახსოვთ, უკვე ორ-სამჯერ ვისაუბრეთ, რაზეც მადონა რექტორაში გამოჩნდა.
ვიკა: დიახ, ჩვენ ვისაუბრეთ ამაზე.
ჯანკო: ჩვენ ნამდვილად არ შევთანხმდით. გვინდა ახლა ყველაფრის გარკვევა?
ვიკა: კი, თუ შეგვიძლია.
ჯანკო: კარგი. უპირველეს ყოვლისა, შეეცადეთ დაიმახსოვროთ ეს: თქვენ ჩემზე უკეთ იცით, რომ თავიდან სიძნელეები შეგიქმნათ, არ გაძლევდნენ უფლებას პოდბრდოში ღვთისმშობლის შესახვედრად წასულიყავი.
ვიკა: მე შენზე უკეთ ვიცი.
ჯანკო: კარგი. მინდა გაიხსენო ის დღე, როცა პირველი გამოჩენის შემდეგ, სწორედ გამოჩენის დრომდე მოვიდა პოლიცია შენს მოსაძებნად. მარიამმა მითხრა, რომ ერთ-ერთმა დამ გააფრთხილა, შემდეგ თქვენც გაგაფრთხილეთ, სადმე დაიმალეთო.
ვიკა: მახსოვს; საჩქაროდ შევიკრიბეთ და ქვეყნიდან გავიქეცით.
ჯანკო: რატომ გაიქეცი? იქნებ ისინი არაფერს გაგიკეთებდნენ.
ვიკა: იცი, ძვირფასო მამაო, რას ამბობენ: ერთხელ ვინ დაიწვა... შეგვეშინდა და გავიქეცით.
ჯანკო: სად წახვედი?
ვიკა: არ ვიცოდით სად შეგვეფარებინა. ეკლესიაში წავედით დასამალად. მივედით იქ მინდვრებითა და ვენახებით, არ გვინახავს. ეკლესიასთან მივედით, მაგრამ ის დაკეტილი იყო.
ჯანკო: მაშ რა?
ვიკა: ვიფიქრეთ: ღმერთო ჩემო, სად წავიდეთ? საბედნიეროდ ეკლესიაში იყო ბერი; ის ლოცულობდა. მოგვიანებით მან გვითხრა, რომ ეკლესიაში მოესმა ხმა, რომელიც ეუბნებოდა: წადი და გადაარჩინე ბიჭები! კარი გააღო და გარეთ გავიდა. მაშინვე წიწილებივით შემოვეხვიეთ და ეკლესიაში დამალვა ვთხოვეთ. (ამ დრომდე წინააღმდეგი იყო მამა ჯოზო, მრევლის მღვდელი. ამ დროიდან იგი კეთილგანწყობილი გახდა).
ჯანკო: რაც შეეხება მას?
ვიკა: მან სასწრაფოდ მიგვიყვანა რექტორაში. მან შეგვიყვანა პატარა ოთახში, ფრა ვესელკოს ოთახში, დაგვიკეტა და გავიდა.
ჯანკო: და შენ?
ვიკა: ცოტა შევიკრიბეთ. მერე ის მღვდელი დაგვიბრუნდა ორ მონაზონთან ერთად. გვანუგეშებდნენ, რომ არ გვეშინოდესო.
ჯანკო: მაშ?
ვიკა: ჩვენ დავიწყეთ ლოცვა; რამდენიმე წუთის შემდეგ ღვთისმშობელი ჩვენ შორის მოვიდა. ძალიან ბედნიერი იყო. ჩვენთან ერთად ლოცულობდა და მღეროდა; გვითხრა, არაფრის არ გვეშინოდეს და ყველაფერს წინააღმდეგობას გავუწევდით. მოგვესალმა და წავიდა.
ჯანკო: თავს უკეთ გრძნობდი?
ვიკა: ნამდვილად უკეთესი. ჩვენ ისევ ვღელავდით; რომ გვპოვონ, რას გვიზამენ?
ჯანკო: მაშ გამოგჩნდა ღვთისმშობელი?
ვიკა: უკვე გითხარი.
ჯანკო: და ხალხი, საწყალი, რას აკეთებდნენ?
ვიკა: რა შეეძლო? ხალხიც ლოცულობდა. ისინი ყველა წუხდნენ; ამბობდნენ, რომ წაგვიყვანეს და ციხეში ჩაგვსვეს. ყველაფერი ითქვა; იცი როგორები არიან ადამიანები, ამბობენ ყველაფერს რაც მათ თავში გადადის.
ჯანკო: ღვთისმშობელი სხვა დროს ხომ არ გამოგიჩნდა იმ ადგილას?
ვიკა: დიახ, რამდენჯერმე.
ჯანკო: სახლში როდის მოხვედი?
ვიკა: როცა დაბნელდა, დაახლოებით საღამოს 22 საათზე.
ჯანკო: ქუჩაში ვინმე შეგხვდათ? ხალხი თუ პოლიცია.
ვიკა: არცერთი. გზად კი არა, სოფლით დავბრუნდით.
ჯანკო: სახლში რომ მიხვედი, მშობლებმა რა გითხრეს?
ვიკა: იცი როგორ არის; ისინი წუხდნენ. მერე ყველაფერი ვუთხარით.
ჯანკო: კარგი. როგორ მოხდა, რომ ერთხელ ჯიუტად განაცხადე, რომ ღვთისმშობელი არასოდეს გამოჩენილა იქ რექტორანში და რომ ის იქ არასოდეს გამოჩნდება?
ვიკა: მე ასე ვარ: ერთ რამეზე ვფიქრობ და დანარჩენი მავიწყდება. ღვთისმშობელმა ერთხელ გვითხრა, რომ ის არასოდეს გამოჩნდებოდა გარკვეულ ოთახში. ერთხელ სწორედ იქ დავიწყეთ ლოცვა, იმ იმედით, რომ მოვიდოდა. სამაგიეროდ, არაფერი. ვლოცულობდით, ვლოცულობდით და ის არ მოვიდა. ისევ დავიწყეთ ლოცვა და არაფერი. [ამ ოთახში ჯაშუშური მიკროფონები იყო დამალული]. Ისე?
ვიკა: ასე რომ, ჩვენ წავედით ოთახში, სადაც ის ახლა ჩანს. დავიწყეთ ლოცვა...
ჯანკო: და მადონა არ მოვიდა?
ვიკა: მოიცადე ცოტა. ის მაშინვე მოვიდა, როგორც კი ლოცვა დავიწყეთ.
ჯანკო: რამე გითხრა?
ვიკა: მან გვითხრა, რატომ არ მოვიდა იმ ოთახში და რომ იქ არასდროს მოვა.
ჯანკო: ჰკითხე რატომ?
ვიკა: რა თქმა უნდა, ჩვენ მას ვთხოვეთ!
ჯანკო: და ის?
ვიკა: მან თავისი მიზეზები გვითხრა. კიდევ რა უნდა გაეკეთებინა?
ჯანკო: შეიძლება ეს მიზეზებიც ვიცოდეთ?
ვიკა: თქვენ მათ იცნობთ; Მე შენ გითხარი. ასე რომ თავი დავანებოთ.
ჯანკო: კარგი. მთავარია, ერთმანეთს გავუგოთ. ასე რომ, შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ ღვთისმშობელი რექტორაშიც გამოჩნდა.
ვიკა: კი, გითხარი, თუნდაც ეს ყველაფერი არ იყოს. 1982 წლის დასაწყისში ეკლესიაში გადასვლამდე არაერთხელ გამოცხადდა რექტორაში. ხანდახან იმ პერიოდში სატრაპეზოშიც ჩნდებოდა.
ჯანკო: რატომ ზუსტად სატრაპეზოში?
ვიკა: აი. ერთხელ იმ პერიოდში ჩვენთან იყო GIas Koncila-ს ერთ-ერთი რედაქტორი. ["La Voce del Concilio", რომელიც იბეჭდება ზაგრებში, არის ყველაზე გავრცელებული კათოლიკური გაზეთი იუგოსლავიაში]. იქ ჩვენ მას ვესაუბრეთ. გამოჩენის დროს მან გვთხოვა, რომ იქ გავჩერებულიყავით სალოცავად.
ჯანკო: და შენ?
ვიკა: დავიწყეთ ლოცვა და ღვთისმშობელი მოვიდა.
ჯანკო: რა გააკეთე მაშინ?
ვიკა: როგორც ყოველთვის. ვლოცულობდით, ვიმღერეთ, რაღაცეები ვკითხეთ.
ჯანკო: და რას აკეთებდა სარედაქციო რეპორტიორი?
ვიკა: არ ვიცი; მე მჯერა, რომ მან ილოცა.
ჯანკო: დასრულდა ასე?
ვიკა: დიახ, იმ საღამოსთვის. მაგრამ იგივე განმეორდა კიდევ სამი საღამო.
ჯანკო: ღვთისმშობელი ყოველთვის მოდიოდა?
ვიკა: ყოველ ღამე. იმ რედაქტორმა ერთხელ გამოგვცადა.
ჯანკო: რაზე იყო საქმე, თუ საიდუმლო არ არის? არანაირი საიდუმლო. მან გვითხრა, რომ ვცადოთ, თუ დავინახეთ ღვთისმშობელი დახუჭული თვალებით.
ჯანკო: და შენ?
ვიკა: ვცადე იმიტომ, რომ მეც მაინტერესებდა ცოდნა. იგივე იყო: მადონა ერთნაირად დავინახე.
ჯანკო: მიხარია, რომ ეს გახსოვს. ძალიან მინდოდა მეკითხა.
ვიკა: მეც რაღაცის ღირსი ვარ...
ჯანკო: გმადლობთ. ბევრი რამ იცი. ასე რომ, ჩვენც ნათლად განვაცხადეთ.