តើ "កុំសម្លាប់" អនុវត្តចំពោះឃាតកម្មទេ?

បញ្ញត្ដិទាំងដប់ប្រការចុះពីព្រះទៅកាន់ពួកយូដាដែលបានរំដោះនៅលើភ្នំស៊ីណាយបង្ហាញមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការរស់នៅក្នុងនាមជាប្រជាជនដ៏ទេវភាពដែលជាពន្លឺចែងចាំងនៅលើភ្នំសម្រាប់ពិភពលោកមើលឆ្ពោះទៅមុខនិងមើលឃើញផ្លូវរបស់ព្រះពិតតែមួយ។ ដប់ហើយបន្ទាប់មកបានពន្យល់បន្ថែមទៀតជាមួយនឹងច្បាប់លេវី។

ជារឿយៗមនុស្សគោរពច្បាប់ទាំងនេះហើយជឿជាក់ថាពួកគេងាយស្រួលធ្វើតាមឬថាពួកគេអាចត្រូវបានគេជ្រើសរើសនិងមិនអើពើក្នុងកាលៈទេសៈជាក់លាក់។ បញ្ញត្ដិទី ៦ គឺជាបញ្ញត្ដិមួយដែលមនុស្សមានអារម្មណ៍ថាពួកគេអាចចៀសវាងបានយ៉ាងងាយ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយព្រះបានផ្តល់អាទិភាពដល់ច្បាប់នេះជាច្បាប់មួយក្នុងចំណោមច្បាប់សំខាន់បំផុតទាំងដប់។

នៅពេលដែលព្រះមានបន្ទូលថា "អ្នកនឹងមិនសម្លាប់" នៅក្នុងនិក្ខមនំ ២០:១៣ គាត់មានន័យថាគ្មាននរណាម្នាក់អាចយកជីវិតអ្នកដទៃបានឡើយ។ ប៉ុន្ដែព្រះយេស៊ូបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាមនុស្សម្នាក់មិនគួរមានសេចក្ដីស្អប់គំនិតឃាតកម្មឬអារម្មណ៍អាក្រក់ចំពោះអ្នកជិតខាងឡើយ។

ហេតុអ្វីព្រះបានបញ្ជូនបញ្ញត្ដិទាំង ១០ យ៉ាង?

ក្រឹត្យទាំងដប់ប្រការជាគ្រឹះនៃច្បាប់ដែលអ៊ីស្រាអែលនឹងមានមូលដ្ឋាន។ ក្នុងនាមជាប្រជាជាតិមួយច្បាប់ទាំងនេះសំខាន់ណាស់ពីព្រោះអ៊ីស្រាអែលត្រូវបង្ហាញពិភពលោកអំពីផ្លូវនៃព្រះដ៏ពិត។ ព្រះគម្ពីរចែងថា«ព្រះអម្ចាស់រីករាយដោយព្រោះសេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់ដើម្បីពង្រីកក្រិត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ហើយ ធ្វើឲ្យ វារុងរឿង» (អេសាយ ៤១:២១) ។ គាត់បានជ្រើសរើសពង្រីកច្បាប់របស់គាត់តាមរយៈកូនចៅរបស់អ័ប្រាហាំអ៊ីសាកនិងយ៉ាកុប។

ព្រះក៏បានប្រគល់ក្រិត្យទាំង ១០ ប្រការដើម្បីកុំអោយមាននរណាម្នាក់ធ្វើពុតជាមនុស្សល្ងង់ខ្លៅចំពោះអំពើល្អនិងអាក្រក់។ ប៉ូលបានសរសេរទៅកាន់ក្រុមជំនុំកាឡាទីថា៖ «ឥឡូវយើងអាចឃើញច្បាស់ថាគ្មាននរណាម្នាក់បានសុចរិតនៅចំពោះព្រះដោយសារច្បាប់ទេពីព្រោះ«មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅដោយជំនឿ»។ ប៉ុន្តែក្រិត្យវិន័យមិនមែនជាសេចក្តីជំនឿទេផ្ទុយទៅវិញ He អ្នកណាដែលបង្កើតគេនឹងរស់នៅតាមគេ› » (កាឡាទី ៣: ១១-១២) ។

ច្បាប់បានបង្កើតស្តង់ដារដែលមិនអាចទៅរួចសម្រាប់មនុស្សមានបាបដោយបញ្ជាក់ពីតម្រូវការរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះ។ «ដូច្នេះគ្មានការផ្តន្ទាទោសណាមួយសំរាប់អ្នកដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវទេដ្បិតក្រិត្យវិន័យនៃព្រះវិញ្ញាណនៃជីវិតបានរំដោះអ្នកនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវពីក្រិត្យវិន័យនៃអំពើបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់» (រ៉ូម ៨: ១-២) ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជួយអ្នកទាំងឡាយណាដែលបានក្លាយជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឱ្យរីកចម្រើនដូចព្រះយេស៊ូនិងក្លាយជាមនុស្សសុចរិតជាងមុនតាមរយៈជីវិតរបស់ពួកគេ។

តើពាក្យបញ្ជានេះលេចចេញនៅទីណា?

មុនពេលពួកគេស្នាក់នៅក្នុងប្រទេសអេហ្ស៊ីបប្រជាជនដែលបានក្លាយជាប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលគឺជាអ្នកគង្វាលកុលសម្ព័ន្ធ។ ព្រះបាននាំពួកគេចេញពីប្រទេសអេហ្ស៊ីបដើម្បីធ្វើឱ្យពួកគេក្លាយជាប្រជាជាតិមួយដែលយកគំរូតាមវិន័យនិងមាគ៌ានិង "... នគរដែលមានបូជាចារ្យនិងជាប្រជាជាតិបរិសុទ្ធ" (និក្ខមនំ ១៩: ៦ ខ) ។ នៅពេលពួកគេប្រមូលផ្តុំគ្នានៅលើភ្នំស៊ីណាយព្រះបានចុះមកលើភ្នំហើយអោយលោកម៉ូសេមានមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃក្រឹត្យវិន័យដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រូវរស់នៅដោយមានរូបចម្លាក់ដប់ដំបូងត្រូវបានឆ្លាក់ដោយថ្មដោយម្រាមដៃរបស់ព្រះ។

កាលដែលព្រះបានបង្កើតច្បាប់ថែមទៀតនៅលើភ្នំស៊ីណាយមានតែ ១០ ច្បាប់ដំបូងទេដែលត្រូវបានសរសេរជាថ្ម។ ការផ្តោតអារម្មណ៍ទាំងបួនដំបូងលើទំនាក់ទំនងរបស់បុរសនិងព្រះដែលបញ្ជាក់ពីរបៀបដែលមនុស្សគួរតែមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះដ៏បរិសុទ្ធ។ ប្រាំមួយចុងក្រោយគឺនិយាយអំពីអន្តរកម្មរបស់បុរសជាមួយមនុស្សផ្សេងទៀត។ នៅក្នុងពិភពលោកដ៏ល្អឥតខ្ចោះបទបញ្ញត្តិទី ៦ នឹងងាយស្រួលធ្វើតាមដោយមិនតម្រូវឱ្យនរណាម្នាក់យកជីវិតអ្នកដទៃឡើយ។

តើព្រះគម្ពីរចែងយ៉ាងណាអំពីការសម្លាប់?
ប្រសិនបើពិភពលោកនេះល្អឥតខ្ចោះវានឹងងាយស្រួលក្នុងការធ្វើតាមបញ្ញត្ដិទី ៦ ។ ប៉ុន្តែអំពើបាបបានចូលមកក្នុងពិភពលោកដែលធ្វើឱ្យការសម្លាប់ផ្នែកមួយនៃជីវិតនិងយុត្តិធម៌កាន់តែពិបាកក្នុងការអនុវត្ត។ សៀវភៅចោទិយកថាគូសបញ្ជាក់ពីវិធីនានាដើម្បីលើកកម្ពស់យុត្តិធម៌និងគោរពច្បាប់។ ផលវិបាកមួយនៃភាពស្មុគស្មាញខាងសីលធម៌ទាំងនេះគឺការសម្លាប់មនុស្សនៅពេលដែលនរណាម្នាក់សម្លាប់ដោយចៃដន្យ។ ព្រះបានបង្កើតទីក្រុងជនភៀសខ្លួនសម្រាប់ជនភៀសខ្លួនដែលត្រូវបានគេបណ្តេញចេញនិងអ្នកដែលបានធ្វើឃាតកម្ម។

“ នេះជាចេតនារបស់ឃាតកដែលរត់គេចខ្លួននៅទីនោះអាចជួយសង្គ្រោះអាយុជីវិតរបស់គាត់។ ប្រសិនបើមាននរណាម្នាក់សម្លាប់អ្នកជិតខាងដោយអចេតនាដោយមិនស្អប់គាត់ពីអតីតកាល - ដូចជានៅពេលនរណាម្នាក់ចូលព្រៃជាមួយអ្នកជិតខាងរបស់គាត់ដើម្បីកាប់ឈើហើយដៃរបស់គាត់អូសពូថៅទៅកាប់ដើមឈើហើយក្បាលក៏រអិលចេញពីចំណុចទាញនិងវាយ អ្នកជិតខាងរបស់គាត់ដើម្បីឱ្យគាត់ស្លាប់ - គាត់អាចភៀសខ្លួនទៅទីក្រុងមួយក្នុងចំណោមទីក្រុងទាំងនេះហើយរស់នៅសម្រាប់អ្នកសងសឹកឈាមក្នុងកំហឹងយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីដេញឃាតករហើយតាមទាន់គាត់ពីព្រោះផ្លូវវែងឆ្ងាយហើយសម្លាប់គាត់ទោះបីជាបុរសនោះ គាត់មិនសមនឹងស្លាប់ទេព្រោះគាត់មិនដែលស្អប់អ្នកជិតខាងរបស់គាត់កាលពីអតីតកាលទេ” (ចោទិយកថា ១៩: ៤-៦) ។

នៅទីនេះច្បាប់ពិចារណាលើការលើកលែងទោសក្នុងករណីមានគ្រោះថ្នាក់។ វាជាការសំខាន់ក្នុងការកត់សម្គាល់ថាផ្នែកមួយនៃការសងជំងឺចិត្តនេះគឺជាបេះដូងរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗដោយមានបទប្បញ្ញត្តិនៃខទី ៦៖“ …គាត់មិនបានស្អប់អ្នកជិតខាងរបស់គាត់នាពេលកន្លងមកទេ” ។ ព្រះទតឃើញចិត្តរបស់មនុស្សគ្រប់រូបហើយសុំអោយច្បាប់ធ្វើវាអោយបានច្រើនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ព្រះគុណបែបនេះមិនត្រូវបានពង្រីកនៅក្រោមភាពសុចរិតរបស់មនុស្សចំពោះការសម្លាប់ដោយចេតនារបស់មនុស្សម្នាក់ទៀតទេដោយមានក្រិត្យវិន័យគម្ពីរសញ្ញាចាស់តម្រូវថា៖ «បន្ទាប់មកពួកព្រឹទ្ធាចារ្យនៃទីក្រុងរបស់គាត់នឹងចាត់គេអោយទៅចាប់យកពីទីនោះហើយ ពួកគេនឹងប្រគល់ឈាមទៅអ្នកសងសឹកដូច្នេះគាត់នឹងត្រូវស្លាប់” (ចោទិយកថា ១៩:១២) ។ ជីវិតគឺពិសិដ្ឋហើយការសំលាប់គឺជាការបំពានលើបទបញ្ជារបស់ព្រះហើយត្រូវតែប្រឈមមុខ។

នៅក្នុងវិធីសាស្រ្តផ្អែកលើច្បាប់ក្នុងព្រះគម្ពីរការសំលាប់ត្រូវតែត្រូវបានខិតជិតដោយយុត្តិធម៌។ មូលហេតុដែលព្រះនិងដោយបន្ថែមក្រឹត្យវិន័យគឺសំខាន់ណាស់ពីព្រោះ«អ្នកណាដែលបង្ហូរឈាមមនុស្សនោះឈាមរបស់គាត់ត្រូវតែត្រូវបានបង្ហូរដោយមនុស្សព្រោះព្រះបានបង្កើតមនុស្សមកឯព្រះអង្គ រូបភាព” (លោកុប្បត្ដិ ៩: ៦) ។ ព្រះបានប្រទានរូបកាយមនុស្សព្រលឹងនិងឆន្ទៈកម្រិតនៃស្មារតីនិងការយល់ដឹងដែលមានន័យថាមនុស្សអាចបង្កើតបង្កើតបង្កើតនិងដឹងល្អពីអំពើអាក្រក់។ ព្រះបានប្រទានដល់មនុស្សដែលមានសញ្ញាសម្គាល់ពិសេសនៃចរិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ហើយមនុស្សគ្រប់រូបកាន់ស្លាកសំគាល់នោះមានន័យថាមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវបានស្រឡាញ់ដោយព្រះជាម្ចាស់។

តើខនេះគ្របដណ្តប់តែឃាតកម្មទេ?
សម្រាប់មនុស្សជាច្រើនការគ្រប់គ្រងលើសកម្មភាពរបស់ពួកគេគឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីមានអារម្មណ៍ថាពួកគេមិនបានរំលោភបទបញ្ញត្តិទីប្រាំមួយ។ ការមិនយកជីវិតគឺគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់អ្នកខ្លះ។ ពេលលោកយេស៊ូមកដល់លោកបានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់អំពីច្បាប់ដោយបង្រៀនអ្វីដែលព្រះពិតជាចង់បានពីរាស្ដ្ររបស់លោក។ ក្រិត្យវិន័យមិនត្រឹមតែកំណត់នូវអ្វីដែលមនុស្សគួរធ្វើឬមិនគួរធ្វើប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែក៏ជាអ្វីដែលស្ថានភាពបេះដូងគួរមានផងដែរ។

ព្រះអម្ចាស់ចង់អោយមនុស្សធ្វើដូចទ្រង់ដែលបរិសុទ្ធនិងសុចរិតដែលជាស្ថានភាពផ្ទៃក្នុងដែលវាដូចជាសកម្មភាពខាងក្រៅ។ អំពីការសម្លាប់លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកheardគេនិយាយថាមានគេនិយាយពីបុរាណថា Thou អ្នកមិនត្រូវសម្លាប់ឡើយ។ ហើយអ្នកណាឃាតកម្មនឹងត្រូវទទួលការកាត់ទោស។ ខ្ញុំសុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថាអ្នកណាខឹងនឹងបងប្អូនរបស់ខ្លួនអ្នកនោះនឹងត្រូវទទួលទោស។ អ្នកណាជេរប្រទេចផ្ដាសាបងប្អូនអ្នកនោះនឹងត្រូវទទួលទោសពីក្រុមប្រឹក្សា។ និងអ្នកដែលនិយាយថា "ឆោតល្ងង់!" គាត់នឹងទទួលខុសត្រូវចំពោះភ្លើងនរក” (ម៉ាថាយ ៥:២១) ។

ការស្អប់អ្នកជិតខាងការមានអារម្មណ៍និងគំនិតដែលអាចឈានដល់ឃាតកម្មក៏ជាអំពើបាបហើយមិនអាចរស់នៅដោយសុចរិតនៃព្រះដ៏បរិសុទ្ធបានឡើយ។ ចនជាសាវកដែលជាទីស្រឡាញ់បានពន្យល់បន្ថែមពីស្ថានភាពនៃបាបកម្មថា«អ្នកណាស្អប់បងប្អូនរបស់ខ្លួនគឺជាឃាតកហើយអ្នករាល់គ្នាដឹងថាឃាតកគ្មានគំនិតនិងចេតនាអាក្រក់ទេទោះបីពួកគេមិនបានត្រូវគេចោទប្រកាន់ថាជាមនុស្សមានបាបក៏ដោយ» (យ៉ូហានទី ១ ៣: ១៥) ) ។

តើខនេះនៅតែទាក់ទងនឹងយើងសព្វថ្ងៃទេ?

រហូតដល់ចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃនោះនឹងមានមនុស្សស្លាប់ឃាតកម្មគ្រោះថ្នាក់និងស្អប់នៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកហើយដោះលែងគ្រីស្ទបរិស័ទពីបន្ទុកនៃច្បាប់ពីព្រោះវាជាយញ្ញបូជាចុងក្រោយដើម្បីលោះបាបរបស់ពិភពលោក។ ប៉ុន្តែគាត់ក៏បានមកគាំទ្រនិងបំពេញច្បាប់រួមទាំងក្រិត្យទាំង ១០ ។

មនុស្សតស៊ូដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតសុចរិតស្របតាមគុណតម្លៃរបស់ពួកគេដែលមានចែងក្នុងវិធាន ១០ ដំបូង។ ការយល់ថា“ អ្នកមិនត្រូវសម្លាប់ចោល” ទាំងការបដិសេធមិនទទួលយកជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនិងមិនបង្កឱ្យមានអារម្មណ៍ស្អប់ចំពោះអ្នកដទៃអាចជាការរំtoកដល់ការតោងព្រះយេស៊ូវដើម្បីសន្តិភាព។ នៅពេលមានការបែកបាក់ជាជាងការបំផ្លាញគំនិតអាក្រក់ពាក្យអសុរោះនិងសកម្មភាពឃោរឃៅគ្រីស្ទបរិស័ទគួរតែមើលទៅគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះហើយចងចាំថាព្រះជាសេចក្តីស្រឡាញ់។