Құдай бізге түсінде айтқан кезде
Құдай сенімен түсінде сөйлескен кез болды ма?
Мен мұны ешқашан өз күшіммен сынап көрген емеспін, бірақ мен оны үнемі таңдап аламын. Бүгінгі қонақ блогер сияқты, Патриция Смолл, жазушы және көптеген блогтардың тұрақты қатысушысы. Оның «Жұмбақ жолдар» журналынан жұбататын және емдейтін су ұңғысы туралы армандағаны есіңізде болар.
Патрисия бұл Құдайдан тек түсінде жұбаныш тапқан жалғыз уақыт емес еді.
Міне, оның тарихы ...
«Маған керегі - сенің қолың берген, сенің адалдығың зор, Ием маған». Құдайдың маған деген адалдығына көз жүгіртіп, мен бұл сөздерді алғыс дұғасы ретінде қанша рет айттым.
Мен 34 жасымда және жақында өзімді ажырасқан кезімдегідей болдым. Қаржылық жағдайды басынан бастап, менің қаншалықты балалар қалайтынымды түсінуім керек. Мен қорқып, Құдайдан көмек пен жұбаныш сұрадым, содан кейін армандар келді.
Біріншісі түн ортасында келді және таң қаларлықтай болды, мен бірден ояндым. Түсімде төсегімнің дәл үстінде жартылай кемпірқосақты көрдім. «Ол қай жақтан?» Мен басымды жастыққа қайта салмай тұрып ойландым. Ұйқы мені тез басып озды, екінші түс сияқты. Бұл жолы доға өсіп, кемпірқосақтың жартысына тең болды. «Әлемде не бар?» Мен оянған кезде ойладым. «Раббым, бұл армандар нені білдіреді?»
Мен кемпірқосақтар Құдайдың уәделерінің символы бола алатындығын білдім және Құдай маған өз уәделерін жеке түрде айтқысы келетінін сездім. Бірақ ол не деді? “Мырза, егер менімен сөйлесіп жатсаңыз, маған тағы бір кемпірқосақ көрсетіңізші”, - деп дұға еттім. Егер белгі Құдайдан келсе, мен оны білетінімді білдім.
Екі күннен кейін менің 5 жасар жиенім Сюзанна ұйықтауға келді. Ол сезімтал және рухани бала болды. Біздің сүйікті уақытымыз - ұйықтар алдында әңгімелер оқып, содан кейін кешкі дұғаларымызды оқу. Ол бұл жолы мен сияқты асыға күтті. Сондықтан мен ұйықтар алдында оның ұйқыға дайындалудың орнына менің көркем шығармаларымның арасынан сыбырлап сөйлегенін естігенде таң қалдым.
«Мен акварельмен бояй аламын ба, Патрисия апай?» Ол менен сұрады.
- Ал, енді ұйықтайтын уақыт келді, - дедім мен ақырын. «Біз таңертең акварельмен бояй аламыз».
Таңертең ерте мені көркем материалдарымды зерттеп жатқан Сюзанна оятты. «Мен қазір акварель жасай аламын ба, Патрисия апай?» Ол айтты. Таңертең суық болды, мен тағы бір рет оның жылы төсегінен акварельмен бояну үшін шыққысы келетініне таң қалдым. - Әрине, жаным, - дедім мен. Мен ас үйде ұйқылы-ояу шалқып түсіп, оған қылқаламды батырып жіберсін деп бір кесе сумен қайттым.
Көп ұзамай, суыққа байланысты мен қайтадан төсекке жаттым. Мен оңай ұйықтап кете алар едім. Бірақ содан кейін мен Сюзаннаның тәтті кішкентай даусын естідім. - Сізге не істейтінімді білесіз бе, Триция апай? Ол айтты. «Мен сені кемпірқосақ етіп жасаймын, сені кемпірқосақтың астына қоямын».
Бұл болды. Мен күткен кемпірқосақ! Мен әкемнің дауысын таныдым, көзіме жас келді. Әсіресе, Сюзаннаның суретін көргенде.
Мен, үстімде алып кемпірқосақпен күлімсіреп, қолдарымды көкке көтердім. Құдайдың уәдесінің белгісі: ол мені ешқашан тастамайды, әрқашан менімен болады. Мен жалғыз емес екенімді.