Anno MMXIX S. Bernadette. Vita et secreta visionaria Lapurdensis

Omnia quae scimus de Apparitionibus et Nuntius Lapurdensis ex Bernadette ad nos venit. Sola haec vidit ideoque omnia ex eius testimonio pendent. Quis ergo est Bernadette? Tria tempora vitae suae distingui possunt: ​​infantiae tacitae aetatis; vita publica in tempore Apparitionis; "abdita" vita ut religiosus in Nivernis.

Tacita annis
Cum ad apparitionem venit, Bernadette saepe praesentatur ut puella pauper, aegrota et ignara, quae in paupertate in Cachot vixit. Recte, sed non semper. Cum nata est ad molam Boly die 7 mensis Ianuarii anno MDCCCXLIV, filia natu natu maxima Francisci Soubirous et Luisa Castérot, amore veri in matrimonium data. Bernarda in unita familia crevit, in qua simul amamus et oramus. Sic 1844 anni magnae serenitatis transeunt, aetatis suae pueritiae decretoria, quae ei miram stabilitatem et aequitatem dabunt. Sequens casus in miseriam non delebit hanc in ea humanas opes. Etiam verum est quod Bernadette, in 10 14, 1,40m alta erat et ab asthmatis impetibus laborabat. Habebat autem viva, spontanea, prompta, generosa, mentita. Suum amorem habuit suum, quem Mater Vauzou in Nivernis dixit: "Imperium asperum, valde tactus". Bernadette de suis defectibus condoluit, sed eos studiose pugnavit: denique validam personalitatem habuit, etsi parum asperam. Scholam frequentare non possibilitas erat: ministrare matertera Bernardi taberna vel auxilium circa domum. Nullus catechismus: eius memoria rebellis conceptus abstractos non assimilavit. In XIV, nesciens legere vel scribere, excluditur et patitur et reagit. Mense Septembri 14 ad Bartres missa est. Die 1857 ianuarii 21, Bernadette rediit Lourdes: suam primam Communionem facere voluit... Id faciet die 1858 iunii MDCCCLVIII.

"Publica" vita
Hoc tempore apparitiones incipiunt. Inter occupationes vitae ordinariae, quae sunt ligna arida quaerentes, hic Bernadette est cum mysterio. Sonitus "sicut venti", lux, praesentia. Quae est eius reactio? Statim demonstrat sensum communem et capacitatem ad multam discretionem. falsam esse credens, humanis utitur facultatibus: spectat, fricat oculos, conatur intelligere.. Tum ad suos se convertit ut suas impressiones cognoscat: « Vidisti aliquid? ». Statim ad Deum recurrit: rosarium dicit. Accedit ad Ecclesiam, et rogat P. Pomian in sua confessione consilium: "Vidi aliquid album habens figuram dominae". Interrogatus a Commissario Iacomet, mira fiducia, prudentia ac persuasione in puella indocta respondet: « Aquero ... non dixi Domina Nostra ... Domine, omnia mutavit ». Narrat illa cum cohorte quae vidit, singulari libertate: "Praecipio tibi ut non credas".

De apparitionibus ad amussim loquitur, nihil addendo vel minuendo. semel tantum asperitate territi rev. Peyramale verbum addit: «Domina parochus semper sacellum petit, etiam si parvum est». In Declaratione de Apparitionibus Monsignor Laurentius sic ponit: « Simplicitatem, candorem, modestiam huius puellae ... omnia narrat sine ostentatione, tactu simplicitate ... ac multis quaestionibus, quae ad eam diriguntur. sine dubitatione claris responsionibus, accuratis, magna persuasione fundatis». Minas sentit sicut et commoda, "Bernadette sinceritas inexpugnabilis est: quem fallere noluit". At non se fallit… non erit phantasiae victima? — Rogat episcopus? Memento igitur Bernardae tranquillitatem, sensum communem, absentiam cuiuslibet exaltationis, ac etiam quod apparitiones ab Bernadette non pendeant: haec occurrunt cum Bernadette non exspectat, et per quindenam bis, cum Bernadette ad Grottum accedit; Domina non est ibi. Demum, Bernadette debet spectatoribus, admiratoribus, diurnariis respondere et coram civilibus et religiosis inquisitionis commissionibus comparere. Hic iam a nullitate removetur et proiectus ut palam fiat: "tempestas media realis" eam attingit. Multum patientiae et facetiarum fuit ad tolerandam et conservandam sinceritatem sui testimonii. Nihil illa accipit: "pauperem manere volo". Non incipit benedicere rosaria sibi oblata: "stolam non habeo". In numismatis mercatura non sum "Mercator non sum" et cum imagines suas cum imagine ostendunt, exclamat: "Decem solidos, id est omnia valet! In tali casu, in Cahot vivere non potest, Bernadette custodiendus est. Parochus Peyramale et maior Lacadé concordati sunt: ​​Bernadette excipietur "aegrotus pauper" in hospitio Sororum Nivernensis; illuc venit die 15 mensis Iulii anno 1860. In 16. discere legere et scribere coepit. Videri adhuc potest, in ecclesia Bartres "virgas" ductas esse. Postmodum scribet saepe epistolas ad familiam ac etiam ad Papam! Vivens adhuc apud Lourdes, saepe familiam visitat quae interea in "domum paternam" transiit. Infirmis quibusdam adiuvat, sed in primis viam suam quaerit: ad nihilum et sine dote, quomodo fieri potest religiosus? Tandem Sorores Nivernensis « quia me non compellere » potest. Exinde claram notionem habuit: «In Lourdes, missio mea finita est». Iam se rescindere debet ad Mariam eundi.

"Abstrusa" iter in Nivernis
Hoc ipsa locutione usus est: "Veni ad celandum." Lourdes, vidua Bernarda, secr. Apud Nivernis, Sancta Maria Bernarda, soror fit. Saepius sermo est de monialium severitate erga eam, sed probe intellegendum est Bernardum esse fortuitum: ut curiositatem habeat, eam tueatur ac Congregationem quoque tueatur. Bernarda narrabit apparitiones ante communitatem sororum congregatarum postridie eius adventus; tunc loqui de illo amplius non habebit. In Domo Matre servabitur dum aspiravit ut infirmos curare possit. In die suae professionis, nulla occupatio ei praevidetur: tunc Episcopus ei "munus orandi" assignabit. "Ora pro peccatoribus", domina dixit, et ipsa verbo fideli erit: "Arma mea, scribes ad Papam, sunt oratio et sacrificium". Continuae aegritudines eam "columnam infirmariae" constituent ac deinde in conclavi interminabiles sunt sessiones: "Episcopi isti pauperes, domi manere melius facerent". Lourdes longe abest… rediens ad specum numquam fiet! Sed ibi spiritualiter quotidie peregrinatur.

Non loquitur de Lourdes, vivit. « Primus nuntius es vive », inquit Fr Douce, eius confessor. Et revera, cum nutricis assistens, rem aegrotandi lente ingreditur. Ipse eam faciet « suam occupationem », omnes cruces accipientes pro peccatoribus, actu perfectae dilectionis: « Omnes enim fratres nostri sunt ». Per diuturnas vigilias noctes, iungens Missas toto orbe celebratas, sese veluti "vivum crucifixum" offert in ingenti tenebrarum ac lucis certamine, cum Maria coniungitur mysterio Redemptionis, oculis infixis. crucifixi: «hic duco virtutem meam». Obiit Nivernis die 16 aprilis 1879, anno aetatis suae XXXV. Ecclesia suum sanctum annuntiabit die 35 mensis Decembris anno 8, non apparitionibus favorum, sed modo sibi ipsa respondisse.