Әулие Фаустина бізге рухани жұбаныш жоғалған кезде қалай әрекет ету керектігін айтады

Исаның соңынан ерген кезде біз әр істе үнемі жұбатып, жұбатуымыз керек деген ойдың тұзағына түсу оңай. Бұл рас? Иә және жоқ. Егер біз Құдайдың еркін әрдайым орындайтын болсақ және оны орындайтынымызды білетін болсақ, біздің жұбанышымыз үздіксіз болады. Алайда, Құдай сүйіспеншілікпен біздің жанымыздан барлық рухани жұбанышты алып тастайтын кездер болады. Біз Құдай өзімізді алыста сезініп, абдырап, тіпті қайғы мен үмітсіздік сезінуіміз мүмкін. Бірақ бұл сәттер - елестететін ең үлкен мейірімділік сәттері. Құдай алыста болып көрінгенде, біз әрдайым ар-ұжданымызды күнәнің нәтижесі емес екеніне көз жеткізуіміз керек. Ар-ұжданымыз таза болғаннан кейін, біз Құдайдың қатысуын жоғалтып, рухани жұбанышымызды жоғалтқанымызға қуануымыз керек. Неліктен?

Себебі бұл Алланың мейірімділігі, өйткені бізді сезімдерімізге қарамастан мойынсұнушылық пен қайырымдылыққа шақырады. Бізді бірден жұбаныш сезінбесе де, сүйіп, қызмет ету мүмкіндігі беріледі. Бұл біздің сүйіспеншілігімізді күшейтеді және бізді Құдайдың таза мейіріміне нық біріктіреді (No 68 күнделікке қараңыз). Көңіліңіз түсіп немесе қиналған кезде Құдайдан бас тарту азғыруы туралы ойлаңыз. Осы сәттерді сіз өзіңізге деген сүйіспеншілігіңіз болмаған кезде сыйлықтар мен сүйіспеншілік мүмкіндіктері ретінде қарастырыңыз. Бұл Мейірімділіктің мейірімділіктің ең таза түріне айналу мүмкіндігі.

Мырзалар, мен өзімді қалай сезінетініме қарамай, Сені және менің өміріме салған барлық адамдарды сүюді таңдаймын. Егер басқаларға деген сүйіспеншілік маған үлкен жұбаныш әкелсе, рахмет. Егер басқаларға деген сүйіспеншілік қиын, құрғақ және ауыр болса, мен сізге алғыс айтамын. Раббым, менің сүйіспеншілігімді өзіңнің илаһи мейіріміңнен гөрі шынайы түрде тазарт. Иса мен саған сенемін.